Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Μέσα Δεκεμβρίου κυκλοφορεί το νέο μου παιδικό: "Το όνειρο του ΑΓΓΕΛΟΥ- Το χρώμα της θάλασσας"

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

ΕΝΑ ΑΝΤΡΙΚΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.(Από το παιδικό: Μανώλης ο ατσίδας)

Την περασμένη βδομάδα έγινα κιόλας έξι χρονών! Ψήλωσα τρεις πόντους, όπως λεει ο μπαμπάς που κάθε χρόνο μετράει το ύψος μας, εμένα και της αδελφής μου της Κορίνας.
Στο πίσω μέρος της πόρτας του δωματίου μας, σημειώνει το ύψος μας έτσι που να μπορούμε να δούμε πόσο πολύ μεγαλώσαμε. Η πόρτα έχει γεμίσει γραμμούλες ροζ που δείχνουν το ύψος της Κορίνας και γραμμούλες γαλάζιες που δείχνουν το δικό μου ύψος. Η δική μου γαλάζια γραμμούλα φέτος βρίσκεται τρεις πόντους ψηλότερα από εκείνη που ο μπαμπάς σημείωσε πέρσι. Φυσικά-μεταξύ μας- εγώ κορδώθηκα και τεντώθηκα όσο πιο πολύ μπορούσα για να φτάσει η γαλάζια γραμμούλα τόσο ψηλά.

- Μανώλη, έγινες σωστό παλικάρι, θαύμασε ο μπαμπάς.
- Είμαι ψηλότερος από τη Κορίνα τώρα; Ρώτησα ανυπόμονα.
- Μπα! δε νομίζω, είπε ο μπαμπάς και σαν είδε πως κατσούφιασα συνέχισε:
Να σου πω όμως ένα αντρικό μυστικό;

Τα μάτια μου έλαμψαν. Μυστικό; Και μάλιστα αντρικό; Πρώτη φορά θα μοιραζόμουν ένα αντρικό μυστικό με το μπαμπά. Ίσως να ήταν που έγινα έξι.
- Ακούω, είπα γεμάτος λαχτάρα.
Εκείνος με έβαλε στην αγκαλιά του και μου ψιθύρισε στο αυτί συνωμοτικά:
-Παρ’ όλη τη διαφορά ηλικίας που έχετε με την αδελφή σου, κάποια μέρα εσύ θα γίνεις στα σίγουρα ψηλότερος από εκείνη. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι υπομονή.
Γύρισα το κεφάλι και τον κοίταξα ίσια στα μάτια με λαχτάρα.
-Στα σίγουρα; Ρώτησα.
-Όπως σε βλέπω και με βλέπεις, απάντησε κλείνοντας μου το μάτι ο μπαμπάς.

Το «αντρικό μυστικό» μου άλλαξε τη διάθεση, έτσι όταν η Κορίνα γύρισε από το σχολείο ήμουν όλο γλύκες μαζί της. Πήρα τη τσάντα της και τη τοποθέτησα στο δωμάτιο μας για να τη ξαλαφρώσω. Ύστερα τη ρώτησα πως πέρασε στο σχολείο και δεν έκανα καθόλου φασαρία όση ώρα εκείνη μελετούσε. Η Κορίνα λες και κατάλαβε την αλλαγή μου φρόντισε να την εκμεταλλευτεί όσο πιο καλά μπορούσε.
- Μανώλη μου, φώναξε, μου φέρνεις ένα ποτήρι νερό σε παρακαλώ; Διψάω.
-Ευχαρίστως Κορίνα απάντησα εγώ.
- Μανώλη να...φαω λίγο από το σάντουιτς σου; Πεινάω, με δοκίμασε.
- Φυσικά, συνέχισα εγώ, παρόλο που πρόσεξα πως δεν με είπε «Μανώλη μου» αυτή τη φορά.
- Μανώλη, να...παίξω με το κάστρο σου;
-Και δεν παίζεις; Πέταξα μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου. Είχα αρχίσει να νευριάζω μα θυμήθηκα πως έπρεπε να κάνω υπομονή.
Εκείνη λες και το έκανε επίτηδες, συνέχιζε να μου ζητά πράγματα.
-Μανώλη στο ψυγείο έχει μόνο ένα παγωτό. Λεω να το φαω. Σε πειράζει; δε σε πειράζει, ρώτησε και απάντησε από μόνη της.

Μανώλη το ένα, Μανώλη το άλλο η ιστορία αυτή δεν έλεγε να τελειώσει. Εκεί που φουρκιζόμουν και ήμουν έτοιμος να αφήσω τις ευγένειες και να διαμαρτυρηθώ, θυμόμουν πως θα ερχόταν σύντομα μια μέρα που εγώ θα ήμουν πια ψηλότερος από τη Κορίνα και...ηρεμούσα. Τότε, ε! τότε θα έτρωγα όλα τα παγωτά του κόσμου από μόνος μου. Και εκείνη θα έσκαγε από το κακό της.

Θα ψήλωνα λοιπόν οπωσδήποτε. Ένα το κρατούμενο. Τώρα απόμενε να δω πως θα αποκτούσα καλογυμνασμένο και δυνατό σώμα. Γιατί δεν μου αρκούσε να γίνω πιο ψηλός από τη Κορίνα. Έπρεπε να γίνω σαφώς και πιο δυνατός.
Κάθισα και ξεφύλλισα κάτι διαφημιστικά που είχε φέρει ο μπαμπάς από το γυμναστήριο. Καμάρωσα και θαύμασα τα μπράτσα των αθλητών για κάμποση ώρα και ύστερα βρέθηκα μπροστά στο καθρέφτη να ονειρεύομαι το πόσο δυνατός θα γινόμουνα σαν θα μεγάλωνα. Έβγαλα το φανελάκι και έτσι γυμνός από τη μέση και πάνω, προσπαθούσα να μιμηθώ τις πόζες που είχαν στις φωτογραφίες οι αθλητές. Με φόβισαν για λίγο τα παραπανίσια κιλάκια μου-δεν είμαι δα και κανένα ξυλάκι- μα αμέσως θυμήθηκα τα λόγια της μαμάς:
« Θα το πάρει σε ύψος»συνηθίζει να λεει, και ησύχασα.

Κατάστρωσα αμέσως το σχέδιο μου για να δυναμώσω: Πήρα ότι βαρύτερο μπόρεσα να βρω το έδεσα σε νάιλον σακουλάκια- από κείνα που η μαμά χρησιμοποιεί για τα σάντουιτς της Κορίνας- και άρχισα να κάνω ασκήσεις για να δυναμώσω τα μπράτσα μου. Πάνω –κάτω, πάνω-κάτω, πέντε φορές στο κάθε χέρι. Ε! δεν είναι και λίγες!
Η γυμναστική συνεχίστηκε για δυο μέρες χωρίς να με πάρει κανένας μυρωδιά.

Τη τρίτη μέρα ακούστηκε η Κορίνα να δηλώνει με αγωνία:
- Μαμά, χάνονται διάφορα πράγματα από το δωμάτιο μου τις τελευταίες μέρες
Η μαμά ρώτησε:
- Σαν τι πράγματα μωρό μου;
- Ε! Να, έκανε η αδελφή μου, προχθές έφαγα το σπίτι να βρω τη βούρτσα των μαλλιών μου, μα στάθηκε αδύνατο. Δεν το ανέφερα γιατί νόμιζα πως θα την έβρισκα, μα μάταια. Ύστερα χάθηκε το κυπελλάκι που κέρδισα στους αγώνες στο κολυμβητήριο. Τώρα χάθηκε η κορνίζα με τη φωτογραφία μου που είχα στο κομοδίνο.
Η μαμά απόμεινε να την κοιτά σκεφτική. Ύστερα ρώτησε:
- Στην αποθηκούλα έψαξες; Εκεί που στοιβάζει τα παπούτσια μας ο Μινώταυρος.
- Έψαξα, έκανε η Κορίνα.
-Ξανάψαξε, είπε η μαμά αφού δεν είχε φαίνεται τίποτε άλλο να εισηγηθεί.

Εγώ παρακολουθούσα τη συνομιλία χωρίς να δίνω προσοχή σε ότι έλεγαν. Απλά περνούσα από μπροστά τους κορδωτός-καμαρωτός και περίμενα να προσέξουν το πόσο γυμνασμένα μπράτσα απόκτησα. Του κάκου όμως. Εκείνες δε φαινόντουσαν να με προσέχουν. Για τούτο και εγώ για να τραβήξω την προσοχή τους προς το μέρος μου, πήγα και έφερα τα ‘βαρίδια’ μου και άρχισα να γυμνάζομαι μπροστά τους. Πάνω-κάτω, πάνω –κάτω και ξανά από την αρχή.

