Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Ιωνάθαν και τζέντλεμαν!

Τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή μας τελικά. Αυτό το διάβασα-και συμφώνησα- στην «Ουράνια Προφητεία». Κάθε τι που μας συμβαίνει έχει το λόγο του. Απλά εμείς θα πρέπει να το εντοπίσουμε, να το επεξεργαστούμε και να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας. Συνήθως προσέχουμε τα ανούσια που συμβαίνουν στη ζωή. Τους δίνουμε σημασία και τα κάνουμε ανάγκη ζωής. Κι αφήνουμε τα ουσιαστικά να μας ξεφεύγουν ανεκμετάλλευτα γλιστρώντας έτσι σε μια ασυνάρτητη ηχορύπανση.
Σας έχουν συμβεί αναμφισβήτητα συμπτώσεις ζωής αρκετές φορές. Εμένα μου φαίνεται πως με κυνηγά ένα όνομα για κάποιο λόγο.
Που θα μου παει θα το εντοπίσω το λόγο, δεν θα τον εντοπίσω;

Εκείνο το πρωινό είχα φτάσει πρώτη στο γραφείο και απολάμβανα το πρώτο καφέ της ημέρας ατενίζοντας την θάλασσα που γυάλιζε σαν καθρέφτης στο φως του ήλιου. Ξαφνικά ένας γλάρος βούτηξε με ορμή και άρπαξε απ' την αγκαλιά της το πρόγευμα του: Ένα ψάρι.
Ύστερα κάθισε στα βράχια να το απολαύσει. Εκείνη ακριβώς την στιγμή ήρθε και η έμπνευση. Κάθισα αμέσως στον υπολογιστή μου και άρχισα να γράφω τις πρώτες αράδες του μυθιστορήματος μου, με ήρωα τον Ιωνάθαν. Η ροή των σκέψεων ήταν ασταμάτητη. " Ο Ιωνάθαν σαν γνήσιος τζέντλεμαν βιάστηκε να της ανοίξει τη πόρτα..."
Όταν επί τέλους έβαλα τελεία, γύρισα και κοίταξα ξανά τον κυματοθραύστη.
Ο γλάρος καθόταν ακόμα εκεί και ατένιζε τον ορίζοντα, ενώ οι υπόλοι φίλοι του πετούσαν αμέριμνοι πάνω από το νερό.
Ήταν 'εκείνη' την στιγμή που τον βάφτισα.
Τον γλάρο μου. Τον δικό μου τον γλάρο. Τον είπα Ιωνάθαν. Έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο! Ένα όνομα που για κάποιο λόγο σήμερα μου έβγαινε...αβίαστα. Ένα όνομα που μοιάζει Ελληνικό ...χωρίς να είναι απόλυτα! Ακούεται Ιουδαϊκό... με μια δόση αμφιβολίας. Ένα όνομα που θα μπορούσε με την κατάλληλη προφορά να θεωρηθεί και...Ισπανικό.
Ιωνάθαν! Ένα όνομα γρίφος που με ακολουθεί για κάποιο λόγο!
Εκείνη την ώρα μπήκε ο καλός μου στο γραφείο:
"Ναδίνα ετύπωσες τα σχέδια του Στυλιανού; Ήρτεν η άδεια του Φουτουνιαδη; Τι έγινε με την ηλεκτρική; Ειδοποίησαν πότε εν κάμουν έλεγχο στην οικοδομή του Πάρη;...Τα κίνητρα; Τι έγινε με τα κίνητρα...Πιάσε τον πελεκάνο τηλέφωνο τζαι πε του τα δείγματα που θα μου έφερνε σήμερα...αύριο...αύριο στις ενιά το πρωί...εν μπορώ να τον δω τωρά, εντάξει;"

Μάλιστα κύριε! Τα είπε όλα μαζί! Με μια ανάσα! Δεν έχει κανένα πρόβλημα ο καλός μου. Γυμνάζεται και τα πνεμόνια του είναι σαν αερόστατο!
Πήρα λοιπόν τηλέφωνο και ζήτησα τον πελεκάνο τον Ιωνάθαν...τον...Κυριάκο ήθελα να πω.
Όπως καταλαβαίνετε ο καλός μου μόνο που δεν έγινε "Τούρκος".
" Μα που το έχεις επί τέλους το μυαλό σου. Άκου τον πελεκάνο τον Ιωνάθαν!" με επίπληξε.
Όχι αδίκως.
Σε λίγο μπήκε φουριόζος ο κύριος Φουτουνιάδης. Εγώ για να σβήσω την ένταση που είχε γεννηθεί τις προάλλες μεταξύ μας σηκώθηκα να τον καλημερίσω και του πρότεινα το χέρι ευγενικά: " Καλή σας μέρα κύριε Ιωνάθαν...με συγχωτείτε...κύριε Φουτουνιάδη ήθελα να πω."
Ο καλός μου με αγριοκοίταξε αλλάζοντας τρία χρώματα.

Το ίδιο βράδυ στο σπίτι- στον καναπέ του ημερήσιου απολογισμού-συνέχιζε να με μαλλώνει για την αφηρημάδα μου όταν...κτύπησε το τηλέφωνο.
Ήταν κάποιος δικηγόρος όπως συστήθηκε. Να μην σας τα πολυλογώ μου εξήγησε πως ένας άγνωστος μακρινός θείος μου-αληθινός τζέντλεμαν-που έζησε όλη του τη ζωή στην Βραζιλία απεβίωσε. Και επειδή δεν έκανε οικογένεια άφησε την περιουσία του σε ποιον νομίζετε; Μα σε μένα βέβαια!
Κλείνοντας το τηλέφωνο είπα: " Ξέρεις πως ονομαζόταν ο μακαρίτης;"
Που να 'ξερε! Δεν είχε ιδέα! " Ιωνάθαν!!" ξεστόμισα σαν χαμένη.
Ο καλός μου με κοίταξε με απορία. " Ιωνάθαν; Είσαι σίγουρη; Ή μήπως ο θείος από την Βραζιλία ονομαζόταν...Κυριάκος;...είσαι σίγουρη;"

Ήμουνα σίγουρη! Απόλυτα!
Ύστερα βέβαια...ξύπνησα.

2 σχόλια: