tag:blogger.com,1999:blog-24214155082024243432024-02-07T04:45:14.447+02:00ΣκέψειςΦίλοι μου σας χαιρετώ! Επιτέλους προσπαθώ ύστερα από πολύ καιρό να 'φτιάξω' το blog μου. Τώρα θα τα καταφέρω; Δεν θα τα καταφέρω; Θα δείξει! Πάντως είναι φανερό πως δεν θα έλεγα όχι σε λίγη βοήθεια...marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.comBlogger44125tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-28922389944958526732013-07-07T20:05:00.000+03:002013-07-07T20:05:51.381+03:00ΥΨΗΛΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
Ζέστη. Ανυπόφορη ζέστη. Και υγρασία. Βράδυ. Αργά. Τα βλέφαρα βαραίνουν. Θέλω να κοιμηθώ, όμως μάταια. Ο Μορφέας μου γυρνάει τη πλάτη.
Η ζέστη είναι ανυπόφορη και μαζί με την υγρασία το μαρτύριο αυξάνει. Ανοίγω το ένα μάτι και φλερτάρω με το κλιματιστικό στο τοίχο. Ανοίγω και το άλλο. Το πήρα απόφαση: Θα του παραδοθώ. Ε. δεν πάει άλλο! Θα του παραδοθώ κι άσε την ΑΗΚ να γράφει. Έτσι κι αλλιώς, γραμμένους δε μας έχουν; Αν είναι να μαρτυρήσεις για τον έρμο τούτο τόπο, ας το κάνεις τουλάχιστον με αξιοπρέπεια. Και με άνεση.
Θα μπορούσα ν’ ανοίξω βέβαια το παράθυρο. Μα έλα που φοβάμαι. Έλα που φοβάμαι-όπως ακριβώς λέει και η γνωστή αοιδός- τις κατσαρίδες. Δε γνωρίζω αν το άσμα της και εκείνη μοιράζονται τις ίδιες φοβίες με μένα, αλλά δε βαριέσαι...Όλοι, κάτι φοβόμαστε σε τούτη τη ζωή.
Και εγώ, σαν εκπρόσωπος του ασθενέστερου φύλλου-λέμε τώρα- δε θα μπορούσε να αποτελώ εξαίρεση. Τις φοβάμαι τις άτιμες. Και τις σιχαίνομαι. Εξ άλλου είναι και τα ...σαμιαμίδια. Μπρρρ...Αηδιαστικά με ένα τρομακτικό τρόπο! Τρομακτικοί απόγονοι των δεινοσαύρων ή ότι κι αν απέμεινε από δαύτους. Άσε που όλοι, λες και το ‘χουν από πριν συμφωνήσει, ή όχι αντιπαρατίθενται στις εταιρείες αντικουνουπικών σκευασμάτων απαγγέλλοντας το γνωστό ποίημα: « Τρώνε τα κουνούπια τα δόλια τα σαμιαμιδάκια» Πως να χαλαρώσεις λοιπόν; Και πως να κοιμηθείς;
Απολογισμός ανοικτού παραθύρου λοιπόν:
1. Ζέστη
2. Ανυπόφορη ζέστη
3. Υγρασία
4. Κατσαρίδες
5. Σαμιαμίδια
6. Κουνούπια
7. Ξενύχτι
8. Καθόλου κατανάλωση ρεύματος
Απολογισμός κλειστού παραθύρου υπό τη συνοδεία κλιματιστικού:
1. Όχι κατσαρίδες
2. Όχι σαμιαμίδια
3. Όχι κουνούπια
4. Υψηλή κατανάλωση
5. Ύπνος ελαφρύς
Συμπέρασμα; Αυτό το καλοκαίρι, όχι κατσαρίδες, όχι σαμιαμίδια, όχι κουνούπια. Αυτό το καλοκαίρι κλιματιζόμενο! Κι όσο για την ΑΗΚ, ας πάει και το παλιάμπελο (που λέει ο λόγος δηλαδή)
marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-10190076870549157282013-04-24T17:50:00.001+03:002013-04-25T16:24:29.983+03:00 ΚΡΑΥΓΗ
«Μακάρι ο πατέρας μου, η μάνα μου, ή και οι δυο τους, μιας και ήταν συνυπεύθυνοι για τούτη την πράξη, να ήξεραν τι έκαναν την ώρα της σύλληψής μου' διότι αν είχαν καλοσκεφτεί πόσα εξαρτώνταν από εκείνη τη στιγμή' - ότι έθεταν τα θεμέλια όχι μόνο για τη δημιουργία ενός Ελλόγου Όντος αλλά και για την υγιή διάπλαση και θερμοκρασία του κορμιού του, την ευφυΐα και πιθανότατα την ίδια την ιδιοσυγκρασία του' - και ότι, αν έκαναν κάτι στραβά, ακόμα και η μοίρα ολόκληρου του σπιτιού θα έπαιρνε διαφορετική τροπή εξαιτίας των διαθέσεων και των χυμών που θα επικρατούσαν.»
Μακάρι! Να ήξεραν. Όμως άλλα σκεφτόντουσαν φαίνεται. Άλλα ονειρευόντουσαν. Τα δικά τους. Εκείνα που αργότερα θα γίνονταν τα κατά-δικα τους. Ή ακόμα και η καταδίκη τους.
Εκείνος ψηλός, μπρατσάτος και καταφερτζής στα τέλη των είκοσι του. Eκείνη ετών είκοσι δύο. Με μια εφηβεία αργοπορημένη. Εύθραυστη στην εμφάνιση, ατσάλι στη ψυχή. Σκληρή. Ανέγγιχτη αν και εν αγνοία της, από αλήθειες και πραγματικότητες της ζωής. Μια προσωποποιημένη αντίσταση. Σε τούτα, σε εκείνα. Σε όλα και για όλα. Αντίδραση. Ανήσυχο νιάτο. Εκείνος ακόμα έφηβος στη ψυχή, στην ιδιοσυγκρασία αλλά και στην εμφάνιση. Πιο τρυφερός και από τη καρδιά ενός μαρουλιού, σαν διαφήμιση τόνου. Καμιά σχέση με τα γυμνασμένα μπράτσα του η ευαίσθητη καρδιά του. Παραδόξως τη γοήτευε. Στα μπράτσα του κρέμασε όλες τις καλά κρυμμένες ανασφάλειες της. Στο ανέμελο τσουλούφι του την γραμμή των οριζόντων της. Και στη τρυφεράδα του βλέμματος του, την από καιρό χαμένη της αθωότητα. Διάνυσαν όλο –όσο και να ήταν αυτό- το διάστημα της πορείας τους μαζί.
Εκείνη τον έπεισε με τα άκομψα τσαλίμια και τα νάζια της πως όλα είναι προσωρινά και πως τη ζωή τη ζούμε σήμερα και μόνο σήμερα. Το αύριο δεν υπήρχε ούτε σαν έννοια, ούτε σαν λέξη στις αποθήκες του μυαλού της. Επιπόλαιη, θα την έλεγαν άλλοι. Μπερδεμένη ψυχούλα, την είπε εκείνος. Που ακόμα πίστευε πως η μοίρα τον έστειλε για να βοηθήσει και να αλλάξει τον συνάνθρωπο. Μέχρι τα είκοσι της που οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν είχε περάσει από κάμποσα αρσενικά. Πόσα; Δε μπορούσε να θυμηθεί. Μα ούτε και που την ένοιαζε. Γιατί εκτός από το αύριο, ούτε και το χτες το ‘χε σε μεγάλη υπόληψη. Σήμερα! Και μόνον αυτό! Εκείνος τα βράδια της μιλούσε με αποφθέγματα μεγάλων αντρών. Και βαθιά μέσα του πίστευε πως το μονοπάτι της αργά ή γρήγορα θα φωτιζόταν. Ήταν η δική του άσκηση στη ζωή, αν και πολύ αργότερα αναθεώρησε και αντέστρεψε τούτη τη λογική. Μαζί της έμαθε σιγά-σιγά να καπνίζει. Όχι μόνο τσιγάρο. Δεν γνώριζε άλλο τρόπο από το να γίνεται ένα με τις συνήθειες της για να τη φέρνει κοντά του. Φιλαράκια. Κολληταράκια. Παρεούλα. Ζευγάρι. Δεν έχανε ούτε στιγμή το κουράγιο του μα ούτε και παρέκκλινε του αρχικού σχεδίου διάσωσης. Η φύση ελεύθερη-όπως εκείνη αποκαλούσε- την ιδιοσυγκρασία της τον γοήτευε. Οι απότομες και απρόσμενες εναλλαγές στη ψυχολογία της μεγάλωνε τη πρόκληση.
Από το τσιγαριλίκι πέρασε γρήγορα στα βαριά. Για να τη συντροφεύει. Για να μπορεί να τη κατανοεί. Για να μην αφήσει το χέρι της να ξεγλιστρήσει μέσα από το δικό του. Για να μη χάσει και το υπόλοιπο βέβαια σώμα της που τον συνέπαιρνε κάθε φορά της συνεύρεσης τους. Και που του άναβε όλα τα φώτα.
Κάποτε το φως τρεμόπαιξε για λίγο. Κάποτε οι χυμοί τους έσμιξαν αλλιώτικα. Κάποτε οι βαριές τους ανάσες και το τρελό αγκομαχητό της, έγιναν εντονότερα μέσα στις τουαλέτες κάποιου κλαμπ που το όνομα του έμοιαζε με πράσινο παπαγάλο. Και μπούκαρε ξαφνικά η αστυνομία κάνοντας συλλήψεις. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έγινε και η δική μου η σύλληψη.
Δικάστηκαν ανάμεσα σε άλλους. «...Ήταν συνυπεύθυνοι για τούτη την πράξη. Έπρεπε να ήξεραν τι έκαναν...» Έπρεπε να γνώριζαν. Έπρεπε να απόφευγαν εκείνη τη στιγμή. Την ώρα της σύλληψής τους και της δικής μου. «...Διότι αν είχαν καλοσκεφτεί πόσα εξαρτώνταν από εκείνη τη στιγμή, θα πρόσεχαν. Διότι αν γνώριζαν ότι έθεταν τα θεμέλια όχι μόνο για τη δημιουργία ενός Ελλόγου όντος αλλά και για την υγιή διάπλαση και θερμοκρασία του κορμιού του, την ευφυΐα και πιθανότατα την ίδια την ιδιοσυγκρασία του, θα πρόσεχαν...» Διότι αν πρόσεχαν «η μοίρα ολόκληρου του σπιτιού θα έπαιρνε διαφορετική τροπή εξαιτίας των διαθέσεων και των χυμών που θα επικρατούσαν.»
Διότι γεννήθηκα μέσα από μια αναμπουμπούλα. Χωρίς να μοιάζω με κανένα άλλο. Διότι γεννήθηκα με ανάγκες. Πολλές. Στο σώμα αλλά και στη ψυχή. Και διότι εκ τότε το σπίτι έγινε ένας καθημερινός χώρος άσκησης και για τους δυο. Και διότι δε έχω τη δυνατότητα να τους ευχαριστήσω όταν εκείνος με κουβαλά σηκώνοντας με στα όχι και τόσο στιβαρά του πια μπράτσα. Κι όταν εκείνη με καθαρίζει από τις ανθρώπινες μου ακαθαρσίες. Δε μπορώ. Δεν έχω την ικανότητα να τους ευχαριστήσω για όλα όσα μου προσφέρουν καθημερινά εδώ και είκοσι δύο τώρα χρόνια...
Παραγραφος σε εισαγωγικά: από το βιβλίο
Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΤΡΙΣΤΡΑΜ ΣΑΝΤΙ
Λόρενς Στερν
Μετάφραση Έφη Καλλιφατίδη
Εκδόσεις Gutenberg - Orbis Literae
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-87516309054696101382013-04-06T18:14:00.000+03:002013-04-06T18:14:17.996+03:00ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΚΛΙΣΗΣ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
Είναι μέρες τώρα που το νοιώθει πως κάτι δε πάει καλά. Η ανάσα της έχει αλλάξει ρυθμό. Πιο αργό. Και μακρόσυρτο. Κατά διαστήματα βαθαίνει ακόμα περισσότερο και ξεφυσά σαν αναστεναγμός. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία.
Η Γιούλα δεν είναι από εκείνους τους ανθρώπους που ψάχνονται με το παραμικρό στα θέματα της υγείας τους. Το αντίθετο. Τις προάλλες όμως είχε προσέξει ένα περίεργο εξάνθημα στη κνήμη, αλλά το προσπέρασε ως αδιάφορο, παρά τη φαγούρα που την ενοχλούσε ώρες-ώρες. Σε καμιά εικοσαριά μέρες το εξάνθημα είχε χάσει το ροδαλό του χρώμα. Το είδε έτσι όπως είχε απλωμένα τα πόδια στο χαμηλό τραπεζάκι μπροστά από το καναπέ, όπου χαλάρωνε. Ένα σχεδόν ανεπαίσθητο χαμογελάκι ικανοποίησης ζωγραφίστηκε στα χείλια της. Σήκωσε τη πλάτη, λύγισε το γόνατο και έφερε το κεφάλι πιο κοντά. Το ψαχούλεψε με τα δάκτυλα. Τίποτε δε μαρτυρούσε την εκεί προηγούμενη παρουσία του. Ούτε φαγούρα ούτε τίποτε. Κάτι διάφανα μικρά κομματάκια σαν από λέπια ψαριού έπεσαν στο άγγιγμα της. Και όσο τα έτριβε, τόσα περισσότερα έπεφταν. Κι όσο έπεφταν, τόσο περισσότερο τα έτριβε. Κι άλλο, κι άλλο…Ώσπου τη διέκοψε ο ήχος του κινητού της. Σταμάτησε το τρίψιμο απότομα. Έκανε να απαντήσει μα άγνωστο γιατί πάτησε το κόκκινο κουμπάκι κάτω δεξιά. Εκείνο που λέει: Απόρριψη κλίσης.
Ο ήχος του τηλεφώνου της τρυπούσε τα αυτιά. Δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που τον άκουγε. Είχε μάλιστα η ίδια επιλέξει τη μελωδία του. Από το αγαπημένο της τραγούδι: Don’t worry, be happy!
Αισιόδοξο εκ γενετής πλάσμα η Γιούλα. Όλοι είχαν να το λένε. Η μαμά, ο μπαμπάς, η νονά, οι θείοι, οι θείες, οι φίλοι οι δάσκαλοι. Τόσο που στο τέλος το πίστεψε και η ίδια και το φόρεσε τούτο το τίτλο τιμής. Στο πετσί της. Στο χαρακτήρα της. Στις αντιδράσεις και στο καλοσυνάτο, λαμπερό χαμόγελο της.
Όμως τώρα…αυτός ο ήχος, αυτή η μελωδία της έφερνε αναγούλα. Ημικρανίες και αναγούλα. Απόρριψη κλίσης! Μέσα από ένα κόκκινο κουμπάκι. Ένα σαρδόνιο χαμόγελο αντικατέστησε ξαφνικά και ως δια μαγείας εκείνο το πρώτο. Το καλοσυνάτο.
Η ανάσα της. Ναι… Το είχε προσέξει πως είχε γίνει πιο βαριά. Σχεδόν σαν αναστεναγμός. Τα βράδια τη μετρά: Ένα, δυο, τρία…αναστεναγμός. Και ξανά και ξανά…χωρίς διακοπή. Το πρωί ξυπνά μέσα από μια στοίβα όνειρα.
Ποτέ δε θυμόταν τα όνειρα του ύπνου της η Γιούλα. Στις συναθροίσεις με τις φίλες της για καφέ, συχνά-πυκνά άκουγε με θαυμασμό και κρυφή ζήλια τις διηγήσεις των ονείρων τους. Η Ρέα μάλιστα, ως πιο υποψιασμένη, έφερνε μαζί ένα χοντρό ονειροκρίτη και εξηγούσε με το νι και με το σίγμα τα όνειρα των φιλενάδων. Πως άλλες διαβάζουν τη τύχη στο φλιτζάνι του καφέ ή στα χαρτιά; Αυτή με τον ονειροκρίτη! Η Γιούλα ζήλευε. Δεν είχε καθόλου όνειρα του ύπνου να διηγηθεί. Καμιά φορά για κάλυψη, έπλαθε με το μυαλό της μάνι-μάνι μια περίεργη ιστοριούλα και τη διηγιόταν, έτσι για να δένει με τη παρέα.
Τα δικά της τα όνειρα δεν ήταν όνειρα ύπνου. Μα ξύπνιου. Τώρα όμως κάτι δε πάει καλά. Κάθε πρωί ξυπνά μέσα από μια στοίβα από δαύτα. Μονότονα. Γκρίζα. Θαμπά. Άφωνα και άλαλα. Άφωνα μα και τόσο διαπεραστικά. Σαν ενοχλητικός ήχος μυαλού. Ή και κινητού τηλεφώνου. Που τρυπά τη σκέψη της. Το νου της. Το λογικό της. Κι ύστερα, ιδρώνει, η ανάσα της βαραίνει και ξυπνά. Μέσα από ένα αναστεναγμό.
Τα μάτια της υγραίνονται αναίτια. Τόσο που θα ‘λεγε κανείς πως πασκίζουν να ποτίσουν τα ξερά και αποστραγγισμένα, σαν σε ανομβρία χώματα της χώρας των συναισθημάτων της. Υγραίνονται. Δεν κοκκινίζουν. Δε τη προδίδουν, όπως εκείνο το άχαρο εξάνθημα στη κνήμη. Όπως τους άκομψους ήχους που χωρίς ντροπή ξεχύνονται από το στομάχι της, μέσα στον οισοφάγο και κατευθείαν έξω από το-κατά τα άλλα όμορφο- στόμα της.
Η Γιούλα. Το εκ γενετής αισιόδοξο πλάσμα. Είναι μέρες τώρα που νοιώθει πως κάτι δε πάει καλά. Νοιώθει…αισθάνεται…καταλαβαίνει…Ακούει μια σιγανή φωνούλα σαν μέσα από πηγάδι: Έλα μαζί θα τα καταφέρουμε…της ήρθε να πατήσει το κόκκινο κουμπάκι. Της απόρριψης κλίσης. Μα αποκοιμήθηκε.
Το πρωί θυμόταν πολύ καλά το όνειρο της. Είχε πέσει λεει ξάφνου λοιμός και καταποντισμός. Όλα μέσα σε ένα βράδυ είχαν χαθεί. Όλα. Όλοι έψαχναν στα σκουπίδια για μια ελπίδα ασφάλειας. Ζωής. Τρεις…μπορεί και τέσσερεις…μπορεί και δεκατρείς- δε θυμόταν-αχόρταγοι γίγαντες πάτησαν και απάτησαν τη γη. Έκλεψαν από το κάθε ένα ο, τι είχε. Από τη Γιούλα έκλεψαν τα όνειρα της ημέρας. Μαζί και το τίτλο της.
Βιάστηκε να ψάξει τη Ρέα με τον ονειροκρίτη. Δεν ήταν στη γνωστή καφετέρια. Κάποιος της είπε πως πάει καιρός που έφυγε. Παντρεύτηκε λέει και έφυγε. Στην Αυστραλία. Πότε;…πάει καιρός! Πόσος;…πώς;…Η Ρέα; Στην Αυτσραλία; Εδώ και καιρό;
Δε μπορεί…χτες ακόμα ήταν που εξηγούσε με το νι και με το σίγμα όλα τα όνειρα των φιλενάδων της. Χτες!marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-73921196249651662342013-01-23T10:28:00.001+02:002013-01-23T10:28:37.839+02:00ΑΚΟΥ ΝΑ ΔΕΙΣ! <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
(μέρος πρώτο)
Δε πάει άλλο! Πρέπει το δίχως άλλο να επισκεφτεί τον οφθαλμίατρο. Είναι καιρός τώρα που αντιμετωπίζει προβλήματα με την όραση της. Στο γραφείο όπου και εργάζεται, άρχισε να κουράζεται μπρος από την οθόνη του υπολογιστή. Τα μάτια της είναι εκείνα που κουράζονται δηλαδή. Ώρες-ώρες τα αισθάνεται να στεγνώνουν. Κι άλλες να καίνε. Άλλες φορές θαρρείς και η οθόνη θολώνει και τα γράμματα σμίγουν το ένα πλάι στο άλλο, ή και το ρίχνουν στο χορό...Εντάξει, αν μετακινήσει τη καρέκλα του γραφείου λιγάκι προς τα πίσω, όλα διορθώνονται ξαφνικά. Πρεσβυωπία; Λες;...Όχι δα! Γυαλιά πρεσβυωπίας φορά η θεία Αυγή. Η ηλικιωμένη θεία Αυγή. Και τα ‘χει περάσει μάλιστα σε μια αλυσιδούλα έτσι που σαν δε τα χρειάζεται να τα αμολάει στο στήθος της να κρέμονται σαν μενταγιόν. Ναι, τώρα που το σκέφτεται είναι αρκετά χρόνια που τα ’χει φορέσει τα γυαλιά η θεία Αυγή. Πόσα αλήθεια; Κάνει ένα σύντομο υπολογισμό...μα ναι! Από τότε που δε ξαναφόρεσε-ευτυχώς-εκείνα τα βαριά και άκομψα χαϊμαλιά, που μόνο η ίδια θεωρούσε μοδάτα. Από τότε. Πόσο να ήταν; ...ήντα; ήντα και κάτι; Μπα...είναι μικρή για τέτοια ακόμα. Είναι;...Όχι, όχι η κούραση φταίει και οι πολλές ώρες εργασίας στον υπολογιστή. Ναι! Αυτό είναι! Έτσι το παραμελεί.
Μα τώρα το κακό παράγινε. Τα βραδάκια δε τη παίρνει ο ύπνος αν πρώτα δε διαβάσει ένα ή δυο κεφάλαια από το βιβλίο της- μόνιμα κάποιο βιβλίο είναι ακουμπισμένο στο κομοδίνο της. Είναι καιρός να το παραδεχτεί: δε μπορεί να ξεχωρίσει τα γράμματα, εκτός κι αν σουρώσει τα φρύδια, έτσι που τα βλέφαρα να κλείσουν ελαφρά και τα μάτια να μικρύνουν σχεδόν να κλείσουν. Μόνο τότε μπορεί να διαβάσει. Κι αυτό για λίγο μόνο. Περίεργο. Κανονικά θα ‘πρεπε σαν ανοίγει διάπλατα το όργανο της όρασης να έχεις καλύτερη οπτική επαφή. Μα...ακριβώς το αντίθετο; Όσο τα μισοκλείνεις τόσο ευκολότερα μπορείς να διαβάσεις!
- Σου πάνε μούρλια! Θαύμασε η κόρη της μόλις την αντίκρισε με τα νεοαποκτηθέντα της γυαλιά πρεσβυωπίας.
- Λες αλήθεια Μαρίζα; Ή απλά με ενθαρρύνεις; Απάντησε η Χριστίνα.
- Έλα ρε μαμά; Με ξέρεις εμένα για ψεύτικα κομπλιμέντα; Είσαι...είσαι μια κομψότατη διανοούμενη! Ναι! Αυτό είσαι με τούτα τα γυαλιά!
Τα πήρε στα χέρια και τα περιεργάστηκε.
- Και τι όμορφο σχέδιο και χρώμα είναι αυτό!; Δε μου λες; Εσύ τα διάλεξες;
Η Χριστίνα κούνησε καταφατικά το κεφάλι με μια λαχτάρα παιδική, σαν να την επιβράβευαν για το πρώτο της κατόρθωμα. Η Μαρίζα την αγκάλιασε από τους ώμους και τη φίλησε στα μαλλιά με μια πρωτόγνωρη τρυφερότητα.
- Είσαι ακόμα και με τα γυαλιά, μια θεά! Αυτό είσαι μανούλα! Φώναξε χαρούμενα.
- Δεν χρειάζεται να τα φοράω συνεχώς, ψέλλισε δειλά η Χριστίνα, που αισθάνθηκε προστατευμένη στην αγκαλιά του παιδιού της.
Το κινητό της Μαρίζας διέκοψε την όμορφη οικογενειακή ατμόσφαιρα. Απομακρύνθηκε σχεδόν βίαια, έτσι που η Χριστίνα αισθάνθηκε ξαφνικά αόρατη.
-Έλα, ναι ...καλά είμαι, η φωνή της είχε γίνει τόσο τρυφερά χαμηλή! Εσύ τι κάνεις; Απομακρύνθηκε στο δωμάτιο της. Έκλεισε πίσω της τη πόρτα και άφησε τη Χριστίνα και τα καινούργια γυαλιά της μετέωρες...
Η Χριστίνα έκανε να τα βγάλει αλλά πλησίασε το καθρέφτη του σαλονιού. Στήθηκε απέναντι του. Ξεχώρισε μια διαφορετική φιγούρα από εκείνη που είχε συνηθίσει τόσα χρόνια τώρα. Ναι, της πήγαιναν τελικά. Είχε δίκαιο η κόρη της. Ευτυχώς που τα διάλεξε μαύρα με μια ελαφριά άσπρη γραμμή κατά μήκος. Έμοιαζαν έτσι ακόμη πιο κομψά. Χαμογέλασε με ικανοποίηση και πλησίασε ακόμα περισσότερε το πρόσωπο της στο καθρέφτη. Τι ήταν αυτό; Τι έβλεπε; Μεγάλες βαθιές ρυτίδες κατά μήκος του μετώπου της. Παράξενο! Δεν της είχε προσέξει άλλοτε. Και αυτές οι τριχούλες στη βάση του πηγουνιού της...; Και τα φρύδια της...πως ήταν έτσι τα φρύδια της; Μα...μα μόλις εχτές τα συγύρισε με το τσιμπιδάκι της...Τι στο καλό;...έβγαλε τα γυαλιά. Απομακρύνθηκε ελαφρά από το καθρέφτη. Τίποτα. Ούτε ρυτίδες, ούτε ενοχλητικές τριχούλες. Τίποτε...marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-75801508646251605862012-11-06T11:10:00.002+02:002012-11-06T11:10:50.883+02:00
ΟΝΕΙΡΟ
Όπως ακριβώς εκείνες οι ανάκατες λέξεις
που ο δάσκαλος μας έδινε
για να φτιάξουμε
μια πρόταση.
Μια παράγραφο.
Μια ιστορία.
Για το τελικό νόημα.
Όπως ακριβώς
μας δοκίμαζε ο δάσκαλος!
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-51382180290340009992012-09-25T10:47:00.000+03:002012-09-25T10:47:42.532+03:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitq_8c8QWDkue53JYRF3PbM_Xq81s0N82jRXp-M2JeiktU6T6YFWRSB_vW7O5uEsy0JHVNqPW7SVOXLyfQK98wcCUnr7EutiGcV_HkYmIaRBg5YjtuoHQ-T0P8DSehyphenhyphenrrshWbnZsANbw/s1600/MATTHEW+ALPER.jpg" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="234" width="160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitq_8c8QWDkue53JYRF3PbM_Xq81s0N82jRXp-M2JeiktU6T6YFWRSB_vW7O5uEsy0JHVNqPW7SVOXLyfQK98wcCUnr7EutiGcV_HkYmIaRBg5YjtuoHQ-T0P8DSehyphenhyphenrrshWbnZsANbw/s320/MATTHEW+ALPER.jpg" /></a></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