Ξαφνικά, σταμάτησαν την κουβέντα τους γύρισαν και με κοίταξαν. Μετά είπαν με έκπληξη και οι δυο μαζί:
- Μανώλη τι κάνεις εκεί;
-Γυμνάζομαι, απάντησα δήθεν αδιάφορα.
-Γυμνάζεσαι; διερωτήθηκε η Κορίνα, υψώνοντας το τόνο της φωνής της. Με τα πράγματα μου γυμνάζεσαι Λούλη;
Εγώ συνέχισα να ανεβοκατεβάζω τα μπράτσα μου κρατώντας σφικτά το τυλιγμένο κυπελλάκι στο ένα χέρι και τη κορνίζα στο άλλο.
- Λούλη, φώναξε επιβλητικά η Κορίνα και μου άρπαξε από τα χέρια τα βαρίδια, Λούλη δεν θα ξανα-γυμναστείς με τα δικά μου αντικείμενα. Και Πρόσθεσε: « Τελεία και παύλα.»

Θα μπορούσα να τα πάρω πίσω. Τόσο δυνατός και θαρραλέος αισθανόμουνα. Θα μπορούσα να τη βάλω στη θέση της για κείνο το «Λούλη» που μου πέταξε. Θα μπορούσα να καθαρίσω επί τέλους σαν άντρας. Μα διάλεξα να το αφήσω για αργότερα όταν θα ψήλωνα, μιας και γνώριζα πια το «αντρικό μυστικό».

Εκείνη γύρισε τη πλάτη να φύγει, αναστέναξε βαθιά και αρκέστηκε να πει:
« Άντρες. Δεν μεγαλώνουν ποτέ! »
Εγώ πήρα το Μινώταυρο στην αγκαλιά μου και του ψιθύρισα στο αυτί:
« Υπομονή Μινώταυρε. Υπομονή. Αυτό είναι που χρειάζεται να έχει ένας σωστός άντρας .» Και συμπλήρωσα: « Εκτός βέβαια από τα καλογυμνασμένα μπράτσα.»

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

ΜΕΡΕΣ ΧΑΡΑΣ

Διάτρητες μέρες
Ανύποπτες.
Σαν ηλιαχτίδες
τρελαίνουν τα ηλιοτρόπια.
Στη ποδιά σου χαραγμένα
τα ίχνη της ζωής σου.
Ήλιος της Άνοιξης
Σε μέρες του Χειμώνα.
Το κλειδί της χαράς.

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

ΠΟΥ ΄ΝΑΙ ΚΡΥΜΕΝΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ;

Το παζλ που συνθέτει τη ζωή μας. Μικρές καθημερινές στιγμές που μεγεθύνονται στο μικρόκοσμο μας και καταφέρνουν να γίνουν η πραγματικότητα μας. Που μας ανοίγουν ορίζοντες απασχόλησης και καριέρας και που καταφέρνουν να μας γεμίζουν τη σκέψη,και τη νόηση μας,έτσι που κρατούν τα μάτια μας κλειστά σε άλλους ορίζοντες...Ίσως...ίσως πιο ουσιαστικούς. Τους ορίζοντες της πραγματικής αλήθειας.

Που να ‘ναι κρυμμένη άραγε η αλήθεια; Στο χτες; Στο σήμερα; Στο αύριο;

Είναι πολύ όμορφο να ψάχνεται κανείς. Από που ήρθαμε; Που πάμε; Ποιος είναι τάχα ο σκοπός της ύπαρξης μας στο μάταιο τούτο κόσμο;
Πολύ συχνά με πιάνουν οι μεταφυσικές ανησυχίες μου. Θυμάστε τότε που λέγαμε για τις συμπτώσεις;Τελικά φαίνεται πως η Ανατολική φιλοσοφία ασκεί κάποια γοητεία επάνω μου! Που η Δυτικές μου επιρροές αναιρούν. Αυτό όμως δεν συμβαίνει νομίζω μόνο σε μένα. Ένα αλαλούμ παρόμοιο επιδρά και στις μουσικές ανησυχίες των μουσουργών μας καθώς και των ακροατών τους.
Τι να σου κάνει και ο έρημος τούτος τόπος; Εδώ που βρέθηκε, αυτή είναι η μοίρα του: Να ζει στη συνεχή σύγχυση. Φιλοσοφιών, ιδεών, μουσικών, αρχιτεκτονικών επιρροών, ηθών και εθίμων...Α! Και μην ξεχάσω και πνευματικών αναζητήσεων.

Η σημερινή σύγχυση ξεκινά με τον Σάκη μας και την ξαφνική επίσκεψη του στο γραφείο εν ώρα σχολείου:
- Σάκη μου...τι έγινε; Γιατί εν είσαι σχολείο; Έπαθες τίποτε;
- Μεν μου πεις πως έκαμες κοπάνα!
- Όι παπά. Ούλλο στο κακό πάει ο νους σου. Εζαλίζουμουν λλίο...τζαι εζήτησα άδεια να φυω.
- Εζαλίσεσουν αγάπη μου; τι έσιεις;
-Τίποτε...επέρασε μου τωρά.
- Σώτο να πεταχτώ να πάρω το μωρό στο γιατρό.

Που να φανταστούμε τον πραγματικό λόγο της απουσίας του Σάκη μας από το σχολείο! Εκείνη την μέρα είμαστε απασχολημένοι με πιο...πνευματικού ύψους θέματα. Τι; Θα δείτε. Κάντε λίγο υπομονή.

- Είσαι καλά ρε; Που να πω έτσι πράμα του παπά μου; Όι...είπα τους πως ήμουν λλίον άρρωστος για αυτό εσχόλασα.
- Α! Εγώ είπα την αλήθκεια φίλε μου. Σαν την αλήθκεια εν έσιει όπως λεει ο παππούς μου..
-... μα τι να πω; ...πως με αποβάλαν από το σχολέιο; ...αποκλείεται! Ούτε να το σκεφτείς...

Η σύγχυση συνεχίζει με τον αγαπημένο μου αδελφό. Σας έχω μιλήσει για αυτόν; Όχι; Απαράδεκτο! Είναι πιλότος και συχνά πετά στα σύννεφα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

- Ξέρετε εν σας είπα την τελευταία φορά που επήα Ινδία επισκέφτηκα κάποιον που κάνει αναδρομές.
- Αλήθεια; Α εν πολλά ενδιαφέρον! Για πες!
- Αναδρομές; Τι αναδρομές;
-Στο παρελθόν.

Αφού λοιπόν μας ανάλυσε πως ο άνθρωπος έρχεται σε τούτο κόσμο ξανά και ξανά αλλάζοντας σώμα- ή περίβλημα κατά το πιο επιστημονικό,ο Σώτος μου που περιγελά τις Ανατολίτικες φιλοσοφίες, τον πλάκωσε στις απορίες έτσι για να του την σπάσει

- Ο.Κ! έχω όμως μιαν απορία. Πως μπορεί να είσαι εσύ τζαι να μεν είσαι; Διότι αν εν άλλο σώμα .... εν σαν να μεν είσαι εσύ! Εγώ τον εαυτό μου έτσι τον αντιλαμβάνομαι. Με το σώμα του.
- Εν το περιεχόμενο Σώτο μου που εσιει σημασία. Όι το περίβλημα...
-Εν τζαι το περίβλημα! Άγγελε μου!
- Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω τούτο! Δηλαδή έχουμε και μόνιμη και περιστασιακή ύπαρξη; Τέλος πάντων. Πε μου όμως, με το σώμα της Έφης τι θα γίνει;
- Το περίβλημα εννοείς.
- Ναι...το περίβλημα.
- Έφη, έτσι τζαι έντζισε άλλος πάνω στο...στο...στο... περίβλημα σου, έσσισα τον! ...τζαι για να έχουμε καλό ρώτημα...είδες τζαι κανένα Ιωνάθαν τζει που επήες;

Κι όταν η πνευματικού επιπέδου συζήτηση άναψε για τα καλά μπήκε ο Νικόλας μας με τις δικές του απορίες:
-Τον Σάκη αποβάλαν τον σήμερα που το σχολείο...άκουσα που εμιλούσε στο τηλέφωνο με το Μάκη...Εννά έχει άλλο σώμα τωρά;
- Ένα λεπτό! Τι είπες; Αποβάλαν τον που το σχολείο; Ψάχνεις για εμπειρίες σε άλλες σου ζωές κουνιάδε έτσι; Με τούτες τι θα γίνει; Με τούτες! Τώρα να δείτε τι θα γίνει. Σε τούτη την ενσάρκωση εννοείται!

Ποιου να βρίσκεται τελικά η αλήθεια που με τόσο ζήλο τη ψάχνουμε; Που να είναι κρυμμένη; Στο μακρινό παρελθόν; Στο άμεσο μέλλον; Στο παρών; Ή κάτω από τη μύτη μας;

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

ΕΚ...ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ!

Εισβάλλουν στη σκέψη μας διάφορες επιβολές από το περιβάλλον μας.
Άλλες μας καταβάλλουν.
Άλλες μας προσβάλλουν
Άλλες μας διαβάλλουν.
Και άλλες μας προβάλλουν!
Αν και αμφιβάλλουμε ενίοτε για κάποιες από αυτές, συχνά τις αφήνουμε να μεταβάλλουν τον τρόπο της σκέψης μας. Αναβάλουμε πολύ συχνά να σκεφτούμε ελεύθερα, να διαλογιστούμε και να αποβάλουμε στο κάτω-κάτω ότι δεν μας εκφράζει, προβάλλοντας έτσι θέσεις που στην ουσία δεν μας αντιπροσωπεύουν.Συμβάλουμε έτσι χωρίς να το καταλάβουμε σε μια αποδεκτή στασιμότητα. Ας υπερβάλουμε λοιπόν εαυτούς, και ας αφήσουμε καθαρές τις εκβολές του χείμαρου των αναζητήσεων μας, σκεφτόμενοι με το μυαλό μας ανοικτό.

Ευπειθώς λοιπόν σας αναφέρω, πως...αφού δεν διαφέρω, ψάχνω κάτι να προσφέρω (αν σαφώς τα καταφέρω). Προσπαθώ να μεταφέρω, με τον λόγο που προφέρω, κάτι εγώ να... συνεισφέρω. Να εισφέρω , να επιφέρω κι ίσως... πάψω να υποφέρω....

Ανατρέχω σε όλες εκείνες τις παλαιότερες τοποθτήσεις και απόψεις μου σχετικά με τη ζωή...Σήμερα θέλω να συντρέχω και κοιτώ να μην προτρέχω των γεγονότων...Δεν παύουν όμως να με κατατρέχουν σαν αμφιβολίες εκείνες οι παλιές απόψεις μου, έτσι που διατρέχω τον κίνδυνο να παραμείνω...προσγειωμένη και να μην ...προστρέξω στην αγαλιά της αλήθειας του σύμπαντος κόσμου!

Χωρίς να θέλω να...εμμένω, το καλό πάντα προσμένω. Το γλυκό κι ισορροπημένο! Έτσι πάντα περιμένω. Και για τούτο αναμένω-στον πλανήτη που...διαμένω- και ακόμα επιμένω κι όλα τούτα υπομένω. Κι εύχομαι απ' την καρδιά μου, μόνη να μην... "απομένω".

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Ο ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΜΙΑΣ ΝΟΤΑΣ

Άρπαξε την χαρά της πλάσης μέσα από τα ανθισμένα δέντρα.
Αποτύπωσε την μελωδία του γάργαρου νερού σαν πέφτει από ψηλά και ρέει και κυλά και μεταμορφώνεται σε ρυάκι.
Πρόσθεσε χρώμα από τα ξαναμμένα μάγουλα των παιδιών στις αλάνες.
Πήρε το μοναδικό άρωμα του εκατόφυλλου ρόδου κάτω απ’ την πανσέληνο και τα βάφτισε στο πορτοκαλί αντιφέγγισμα του νερού, μέσα στην νυχτερινή του νηνεμία.
Μετέφρασε σε ήχο την κυματώδη ανάλαφρη κίνηση της θάλασσας...και τραγούδησε χαρμόσυνα το λα.
"Λα,λα,λα,λαααα."

Ακριβώς δίπλα από το σολ. Κι η ψυχή αναδιπλώθηκε!

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΙΑΣ ΝΟΤΑΣ!

Έξω από την έννοια του χρόνου, μες την αγκαλιά του σύμπαντος κόσμου, έμαθε την αρμονία, την γαλήνη και την πλήρη ισορροπία. Το πήρε πια απόφαση: Θα ξεκινούσε το ταξίδι της εμπειρίας της μέσα στον χρόνο. Πέρασε μέσα από αστέρια αστερισμούς, κομήτες και πλανήτες και διάλεξε να κατέλθει στη γη!
Άφησε την ατμόσφαιρα να την βαρύνει.
Τον ήλιο να την ζεστάνει,
τον βοριά να την παγώσει,
τις μέλισσες να την κεντήσουν,
τα λουλούδια να την ντύσουν μ’ άρωμα,
τις θάλασσες να την πλανέψουν,
το χώμα να την σκονίσει
και την κραυγή των άγριων θηρίων να την ξεφωνίσουν.
Αφού χόρεψε τον τρελό χορό της φύσης, τρύπωσε να ξαποστάσει στην ψυχή του ανθρώπου. Εκείνος την ντάντεψε.
Την νανούρισε.
Την μουρμούρισε.
Κι ύστερα του επέτρεψε να την ονομάσει.
Την είπε: Σολ. Σαν την ψυχή!
Κι ύστερα την αμόλησε σ΄ένα πεντάγραμμο.
Και αυξήθηκε.
Κι έγινε μελωδία,
κι έγινε ρυθμός,
Και ξαναμπήκε στην ψυχή του!
Και τον εκτίναξε στο σύμπαν!

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ 'ΑΛΙΚΗ'

Απλοί και αθώοι άνθρωποι μας περιτριγυρίζουν καθημερινά χωρίς να το υποψιαζόμαστε. Άνθρωποι που η απάντηση τους στη ζωή, μοιάζει μικρού παιδιού. Κι όμως...είναι τόσο υπέροχοι.Άνθρωποι που βρίσκουν την ευτυχία σε άλλες και όχι στις συνηθισμένες μυρωδιές. Σ' ένα όμορφο πρωινό! Σ' ένα πέταγμα γλάρου! Σ' ένα τραγουδι! Σ' ενα τίναγμα ξανθού μαλλιού.Σ' ένα ψάθινο καπέλο! Σ' ένα σύνδρομο!

"...Μια βάρκα ήταν μόνη σε μια θάλασσα γαλάζιααα κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτεράαα...¨" Εκείνο το πρωινό είχα τα κέφια μου. Και γιατί όχι παρακαλώ; Δεν ξέρετε που λένε "Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται;" Ε, λοιπόν είχα το προαίσθημα πως εκείνη η μέρα θα ήταν υπέροχη! Εξ άλλου μου το 'παν κι οι γλάροι! Όχι, όχι δεν μου μιλάνε οι γλάροι. Μου το ΄παν με το πέταγμα τους. Πετούσαν γλυκά, ήρεμα, αμέριμνα!

Τίποτε δεν ζήλεψα ποτέ και από κανένα από τη ζωή μου. Τίποτε. Εκτός από την θάλασσα, το πέταγμα των γλάρων, και ...αν ναι! Κάποτε ζήλευα και την Αλίκη. Την Βουγιουκλάκη ντε!

Α! Η Αλίκη μεγάλωσε όλες τις γυναίκες στην οικογένεια! Την είχαμε και την έχουμε ακόμα πρότυπο. Αφού ακόμα και η μικρή μου η κόρη δεν χάνει ταινία της στην τηλεόραση. Τρελλαίνεται. Και όλες έχουμε από ένα ψάθινο καπέλο!!Έτσι για κάθε ενδεχόμενο.
Για αυτό σας λεω τίποτε και κανένα δεν ζηλέυω εκτός από την θάλασσα με τους γλάρους της και την Αλίκη με το ξανθό της το μαλλί. Να σκεφτείς πως όταν ήμουν ακόμα μικρούλα πίστευα πως ήμουν ξανθή κι ας είχα κατάμαυρα τα μαλλιά. Και κάθε τόσο τα τίναζα με νάζι.

Ευτυχώς του καλού μου δεν του αρέσουν οι ξανθές. Τι...; Όλοι οι άντρες πεθαίνουν για ξανθές; Απα πα πα ...αυτό είναι κάτι που δεν αγγίζει τον καλό μου και που δεν μπορώ να το καταλάβω. Εμένα μου μοιάζουν άχρωμες.

Τις σκέψεις μου διέκοψε με την είσοδο της μια...άχρωμη που μπήκε στο γραφείο. Ο καλός μου αποτρελλάθηκε μόλις την είδε. Δεν άργησα να καταλάβω πως ήταν παλιά φίλη του. Του καλού μου. Του δικού μου. Του αρχιτέκτονα μου!
Κι όλο ματς και μουτς κι όλο " Πωλίνα μου και Πωλίνα μου", ο...καλός μου.
Μπήκα στη μέση: " Χαίρω πολύ, είμαι η μελαχρινή...η σύζηγος" ψέλλισα. Μου έριξε μια απαξιωτική ματιά.

Με εκείνα και με τούτα την κάλεσα για δείπνο το βράδυ στο σπίτι. Περιττόν να σας πω πως ο έφηβος γιος μου αποβλακώθηκε μόλις την είδε. Η δεκάχρονη κόρη μου την θαύμαζε με ανοικτό το στόμα κι όλο χάιδευε τα ξανθά μαλλιά της. Κι ο καλός μου κρεμμόταν απ' τα χείλη της.
Θα έσκαγα!!! Εγώ η μελαχρινούλα ήταν σαν να είχα εξαφανισθεί.

Ξαφνικά εμφανήσθηκε ο...από μηχανής Θεός! Ο μικρός μου γιός! Εκείνος που έχει μανία με τα ανέκδοτα. Και ιδιαίτερα με τα ανέκδοτα με ξανθιές.
Άρχησε λοιπόν σαν καταρράκτης και δεν σταματούσε. Κι όλο κι έσκαγε στα γέλια. Οι άλλοι δαγκωναν τα χείλια μην γελάσουν και φέρουν σε δύσκολη θέσα την ξανθή θεά που άρχισε να 'σκοτεινιάζει'!

Αχ! η ζωή χωρίς χιούμορ θα 'ταν φαί χωρίς αλάτι. Η ξανθούλα- μου φάνηκε πιο κοντή τώρα- σηκώθηκε και έφυγε άρων-άρων.
Εγώ πήγα στην αποθηκούλα που φύλαγα το ψάθινο μου, το βρήκα και το πέταξα στον κάλαθο μαζί με το επιδόρπιο που δεν πρόλαβε να...καταβροχθήσει.
Βγήκα στο σαλόνι. Αισθάνθηκα απελευθερωμένη, χωρίς κανένα σύνδρομο! Έπεσα στην αγκαλιά του καλού μου και του σιγοτραγούδησα:
"θαλασσοπούλια μου, θαλασσοπούλια μου..."
Εκείνος με πήρα αγκαλιά και ψυθίρησε:
" Άμα σε καταλάβω να μου τρυπήσεις τη μύτη!...τρελλοκόριτσο!!"

Με είπε τρελλοκόριτσο! Κάτι που είχα χρόνια να ακούσω από το στόμα του!
Το ξερα εγώ πως τούτη η μέρα θα ήταν υπέροχη! Εξ άλλου μου το παν οι γλάροι!!!

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ


Τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια ένας ακόμα όρος ήρθε να προστεθεί δίπλα στον μακρύ κατάλογο για την μάνα: Η μάνα του αγνοούμενου.
Που κρατά για τριάντα έξι χρόνια το δάκρυ στην άκρη των βλεφάρων της και δεν του επιτρέπει να κυλήσει.
Απλά περιμένει.
Που κρατά τον θρήνο για τον χαμό του παιδιού της δέσμιο της ψυχής της. Και δεν του επιτρέπει να ξεχυθεί.
Απλά υπομένει.
Που κρατά την ελπίδα ζωντανή και δεν της επιτρέπει να χαθεί.
Απλά επιμένει.

Η μάνα του αγνοούμενου δεν βάζει όρια υπομονής. Δεν βάζει όρια επιμονής. Δεν βάζει όρια αντοχής. Απλά υπομένει, απλά επιμένει και απλά αντέχει!
Η μάνα του αγνοούμενου έπαψε να μετρά το χρόνο.
Μέτρησε τον πρώτο, τον δεύτερο.
Ύστερα την πρώτη πενταετία, την δεύτερη.
Μέτρησε ακόμα τις πρώτες δεκαετίες.
Ύστερα...κατάλαβε! Και έγινε ένα με την αιωνιότητα.
Ύστερα κατάλαβε πως η ελπίδα δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος. Η ελπίδα βρίσκεται εκτός αριθμητικών μεγεθών.

Η μάνα του αγνοούμενου.
Μια φιγούρα σιωπηλή. Διακριτικά επιβλητική. Σκουρόχρωμη. Χωρίς φανφάρες και επιδεικτικά λόγια. Μια φιγούρα πόνου, θύμησης και επιμονής μαζί, να δίνει το δικό της μοναχικό αγώνα.
Άφωνα. Βουβά. Άλαλα.
Μια φιγούρα με φυλακτό την φωτογραφία του χαμένου παιδιού. Ένα φυλακτό ασπρόμαυρο, πολύ ενοχλητικό στην έγχρωμη ζωή μας. Ένα φυλακτό ασπρόμαυρο που έχει γίνει ένα με το σώμα της.
Η μάνα του αγνοούμενου. Μια φιγούρα λύτρωσης για όλους. Ένα βουβό χαστούκι στα καλοθρεμμένα μάγουλα της σύγχρονης πραγματικότητας
Η μάνα του αγνοούμενου. Δίνει καθημερινά, για τριάντα έξι συνεχόμενα χρόνια εξετάσεις ηρωισμού και περνά με άριστα!

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΤΩΡΑ


ΜΑΡΛΕΝ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ "Το Αιώνιο Τώρα"

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία στις 23 του Οκτώβρη, η παρουσίαση του βιβλίου της Μάρλεν Διονυσίου «Το Αιώνιο Τώρα». Παραθέτω πιο κάτω την προλόγηση του Πρέσβη Γιώργου Γεωργή:


Η Μάρλεν Διονυσίου είναι μια μεγάλη υπόσχεση για τη σύγχρονη Κυπριακή λογοτεχνία. Ύστερα από δοκιμαστικές αναζητήσεις στο χώρο της ποίησης πέρασε στο παιδικό βιβλίο για να εμφανισθεί με «Το Αιώνιο Τώρα» ως πεζογράφος με δυνατό αφηγηματικό ταλέντο. Το πρώτο της μυθιστόρημα εντυπωσιάζει με το στέρεο μύθο, τις αφηγηματικές τεχνικές και την δομή του. Η πολυεπίπεδη αφήγηση στο χώρο και στο χρόνο, οι εναλλαγές των προσώπων που κυριαρχούν στα δρώμενα, οι μικρές ιστορίες που συνθέτουν την ευρύτερη δράση κάνουν το μυθιστόρημα γοητευτικό στην ανάγνωση.

Η Αργυρώ και η Αγγελική, το αφηγηματικό δίδυμο, δεν είναι γιαγιά και εγγονή μόνο που εμπλέκονται στο διαδοχικό χρόνο. Είναι η έκφραση δύο διαφορετικών εποχών της κυπριακής κοινωνίας. Η ιστορία της οικογένειάς τους είναι η αποτύπωση της μετάβασης από την αγροτική στην αστική κοινωνία. Η συγγραφέας μέσα από τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων διαγράφει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην κυπριακή ύπαιθρο στη δεκαετία του ’50 και επιχειρεί να καταγράψει την αρχαϊκή αυστηρή ηθική που οδηγούσε σε συμπεριφορές δυσερμήνευτες σήμερα. Κεντρική μορφή η Αργυρώ που στα 16 δέθηκε με τα δεσμά του γάμου μ’ ένα αυστηρό και αυταρχικό σύζυγο. Η τραγική ζωή της κορυφώθηκε με το δράμα της κόρης της, της πανέμορφης Αθηνάς. Το ζευγάρι της Αργυρώς και του Παναγιώτη, η επιβίωση, οι συμβιβασμοί και η επιβίωση τους είναι ένα τυπικό ζευγάρι της κυπριακής υπαίθρου που μαστιζόταν από δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις, ενώ βρίσκονταν πάντα από τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο του τοκογλύφου ή του τσιφλικά της περιοχής. Διάδοχο ζευγάρι, γενεαλογικά και αφηγηματικά, η Αγγελική και ο Πέτρος. Μέσα από μια εκδρομή τους, μια επίσκεψη στο πατρικό της Αγγελικής αναβιώνουν μνήμες και μαρτυρίες για την οικογένειά της. Παρόλο που σε έκταση η ιστορία της Αθηνάς και του Χριστόφορου κρατά μικρό μέρος της αφήγησης εντούτοις αποτελεί τον άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται όλη η εξιστόρηση. Μια σειρά γυναίκες η γιαγιά, η Αργυρώ, η Αθηνά, η Αγγελική, κινούνται μέσα στο χρόνο, από το χθες στο σήμερα, με υπερβάσεις που καταλήγουν στο συμπέρασμα πως κάθε μας στιγμή αποτελεί ένα αιώνιο τώρα.

Η αφήγηση κινείται σε γρήγορους ρυθμούς σεναρίου. Οι εξελίξεις συχνά απρόσμενες κρατούν αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Οι χρονικές μεταπτώσεις από την μια στην άλλη εποχή αλλά και οι διαδοχικές αφηγήσεις, από την Αργυρώ στην Αγγελική, σε κρατούν σε συνεχή εγρήγορση. Η γραφή συχνά ελλειπτική, επικεντρωμένη πάντα σε μια κεντρική αφήγηση διανθισμένη συχνά με στίχους ή ημιστίχια που αποτυπώνουν καθοριστικές σκέψεις, έντονα συναισθήματα ή καίριες διαπιστώσεις. Οι διάλογοι ζωντανεύουν το κείμενο έτσι που η αφήγηση περνά από τα μάτια του αναγνώστη ως κινηματογραφική ταινία.

Πρόκειται για ένα βιβλίο συναρπαστικό που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Δύσκολα το αφήνεις από τα χέρια σου. Διαβιβάζεται μονορούφι. Μικρή αδυναμία, για τους νεότερους ή για τους ελλαδίτες αναγνώστες, κάποιες κυπριακές λέξεις, που η συγγραφέας συχνά σημειώνει σε παρένθεση τη σημασία τους. Θα έφτανε ίσως ένα γλωσσάρι στο τέλος του βιβλίου.

Άρχισα με τη διαπίστωση ότι η συγγραφέας αποτελεί μια υπόσχεση για την κυπριακή λογοτεχνία. Διαβάζοντας το βιβλίο πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε πλήρως μαζί μου. Με το τέλος της ανάγνωσης γεννάται η προσδοκία να έχουμε ένα ακόμη βιβλίο της. Εύχομαι «το αιώνιο τώρα» να είναι καλοτάξιδο και να σημειώσει κυκλοφοριακή επιτυχία.


Γιώργος Γεωργής

Καθηγητής Πανεπιστημίου Κύπρου

Πρέσβης της Κύπρου στην Ελλάδα

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

ΑΓΓΕΛΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ...

"Η αρχή είναι το ήμυσι του παντός!" Η κίνηση δίνει την ώθηση για δημιουργία.Η στασιμότητα είναι στείρα. Ούτε γεννά, ούτε γενιέται. Ούτως ή άλλως ολάκερο το σύμπαν έτσι δεν δημιουργήθηκε; Μέσα από μια ξαφνική κίνηση που έδωσε τέλος στην αβάστακτη στασιμότητα του "είναι".
Κι άρχισαν να γίνονται πράγματα. Απλά και λιτά στην αρχή, πολύπλοκα και σύνθετα στη συνέχεια. Και φτιάχτηκαν κόσμοι και πολλαπλασιάστηκαν αλυσιδωτά και στολίστηκαν και κόσμησαν το σύμπαν! Και γέμισε ο ουρανός μ' αστέρια, με ομάδες αστεριών, που καθορίζουν την ζωή μας σε τούτο τον πλανήτη.
Οι αστερισμοί! Τα ζώδια! Που μαζεύουν την ενέργεια του σύμπαντος κόσμου και την διαχέουν σε όλα τα κτίσματα, έτσι που να συνεχίζεται η θετική ενέργεια.
...Άλλο που στον πλανήτη τούτο κάποιοι αρνούνται να βάλουν μια αγγελία εργασίας βασισμένη...στα ζώδια. Κακό του κεφαΛιού τους. Εμένα ουδόλως με αφορά!

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ Ή ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ;

Η ρομαντική διάθεση μπορεί να γεννηθεί ξαφνικά από μια καλημέρα. Από ένα φιλικό χαμόγελο, από ένα ηλιοβασίλεμα ή από ένα απλό πέταγμα γλάρου. Και για να μην ξεχνιόμαστε εγώ τον προτιμώ τον ρομαντισμό στη ζωή. Είναι το Άλφα και το Ωμέγα μου. Δεν λεω και λίγος ρεαλισμός δεν βλάφτει, μα σε μεγάλες ποσότητες μου πέφτει βαρύς. Δύσπεπτος.
Αχώνευτος.

Για σκεφτείτε λίγο. Τα πράματα είναι απλά, λογικά και ρεαλιστικά: Ο ρεαλισμός σε προσγειώνει, που θα πει σε βαραίνει. Ο ρομαντισμός σε απογειώνει, που θα πει σε ξαλαφρώνει. Απλά πράματα!
Ρεαλιστικά λοιπόν μιλώντας ο ρομαντισμός είναι αυτός που μας κρατά σε επαφή με την πραγματικότητα γύρω μας και μας κάνει ρεαλιστές. Έγινα σαφής;...Όχι;

Τι να σου κάνει όμως κι ένας γλάρος που ξέμεινε στα βράχια να κοιτά τον ορίζοντα μόνος του; Πολύ ρομαντική εικόνα, δεν λεω. Μα χρειάζεται κάποιον να την δει. Μόνο τότε θα αποκτήσει την ρομαντικότητα που της αρμόζει. Αλλιώς;

Ουφ Θεέ μου! Πόση ξηρασία υπάρχει γύρω μας. Απελπιστικά ρεαλιστική.
Ακόμα και η ίδια η θάλασσα κοντεύει να αποξηρανθεί από μοναξιά. Ναι, ναι. Μοναξιά. Μην σας ξεγελούν οι αποτρελλαμένες τουρίστριες που την πιτσιλούν με μαγιώ ή χωρίς. Η θάλασσα μας πάσχει από κατάθλιψη.
Που της την έφερε η μοναξιά.
Που...προήλθε από την απομάκρυνση της από τον πραγματικό προορισμό της. Που...βάραινε την φυσική σύσταση της από τα απόβλητα.
Που...εξαφάνισαν την θαλάσσια ζωή από ασφυξία.
Που...μόλυναν τα κοράλια και τα μαλάκια της.
Που...γέμισαν τις παραλίες της με ψόφιες φάλαινες.
Που...έφεραν κοντά της τα κοράκια.
Που...έδιωξαν τους γλάρους.
Που...τα 'παιξε και άρχισε να εξατμίζεται σε ψηλές θερμοκρασίες.
Που...ντίλι-ντίλι τ' ολόχρυσο μαντήλι.
Και που ρεαλιστικά μιλώντας το κατάλαβε πια πως δεν υπάρχει σωτηρία.
Που είναι ξοφλημένη.

...Κι ο γλάρος; Τι κάνει εκεί ο γλάρος; Κάθεται ατάραχος και μόνος στα βράχια. Τι να περιμένει άραγε; ...Κάποιον να τον δει.
Να τον δει με ρομαντική διάθεση.

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ!

Τι απίστευτα μαγικά πράγματα μαθαίνει κανείς ξεφυλλίζοντας διαφημιστικά φυλλάδια! Από εκείνα ντε που μοιράζουν οι αλλοδαποί στα φώτα τροχαίας. Α! γεια σου!
Σε πληροφορούν λοιπόν από το πως θα κάνεις τις πληρωμές των λογαριασμών σου, χωρίς να κουνηθείς ρούπι, μέχρι ποιο κηροπήγειο να συνδυάσεις με το καρό σου τραπεζομάντιλο για ένα γεύμα τύπου Νάπολι.
Ακόμα σε κρατούν ενήμερο μη σε πιάσει κορόιδο ο μπακάλης της γειτονιάς. Πάμε λοιπόν: Προσφορά από σήμερα μέχρι και την Τετάρτη: Λάδι τηγανίσματος ένα συν ένα δωρεάν.(ύστερα σου λενε πως τα τηγανιτά κάνουν κακό στην υγεία. Τι θα το κάνεις κυρά μου το ένα συν ένα όμως μου λες;)
Μήλα λόρδικα: 0,53σέντ το κιλό. Μήλα καθιστά:0,51σεντ το κιλό( ε, κοτζάμ λόρδικα είναι τα άλλα!) Μήλα ξαπλωτά...σόρυ, η ρύμη του λόγου...
Αγκινάρες χωραφιού(σάμπως υπάρχουν και άλλες) 1,95 το κιλό. Ντομάτες ομόκεντρες 0,65 το κιλό ( Αυτό με τις ντομάτες οφείλω να ομολογήσω πως με βοήθησε πολύ στην Γεωμετρία. Δεν υπήρχε περίπτωση να ξεχάσω τους ομοκεντρους κύκλους.Έφερνα απλά στο νου, μια ντομάτα. Ομόκεντρη, εννοείται)
Πως να κερδοσκοπήσει μου λες ο άμοιρος ο μπακάλης ύστερα από τέτοια ενημέρωση; Έργο! Επιτελούν έργο οι διαφημιστικές εταιρείες!

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΕΝΙΟ ΚΟΛΙΕ

Είναι μερικά πράγματα που πρέπει να μην τα ανασκαλίζουμε θαρρώ. Να τα αφήνουμε στη σφαίρα της μνήμης έτσι ακριβώς όπως τα θυμόμαστε. Γιατί πολλές φορές μπορεί να μας πληγώσει η επαναφορά τους στο προσκήνιο και να μας υπενθυμίσει πως " το γήρας ουκ έρχεται μόνον."

Θυμάμαι την πρώτη μου δασκάλα.
Στη πρώτη του δημοτικού.
Ήταν γλυκειά και ευγενική. Είχε κάτασπρο δέρμα και σπαστά καστανά μαλλιά που έφταναν ίσαμε τους ώμους. Ντυνόταν πάντοτε απλά και κομψά και στο λαιμό φορούσε μια σειρά από κατάλευκα μαργαριτάρια. Θυμάμαι τ' άρωμα της πως μοσχοβολούσε σαν περνούσε από δίπλα μου! Α! εκείνη η εξάσια μυρουδιά δροσιάς και καθαριότητας παραμένει ακόμα έντονη στη μνήμη μου.
Την θαύμαζα τόσο που από πολύ νωρίς το πήρα απόφαση: "Θα γίνω δασκάλα! " και θα φορώ πάντα στο λαιμό μια σειρά από λευκά μαργαριτάρια.

Ένα πρωί μπήκε στο γραφείο του καλού μου ο κύριος Σταυρινός και η γυναίκα του.
Η κυρία Αγνή...Η κυρία Αγνή! Η κυρία Αγνή! Η πρώτη μου δασκάλα. Στη πρώτη δημοτικού!
Αναπήδησα. " Κυρία Αγνή..." ξεστόμισα με έκπληξη. Εκείνη με κοίταξε με ύφος "μπλαζέ". Δεν έδιξε να με είχε αναγνωρίσει. " Κυρία Αγνή.." συνέχισα εγώ σαν παπαγάλος. " Εγώ είμαι. Δεν με αναγνωρίσατε;" Και την ακούμπησα στοργικά στον ώμο. Έριξε μια ματιά στον σύζηγο της, μισοφοβισμένη-μισοαπορημένη.
Εγώ ακάθεκτη, μέσα στον ενθουσιασμό, συνέχιζα: " Κυρία Αγνή, εγώ είμαι. Η Έφη...η Έφη Νικολάου...Που να θυμάστε, έχουν περάσει τόσα χρόνια...Ήμουν μαθήτρια σας...στη πρώτη δημοτικου...στο έβδομο...το 19..."
Στάματησα. Αναρωτήθηκα. Αλήθεια πότε ήταν αυτό; Καλά-καλά ούτε εγώ δεν θυμόμουν.

" Ξέρετε, έχει κάποιο πρόβλημα..." τραύλισε ο άνδρας της. " Με τη μνήμη της...δεν θυμάται πάντα. Μόνο κάποιες φορές..."

Τι κι αν δε με θυμόταν; Εγώ την θυμόμουνα. Κι έπρεπε οπωσδήποτε να τους καλέσω στο σπίτι για δείπνο ένα βράδυ. Και το έκανα. Στα σίγουρα με τη κουβεντούλα θα θυμόταν και θα ταξιδεύαμε μαζί στο παρελθόν. Και θα το χαιρόταν!

Η πρώτη μου δασκάλα! Το πρότυπο μου! ( Ναι έχει και η κορούλα μου τέτοιο. Πρότυπο καλέ.Την Παπαρίζου! Αμέ! κι όλο και χορεύει κι όλο και τραγουδάει μέσα στο σπίτι. Και όχι μόνο. Την Παπαρίζου κι ας μην έχει μια σειρά από λευκά μαργαριτάρια στο λαιμό της.)

Το μεγάλο βράδυ έφτασε και εγώ αφού σκοτώθηκα να φτιάξω ένα δείπνο που θα ευχαριστούσε τους καλεσμένους μου, πνίγηκα στο άγχος.
Τα μαργαριτάρια μου. Που είναι τα μαργαριτάρια μου; Τα κατάλευκα, εκείνα που μου χάρισε η μαμά για την αποφοίτηση μου! Εκείνα που απόψε έπρεπε οπωσδήποτε να κρεμάσω στο λαιμό;
"Ρε μπας και να τα 'χω χάσει στο χορό των τελειωφοίτων", σκέφτηκα. "Μπα! αποκλείεται."
Αφού θυμόμουνα πως τα είχα φορέσει και στο τελευταίο μας reunion. Ο καλός μου με καθησύχασε λέγοντας μου πως το πιθανότερο ήταν να μην το πρόσεχε η δασκάλα μου. Αλλά και να το πρόσεχε...γρήγορα θα το ξεχνούσε.
Ησύχασα! Όμως γιατί να μην θυμάμαι που τα έβαλα;Εμένα η μνήμη μου είναι μια χαρά!
Ακριβώς πριν κτυπήσει το κουδούνι της εισόδου, η κορούλα μου βρήκε το χαμένο κολιέ στο συρτάρι που φυλάω τα κοσμήματα μου. Μόλις που πρόλαβα να το φορέσω!

Η βραδιά κύλησε ήσυχα χωρίς εκπλήξεις και απρόσμενα. Αυτό μάλλον διότι η καλή μου η δασκάλα δεν σταμάτησε να κουβεντιάζει όλο το βράδυ με τον παππού μου. Εκείνον που πάσχει από απώλεια μνήμης.Τον είχε πάρει για γιατρό και ζητούσε την συμβουλή του για διάφορα μικροπράματα υγείας που την απασχολούσαν. Και εκείνος πρόθυμα το έκανε.

Μετά την πολυπόθυτη λοιπόν συνάντηση αναρωτήθηκα: Ίσως να ήταν καλύτερα αν δεν έβρισκα το χαμένο μαργαριταρένιο κολιέ; Ίσως! Μπορεί! Ποιος ξέρει; Κι αυτό γιατί όταν τέλειωσε το δείπνο, η καλή μου η δασκάλα, χαμένη μέσα στους κύκλους του μυαλού της, μας ξεπροβόδιζε στην πόρτα του σπιτιού μας αποκαλώντας τον καλό μου γιατρό. Και τον έλεγε Φώτο!

Να με συμπαθάς κυρία Αγνή μου. Ο καλός μου λέγετε Σώτος. Σώτος Με σίγμα. Με σίγμα κυρία Αγνή. Και...δεν είναι γιατρός. Αλλά αρχιτέκτονας!

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ Ο...ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ;

Εκτός από την καρέτα-καρέτα, ένα άλλο είδος απειλείται με εξαφάνιση από τον τόπο μας: Το είδος του υδραυλικού.Δεν πάει να είσαι αρχιτέκτονας; Δεν πάει να είσαι ο ίδιος ο πρόεδρος; Το είδος αυτό δεν εξευρίσκεται εύκολα.
Παρ' όλα αυτά, αν σταθείς τυχερός και το πετύχεις κάποτε, ίσως είναι φρόνιμο να χαλάς μόνος σου μέσα-μέσα τις βρύσες για να το κρατάς σε επιφυλακή πρίν σου φύγει, μπας και τύχει να το χρειαστείς για τα καλά.

Εγώ για παράδειγμα έχω σταθεί πολύ τυχερή: Έχω βρει τον μάστρε-Γιαννή. Τον υδραυλικό καλέ! Αυτόν που στην επαγγελματική του κάρτα ( ναι έχει και τέτοια) γράφει:" Για τη βρύση σας που στάζει, για το μπάνιο που λιμνάζει και για το αποχετευτικό, μιά είναι η λύση: ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ τον υδραυλικό!!"
Ποιητής ο άτιμος! Στη ζωή και στα έργα του. Μου έχει φτιάξει ένα αποχετευτικό, να γλείφεις και τα δάκτυλα (με το συμπάθειο).

Εκείνο όμως που φαίνεται να μας έχει δέσει περισσότερο είναι ο οίστρος του που δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί. Να αφού προχτές μου εξηγούσε πως: " Τα σπίτια τα καλύτερα μέσα στη Λεμεσό, φροντίζει τα καλύτερα ο Γιαννής ο υδραυλικός."
Αν λοιπόν ένας υδραυλικός είναι σπάνιο είδος για σκεφτείτε τι μπορεί να είναι ένας εμπνευσμένος υδραυλικός.
" Έχετε πρόβλημα με κρύα νερά; Διώξτε τη λύπη , κρατήστε τη χαρά! Ευτυχώς που είναι εδώ ο Γιαννής ο υδραυλικός!"

