ΟΝΕΙΡΟ Όπως ακριβώς εκείνες οι ανάκατες λέξεις που ο δάσκαλος μας έδινε για να φτιάξουμε μια πρόταση. Μια παράγραφο. Μια ιστορία. Για το τελικό νόημα. Όπως ακριβώς μας δοκίμαζε ο δάσκαλος!

Είναι ο άνθρωπος πνευματικό ον; Αθάνατος; Δημιουργημένος από το Θεό; Ή είναι αυστηρά φτιαγμένος από ύλη, καταδικασμένος να καταλήξει ως αιώνια σκόνη; Με αυτόν τον τρόπο ξεκινά μια προσωπική Οδύσσεια η οποία εκτοξεύει τον συγγραφέα σε μια ενδελεχή έρευνα του σύμπαντος και τον οδηγεί, πάλι πίσω, στο δικό του DNA. Εκτιμώντας ότι δεν είναι απλή σύμπτωση το γεγονός ότι όλοι σχεδόν οι πολιτισμοί πίστευαν σε κάποια μορφή πνευματικής υπόστασης, ο Άλπερ προτείνει ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι γενετικά "καλωδιωμένος" για να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με αυτόν τον τρόπο. Αλλά γιατί οι δυνάμεις της βιολογικής εξέλιξης να έχουν επιλέξει μια τέτοια "πνευματική" λειτουργία; Ακολουθώντας ένα προσωπικό ταξίδι αναζήτησης του Θεού, μέσα από τη σύγχρονη επιστήμη και τη φιλοσοφία, εξετάζει την εξέλιξη του σύμπαντος και της ζωής, και συνοψίζει τις σύγχρονες έρευνες του εγκεφάλου που αφορούν στην αίσθηση του Θείου. Στο ταξίδι αυτό εξερευνά το βιολογικό υπόβαθρο της θρησκευτικής εμπειρίας, της αθεϊας, του προσηλυτισμού, των υπερβατικών εμπειριών που δημιουργούν ορισμένες ψυχεδελικές ουσίες, της επιθανάτιας εμπειρίας, της γλωσσολαλίας, της ηθικής συνείδησης, και άλλα.

ΞΥΠΝΗΜΑΤΑ

Ξυπνήματα. Ένα υπέροχο βιβλίο του Όλιβερ Σακς, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα από τις ζωές ασθενών που έπασχαν από ληθαργική εγκεφαλίτιδα. Πόσο ελεύθερα σκεφτόμαστε, αποφασίζουμε, κινούμαστε ή έστω πραγματοποιούμε τις μικρές καθημερινές ασχολίες μας; και πόσο περιορισμένοι είμαστε μέσα σε ένα εγκέφαλο; Τι είναι ο χρόνος; ποια η ταχύτητα του; η ροή του; τι σημαίνει ένα λεπτό; μια ώρα; ένα έτος; σαράντα χρόνια; Και πως αφήνει αποτυπώματα; Είναι πάντοτε ένα ξύπνημα προτιμότερο από ένα 'ύπνο'; Το χειμώνα του 1916 ξεσπά η επιδημία της ληθαργικής εγκεφαλίτιδας, που πρώτος περιγράφει ο Κ. φον Εκονόμο στη Βιέννη. Πολλοί άρρωστοι πεθαίνουν. Χιλιάδες βυθίζονται σε μια κατάσταση παράξενου και οριστικού λήθαργου. Πολλές δεκαετίες αργότερα ο Σακς συναντά αυτούς τους ανίατους αρρώστους σε ένα άσυλο των περιχώρων της Ν. Υόρκης. Το 1967 ο Γ. Κοτζιάς δοκιμάζει πρώτος ένα θαυματουργό φάρμακο στην Αμερική. Τα αποτελέσματά του είναι θεαματικά: οι ασθενείς αυτοί ξυπνούν, ξαναρχίζουν να μιλούν, να περπατούν, ξαναβρίσκουν τη χαρά της ζωής. Κατακλύζονται όμως ψευδαισθήσεις, παραλήρημα, μανίες, η προσωπικότητά τους θρυμματίζεται σ' ένα εφιαλτικό πλήθος «υπο-εγώ». Πρέπει η δόση του φαρμάκου να μειωθεί; Πρέπει να σταματήσει; Αυτά τα διλήμματα αντιμετωπίζει ο Σακς.

ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ

Ευτυχώς υπάρχουν τα θεωρήματα. Ευτυχώς γεννηθήκαμε μετά τη διατύπωση των.

Συμπλέγματα

Ευτυχώς που υπάρχει
το Οιδιπόδειο!
Ευτυχώς που γεννηθήκαμε
μετά τον Οιδίποδα...

-Αλήθεια...με τι μοιάζει ένα γαλάζιο χρώμα; Ρώτησε κάποτε η μικρή.
- Α! Είναι υπέροχο! Απάντησε ο Άγγελος.
-Μπορείς να μου το περιγράψεις; Παρακάλεσε.
-Το γαλάζιο χρώμα ε;...θα προσπαθήσω, είπε. Άκου λοιπόν. Ένα γαλάζιο χρώμα μοιάζει σαν την αλμυρή οσμή της θάλασσας. Σαν την αύρα μιας Ανοιξιάτικης μέρας. Σαν το τρυφερό αγκάλιασμα της μάνας. Σαν την ασφάλεια της παρουσίας του πατέρα. Σαν τη δροσιά του καλοκαιριάτικου δειλινού...σαν το βλέμμα τούτου του μικρού παιδιού, και κοίταξε με αγάπη το παιδί στην αγκαλιά του.
-Σαν τούτα όλα μαζί; Ενθουσιάστηκε το μικρό κορίτσι.
-Μα ναι! Ναι! Σαν όλα τούτα μαζί! Αγαλλίασε ο Άγγελος που τον συνεπήρε ο ενθουσιασμός και συνέχισε. Ακόμη σκέψου πως υπάρχουν και ατέλειωτες αποχρώσεις του γαλάζιου.
-Αποχρώσεις;
-Ναι, αποχρώσεις...άλλες εκδοχές του ίδιου χρώματος. Βαθύ μπλε, ελαφρύ μπλε, κυανό, γαλάζιο, λευκογάλαζο...Αυτό είναι το χρώμα που καλύπτει από το διάστημα τούτο το πλανήτη μικρούλα μου. Αυτό. Ο πλανήτης τούτος είναι ο γαλάζιος πλανήτης. Κατάλαβες λοιπόν τι σημαίνει αυτό;
-...Τρυφερό αγκάλιασμα μιας μάνας...ασφάλεια της παρουσίας του πατέρα...επανέλαβε. Του δικού μου πατέρα! Της δικής μου μάνας! Είπε αποφασιστικά.
-Ναι! Του πατέρα και της μάνας όλων!!
Με την σκέψη ταξίδεψαν και πάλι πάνω από βουνά και θάλασσες, λίμνες, δάση και έρημους, ώσπου έφτασαν σε μια μεγάλη πόλη. Ένα γκρίζο πλαστό σύννεφο κάλυπτε τον ουρανό ακριβώς από πάνω της. Ψηλές, πανύψηλες καμινάδες έβηχαν και ξερνούσαν με μανία τούτο τον άσχημο καπνό. Τα αυτοκίνητα πηγαινοερχόντουσαν κουρδισμένα σαν τρελά. Δρόμοι κι άλλοι δρόμοι κι άλλοι πλέκονταν μεταξύ τους σαν κοτσίδα κοριτσιού. Κατέβηκαν πιο χαμηλά. Η βουή της πόλης ήταν πολύ ενοχλητική στα αυτιά τους.
-Θα μπούμε σε τούτο το σπίτι, είπε ο Άγγελος
- Μα πως; Αναρωτήθηκε η μικρή, δεν θα μας δουν;
-Μην φοβάσαι, την καθησύχασε εκείνος. Στις μεγάλες πόλεις μπορούν να μας δουν μόνο όσοι το θέλουν στ’ αλήθεια. Οι άλλοι είναι τόσο απασχολημένοι και τόσο πολύ βυθισμένοι στις σκέψεις τους και στα προβλήματα τους που καλά-καλά δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Έλα.
(απόσπασμα από ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ)