Φενγκ Σούι

Πόσες φορές αλήθεια συναντιέστε για πρώτη φορά με κάποιον και αμέσως τον συμπαθείτε χωρίς ιδιαίτερο λόγο; Και πόσες φορές συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο; Μας περιβάλει τελικά αυτό που λεμε αύρα κουβαλώντας μαζί όλα εκείνα που θα θέλαμε ίσως να κρύψουμε από τους άλλους και ενίοτε από τον ίδιο τον εαυτό μας; Και αν ναι πως το προστατεύουμε, πως το διατηρούμε καθαρό και φωτεινό για μας και για τους συνταξιδιώτες μας στη ζωή;
Θετική σκέψη!
Αυτό είναι!
...Και φενγκ-σούι!

Σκέφτηκα λοιπόν, μιας και θα περνούσα πια όπως ίσως θα θυμάστε,πολλές ώρες στο γραφείο του καλού μου, να κάνω και μερικές μικρές αλλαγές. Όχι στην διεκπεραίωση της εργασίας, όχι! Δεν θα το τολμούσα! Μα στην τοποθέτηση των επίπλων σ' αυτό.
Διότι ήμουν πια σίγουρη ύστερα από ενάμισυ μήνα, πως το κακό φένγκ-σούι ήταν που φόρτωνε τους πάντες με νεύρα και εντάση.
Άνοιξα λοιπόν διάπλατα το μεγάλο παράθυρο-εκείνο που έβλεπε ίσια στη θάλασσα-έτσι που να βοηθήσω το στοιχείο του νερού να κάνει έντονη τη παρουσία του. Μετακίνησα(με τη βοήθεια της Ναδίνας) το ξύλινο γραφείο λιγάκι πιο δεξιά. Έβαλα μερικά φυτά (ζωντανά, σε γλάστρες εννοείται)και άλλαξα την θέση των καθισμάτων στην αίθουσα αναμονής των πελατών. Α! δεν αμέλησα να βάλω και το σιντάκι με την κατάλληλη μουσικούλα(ξέρετε...κάτι μεταξύ Ινδιάνικης και Πακιστανικής παραδοσιακής.)

Τώρα πια ήμουν σίγουρη πως η ενέργεια έρεε με τον ορθό τρόπο. Και πως ακόμα και την κακή του την αύρα να κουβαλούσε εδώ μέσα ο κύριος Φουτουνιάδης, εκείνη θα διαλυόταν στο πιτς φυτίλι χωρίς να αφήσει πίσω της θύματα! Ήμουν ενθουσιασμένη με το κατόρθωμα μου!
Βέβαια ο καλός μου δεν φάνηκε να συμμερίζεται τον δικό μου ενθουσιασμό. Δεν είπε τίποτα, μα το κατάλαβα από το βλοσυρό βλέμμα που μου έρριξε μόλις μπούκαρε στο γραφείο. Παρα ταύτα, δεν έχασε καιρό και μου ψιθύρισε: " Εμείς οι δυο θα τα πούμε απόψε." Εγώ άρχισα ήδη να ονειρεύομαι ρομαντικές στιγμές μαζί του.

Το ίδιο βράδυ έτσι όπως καθόμασταν στο καναπέ και παρακολουθούσαμε τηλεόραση αισθάνθηκε μια λιγούρα και θυμήθηκε το γλυκό στο ψυγείο. Έκανε να σηκωθεί...και ήρθε η καταστροφή. Το σώμα του πήρε μια παράξενη στάση σαν Πύργος της Πίζας. Έτρεξα με μιας να τον βοηθήσω, μα μάταια. Πονούσε και ούρλιαζε. " Λουμπάκο;" απόρησα εγώ. "Μα...πως; έτσι ξαφνικά;"
Εκείνος μέσα από τον πόνο του, μου εξήγησε:
- Αρχήσαν οι παρενέργειες του φενγκ-σούι αγάπη μου, του φενγκ-σούι. Νομίζεις πως άφησα τα έπιπλα στο γραφείο έτσι όπως μου τα εκάμετε εσύ και η Ναδίνα;