Την έχω σαφώς και γω τη βίδα μου για αυτό και τον ενθάρυνα να γράφει, γιατί του εξήγησα πως είναι κρίμα να παει άδικα το ταλέντο του. Οπότε έφτασε μια μέρα και άρχισε να μου απαγγέλει μέσα από κάτι τσαλακωμένα γραφτά:
"Εν που μιτσίης που ήθελα να γίνω ποιητάρης, μα ο τζίηρης μου εν μ΄αφηνε. Θαρρώ ήτουν γκρινιάρης. Να μάθεις τέγνη γιόκα μου να βκάλεις το ψουμί σου, γιατί με τα ποιήματα...τρύπαν εις το βρατζί σου. Χαϊριν εν θα δεις ποττέ, παρέτα ώσπου εν ώρα,τζι' η ποίση εν έσσιει ψουμί με άυριο με τώρα. Έτσι πάντα ελάλεν μου τζαι επαράτζιελλεν μου, μα τώρα που εγέρασα να φκει που τη κκελλέ μου, εν ημπορεί, φωνάζει μου, ντυμένη μέσ' τα λούσα. 'ρατώ την εφωνάζασιν την ποίησης η μούσα."

Έμεινα άφωνη!! Εκείνος με ρωτούσε συνέχεια να του πω την γνώμη μου. Τι.. να πω; να... συνεχίσει; Να... γράφει; Να γίνει ένας ποιητής;
...και η βρύση μου που στάζει; Το δε μπάνιο που λιμνάζει;...
Όχι. Όχι.
Έτσι του πρότεινα να μου απαγγείλει ακόμα κάποιες αράδες για να αποφασίσω. Και εκείνος με χαμόγελο μου είπε:
" Αρέσκει μου να κάθομαι να λέουμεν λοούθκια, μα σπίτι καρτερούν να μπώ τα πέντε κοπελλούθκια." Κι έφυγε!

Αργότερα όταν ο καλός μου μπήκε στο μπάνιο, έμεινε στα κρύα του λουτρού! Παγοκολώνα έγινε. Έτσι όπως ωρυόταν και έβριζε τον υδραυλικό εγώ τον συμβούλεψα:
" Εν άδικο νομίζω εγώ που θύμωσες αγάπη.Αν θες αλήθεια να σου πω εγώ αυτό το κάτι, άσε με τώρα να σου δείξω εγώ αυτό το λόγο. Νομίζω ο θεμοσίφωνας πως θέλει ηλεκτρολόγο!"
Ουπς, λέτε να είναι κολλητικό;

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ "ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΤΩΡΑ"

Όλα ξεκίνησαν από το "μηδέν". Ένας ολοστρόγγυλος τέλειος κύκλος με ίσες τις αποστάσεις των σημείων της περιφερείας του από το κέντρο. Ένας αριθμός που ούτε μετρά, ούτε μετριέται. Ένας αριθμός που εμπεριέχει και εμπεριέχεται στα πάντα. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει...

" Σκέφτηκες τι δονήσεις μαζεύονται στο χώρο από εντάσεις και ενέργειες που λαμβάνουν χώρα μέσα σ' αυτόν, σε δεδομένες χρονικές στιγμές;"

" Το μαγικό είναι να ξεφύγεις από τα πλαίσια του χρόνου. Να συντονιστείς με αποτυπώματα εντάσεων και να ζήσεις την στιγμή σαν ένα αιώνιο τώρα που απλώνεται και πλανιέται στο χώρο ταυτόχρονα..."

" Άκουσε τις μουσικές της φύσης μέσα σου."

" Ο έρωτας είναι άσχημος και γέρος. Για τούτο και κινείται προς τα νιάτα και την ομορφιά. Η ροή γεννά. Η στατικότητα είναι στείρα..."

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Ο Μίτος της Αριάδνης

Ευθέως και πλαγίως προσπάθησα να μπω στον λαβύρινθο της σκέψης.Ευθέως και πλαγίως προσπάθησα να μπω στον λαβύρινθο του εγκεφάλου. Με τις πολλές στροφές και τις βαθιές χαράδρες. Ευθέως και πλαγίως προσπάθησα. Ακόμα και την ψυχή μου φιλτράρισα μέσα από την φαιά ουσία. Ευθέως και πλαγίως προσπάθησα να μπω στον λαβύρινθο της σκέψης και της νόησης. Μα δεν κρατούσα μίτο. Και γύρω δεν βρισκόντουσαν καθόλου, μα καθόλου
"Αριάδνες".

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Οι ταμπέλες μας.

Στη πόλη μας φημιζόμαστε για πολλά πράγματα: Για τους δήμαρχους μας, για τον τουρισμό μας,τους άφθονους χώρους στάθμευσης, την μαρίνα μας -που κάποτε θα γίνει- το πανεπιστήμιο μας -που κάποτε θα γίνει-αλλά και για άλλα. Όπως για την λεωφόρο μας, τη γιορτή του κρασιού, τα καρναβάλια, τη θάλασσα μας, τις μπόμπες μας( φτιάχνει κάτι μπόμπες ο κύριος Θεόδωρος! άλλο πράμα! Να γλείφεις και τα δάκτυλα...Γυρίζει στους δρόμους και φωνάζει: "Μπόμπες τζαι καράολοοο..."...Τώρα γιατί ενοχλούνται οι Λευκωσιάτες με τις μπόμπες μας δεν κατάλαβα μα είναι άλλο θέμα αυτό.)
Για να επανέλθουμε όμως στο προκείμενο φημιζόμαστε και για κάτι άλλο: Για τις ταμπέλλες μας! Έχουμε μεγάλη συλλογή. Τόσες πολλές που τύτφλα να 'χει το Λος- Άντζελες. Και ...σε όλες τις γλώσσες. Θες Αραβικές, θες Αγγλικές, Ρωσικές; Φιλιπινέζικες; Σρι-Λανκέζικες; Ε! μέσα-μέσα έχουμε και καμιά Ελληνική, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
Είναι ένα είδος μανίας και αυτό. Πως άλλοι πάσχουν από πυρομανία; Κλεπτομανία; Και διάφορα άλλα; Ε ! εμείς πάσχουμε από ταμπελομανία. Και είναι τόσος ο ζήλος μας που ταμπελλώνουμε όχι μόνο κτήρια και επιχειρήσεις μα ακόμα και ανθρώπους. Ο Κωστής ο ζήζηρος. Ο Παυλής ο Σέρτης.Ο Νίκος ο τάππος. Ο Πέτρος ο Μαγκάιβερ και παει...

Έτσι για να μην χαθεί η παράδοση φροντίζουμε από πολύ νωρίς να εμφυτεύσουμε στα παιδιά μας την συνήθεια μας αυτή, που παραλάβαμε σαν παρακαταθήκη από τους γηραιότερους. Και εκείνα μας το ανταποδίδουν με διάφορα επίθετα που μας τα κολλούν για να μας δείξουν πως...το πιασαν το νόημα.
Είμαστε τελικά οι πρώτοι ταμπελογράφοι. Μπράβο μας!

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Ιωνάθαν και τζέντλεμαν!

Τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή μας τελικά. Αυτό το διάβασα-και συμφώνησα- στην «Ουράνια Προφητεία». Κάθε τι που μας συμβαίνει έχει το λόγο του. Απλά εμείς θα πρέπει να το εντοπίσουμε, να το επεξεργαστούμε και να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας. Συνήθως προσέχουμε τα ανούσια που συμβαίνουν στη ζωή. Τους δίνουμε σημασία και τα κάνουμε ανάγκη ζωής. Κι αφήνουμε τα ουσιαστικά να μας ξεφεύγουν ανεκμετάλλευτα γλιστρώντας έτσι σε μια ασυνάρτητη ηχορύπανση.
Σας έχουν συμβεί αναμφισβήτητα συμπτώσεις ζωής αρκετές φορές. Εμένα μου φαίνεται πως με κυνηγά ένα όνομα για κάποιο λόγο.
Που θα μου παει θα το εντοπίσω το λόγο, δεν θα τον εντοπίσω;

Εκείνο το πρωινό είχα φτάσει πρώτη στο γραφείο και απολάμβανα το πρώτο καφέ της ημέρας ατενίζοντας την θάλασσα που γυάλιζε σαν καθρέφτης στο φως του ήλιου. Ξαφνικά ένας γλάρος βούτηξε με ορμή και άρπαξε απ' την αγκαλιά της το πρόγευμα του: Ένα ψάρι.
Ύστερα κάθισε στα βράχια να το απολαύσει. Εκείνη ακριβώς την στιγμή ήρθε και η έμπνευση. Κάθισα αμέσως στον υπολογιστή μου και άρχισα να γράφω τις πρώτες αράδες του μυθιστορήματος μου, με ήρωα τον Ιωνάθαν. Η ροή των σκέψεων ήταν ασταμάτητη. " Ο Ιωνάθαν σαν γνήσιος τζέντλεμαν βιάστηκε να της ανοίξει τη πόρτα..."
Όταν επί τέλους έβαλα τελεία, γύρισα και κοίταξα ξανά τον κυματοθραύστη.
Ο γλάρος καθόταν ακόμα εκεί και ατένιζε τον ορίζοντα, ενώ οι υπόλοι φίλοι του πετούσαν αμέριμνοι πάνω από το νερό.
Ήταν 'εκείνη' την στιγμή που τον βάφτισα.
Τον γλάρο μου. Τον δικό μου τον γλάρο. Τον είπα Ιωνάθαν. Έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο! Ένα όνομα που για κάποιο λόγο σήμερα μου έβγαινε...αβίαστα. Ένα όνομα που μοιάζει Ελληνικό ...χωρίς να είναι απόλυτα! Ακούεται Ιουδαϊκό... με μια δόση αμφιβολίας. Ένα όνομα που θα μπορούσε με την κατάλληλη προφορά να θεωρηθεί και...Ισπανικό.
Ιωνάθαν! Ένα όνομα γρίφος που με ακολουθεί για κάποιο λόγο!
Εκείνη την ώρα μπήκε ο καλός μου στο γραφείο:
"Ναδίνα ετύπωσες τα σχέδια του Στυλιανού; Ήρτεν η άδεια του Φουτουνιαδη; Τι έγινε με την ηλεκτρική; Ειδοποίησαν πότε εν κάμουν έλεγχο στην οικοδομή του Πάρη;...Τα κίνητρα; Τι έγινε με τα κίνητρα...Πιάσε τον πελεκάνο τηλέφωνο τζαι πε του τα δείγματα που θα μου έφερνε σήμερα...αύριο...αύριο στις ενιά το πρωί...εν μπορώ να τον δω τωρά, εντάξει;"

Μάλιστα κύριε! Τα είπε όλα μαζί! Με μια ανάσα! Δεν έχει κανένα πρόβλημα ο καλός μου. Γυμνάζεται και τα πνεμόνια του είναι σαν αερόστατο!
Πήρα λοιπόν τηλέφωνο και ζήτησα τον πελεκάνο τον Ιωνάθαν...τον...Κυριάκο ήθελα να πω.
Όπως καταλαβαίνετε ο καλός μου μόνο που δεν έγινε "Τούρκος".
" Μα που το έχεις επί τέλους το μυαλό σου. Άκου τον πελεκάνο τον Ιωνάθαν!" με επίπληξε.
Όχι αδίκως.
Σε λίγο μπήκε φουριόζος ο κύριος Φουτουνιάδης. Εγώ για να σβήσω την ένταση που είχε γεννηθεί τις προάλλες μεταξύ μας σηκώθηκα να τον καλημερίσω και του πρότεινα το χέρι ευγενικά: " Καλή σας μέρα κύριε Ιωνάθαν...με συγχωτείτε...κύριε Φουτουνιάδη ήθελα να πω."
Ο καλός μου με αγριοκοίταξε αλλάζοντας τρία χρώματα.

Το ίδιο βράδυ στο σπίτι- στον καναπέ του ημερήσιου απολογισμού-συνέχιζε να με μαλλώνει για την αφηρημάδα μου όταν...κτύπησε το τηλέφωνο.
Ήταν κάποιος δικηγόρος όπως συστήθηκε. Να μην σας τα πολυλογώ μου εξήγησε πως ένας άγνωστος μακρινός θείος μου-αληθινός τζέντλεμαν-που έζησε όλη του τη ζωή στην Βραζιλία απεβίωσε. Και επειδή δεν έκανε οικογένεια άφησε την περιουσία του σε ποιον νομίζετε; Μα σε μένα βέβαια!
Κλείνοντας το τηλέφωνο είπα: " Ξέρεις πως ονομαζόταν ο μακαρίτης;"
Που να 'ξερε! Δεν είχε ιδέα! " Ιωνάθαν!!" ξεστόμισα σαν χαμένη.
Ο καλός μου με κοίταξε με απορία. " Ιωνάθαν; Είσαι σίγουρη; Ή μήπως ο θείος από την Βραζιλία ονομαζόταν...Κυριάκος;...είσαι σίγουρη;"

Ήμουνα σίγουρη! Απόλυτα!
Ύστερα βέβαια...ξύπνησα.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010



Φίλοι μου, καλή χρονιά για όλους μας.

Το " Αιώνιο Τώρα" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Power Publishing www.power-books.net

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Φενγκ Σούι

Πόσες φορές αλήθεια συναντιέστε για πρώτη φορά με κάποιον και αμέσως τον συμπαθείτε χωρίς ιδιαίτερο λόγο; Και πόσες φορές συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Μας περιβάλει τελικά αυτό που λεμε αύρα κουβαλώντας μαζί όλα εκείνα που θα θέλαμε ίσως να κρύψουμε από τους άλλους και ενίοτε από τον ίδιο τον εαυτό μας; Και αν ναι πως το προστατεύουμε, πως το διατηρούμε καθαρό και φωτεινό για μας και για τους συνταξιδιώτες μας στη ζωή;
Θετική σκέψη!
Αυτό είναι!
...Και φενγκ-σούι!

Σκέφτηκα λοιπόν, μιας και θα περνούσα πια όπως ίσως θα θυμάστε,πολλές ώρες στο γραφείο του καλού μου, να κάνω και μερικές μικρές αλλαγές. Όχι στην διεκπεραίωση της εργασίας, όχι! Δεν θα το τολμούσα! Μα στην τοποθέτηση των επίπλων σ' αυτό.
Διότι ήμουν πια σίγουρη ύστερα από ενάμισυ μήνα, πως το κακό φένγκ-σούι ήταν που φόρτωνε τους πάντες με νεύρα και εντάση.
Άνοιξα λοιπόν διάπλατα το μεγάλο παράθυρο-εκείνο που έβλεπε ίσια στη θάλασσα-έτσι που να βοηθήσω το στοιχείο του νερού να κάνει έντονη τη παρουσία του. Μετακίνησα(με τη βοήθεια της Ναδίνας) το ξύλινο γραφείο λιγάκι πιο δεξιά. Έβαλα μερικά φυτά (ζωντανά, σε γλάστρες εννοείται)και άλλαξα την θέση των καθισμάτων στην αίθουσα αναμονής των πελατών. Α! δεν αμέλησα να βάλω και το σιντάκι με την κατάλληλη μουσικούλα(ξέρετε...κάτι μεταξύ Ινδιάνικης και Πακιστανικής παραδοσιακής.)

Τώρα πια ήμουν σίγουρη πως η ενέργεια έρεε με τον ορθό τρόπο. Και πως ακόμα και την κακή του την αύρα να κουβαλούσε εδώ μέσα ο κύριος Φουτουνιάδης, εκείνη θα διαλυόταν στο πιτς φυτίλι χωρίς να αφήσει πίσω της θύματα! Ήμουν ενθουσιασμένη με το κατόρθωμα μου!
Βέβαια ο καλός μου δεν φάνηκε να συμμερίζεται τον δικό μου ενθουσιασμό. Δεν είπε τίποτα, μα το κατάλαβα από το βλοσυρό βλέμμα που μου έρριξε μόλις μπούκαρε στο γραφείο. Παρα ταύτα, δεν έχασε καιρό και μου ψιθύρισε: " Εμείς οι δυο θα τα πούμε απόψε." Εγώ άρχισα ήδη να ονειρεύομαι ρομαντικές στιγμές μαζί του.

Το ίδιο βράδυ έτσι όπως καθόμασταν στο καναπέ και παρακολουθούσαμε τηλεόραση αισθάνθηκε μια λιγούρα και θυμήθηκε το γλυκό στο ψυγείο. Έκανε να σηκωθεί...και ήρθε η καταστροφή. Το σώμα του πήρε μια παράξενη στάση σαν Πύργος της Πίζας. Έτρεξα με μιας να τον βοηθήσω, μα μάταια. Πονούσε και ούρλιαζε. " Λουμπάκο;" απόρησα εγώ. "Μα...πως; έτσι ξαφνικά;"
Εκείνος μέσα από τον πόνο του, μου εξήγησε:
- Αρχήσαν οι παρενέργειες του φενγκ-σούι αγάπη μου, του φενγκ-σούι. Νομίζεις πως άφησα τα έπιπλα στο γραφείο έτσι όπως μου τα εκάμετε εσύ και η Ναδίνα;

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010