Είναι ο άνθρωπος πνευματικό ον; Αθάνατος; Δημιουργημένος από το Θεό; Ή είναι αυστηρά φτιαγμένος από ύλη, καταδικασμένος να καταλήξει ως αιώνια σκόνη; Με αυτόν τον τρόπο ξεκινά μια προσωπική Οδύσσεια η οποία εκτοξεύει τον συγγραφέα σε μια ενδελεχή έρευνα του σύμπαντος και τον οδηγεί, πάλι πίσω, στο δικό του DNA. Εκτιμώντας ότι δεν είναι απλή σύμπτωση το γεγονός ότι όλοι σχεδόν οι πολιτισμοί πίστευαν σε κάποια μορφή πνευματικής υπόστασης, ο Άλπερ προτείνει ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι γενετικά "καλωδιωμένος" για να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με αυτόν τον τρόπο. Αλλά γιατί οι δυνάμεις της βιολογικής εξέλιξης να έχουν επιλέξει μια τέτοια "πνευματική" λειτουργία; Ακολουθώντας ένα προσωπικό ταξίδι αναζήτησης του Θεού, μέσα από τη σύγχρονη επιστήμη και τη φιλοσοφία, εξετάζει την εξέλιξη του σύμπαντος και της ζωής, και συνοψίζει τις σύγχρονες έρευνες του εγκεφάλου που αφορούν στην αίσθηση του Θείου. Στο ταξίδι αυτό εξερευνά το βιολογικό υπόβαθρο της θρησκευτικής εμπειρίας, της αθεϊας, του προσηλυτισμού, των υπερβατικών εμπειριών που δημιουργούν ορισμένες ψυχεδελικές ουσίες, της επιθανάτιας εμπειρίας, της γλωσσολαλίας, της ηθικής συνείδησης, και άλλα.marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-8971933286129128002012-09-12T10:37:00.001+03:002012-09-12T10:37:53.947+03:00ΞΥΠΝΗΜΑΤΑ
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-M8DU5k_OK5OACdUZcGw5ZmOh0c3c80Ij5-fFy4RWQ5IqSu_WzPE4NIIsUnSkdmH7wObF8F44DpHaCJkQC64RQkamB103oZkSymrutuuAnyxENR68I2Tf0zmDLegKrmN7jh_-iu8iMQ/s1600/xipnimata.jpg" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="320" width="219" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-M8DU5k_OK5OACdUZcGw5ZmOh0c3c80Ij5-fFy4RWQ5IqSu_WzPE4NIIsUnSkdmH7wObF8F44DpHaCJkQC64RQkamB103oZkSymrutuuAnyxENR68I2Tf0zmDLegKrmN7jh_-iu8iMQ/s320/xipnimata.jpg" /></a></div>
Ξυπνήματα. Ένα υπέροχο βιβλίο του Όλιβερ Σακς, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα από τις ζωές ασθενών που έπασχαν από ληθαργική εγκεφαλίτιδα. Πόσο ελεύθερα σκεφτόμαστε, αποφασίζουμε, κινούμαστε ή έστω πραγματοποιούμε τις μικρές καθημερινές ασχολίες μας; και πόσο περιορισμένοι είμαστε μέσα σε ένα εγκέφαλο; Τι είναι ο χρόνος; ποια η ταχύτητα του; η ροή του; τι σημαίνει ένα λεπτό; μια ώρα; ένα έτος; σαράντα χρόνια; Και πως αφήνει αποτυπώματα; Είναι πάντοτε ένα ξύπνημα προτιμότερο από ένα 'ύπνο';
Το χειμώνα του 1916 ξεσπά η επιδημία της ληθαργικής εγκεφαλίτιδας, που πρώτος περιγράφει ο Κ. φον Εκονόμο στη Βιέννη. Πολλοί άρρωστοι πεθαίνουν. Χιλιάδες βυθίζονται σε μια κατάσταση παράξενου και οριστικού λήθαργου. Πολλές δεκαετίες αργότερα ο Σακς συναντά αυτούς τους ανίατους αρρώστους σε ένα άσυλο των περιχώρων της Ν. Υόρκης.
Το 1967 ο Γ. Κοτζιάς δοκιμάζει πρώτος ένα θαυματουργό φάρμακο στην Αμερική. Τα αποτελέσματά του είναι θεαματικά: οι ασθενείς αυτοί ξυπνούν, ξαναρχίζουν να μιλούν, να περπατούν, ξαναβρίσκουν τη χαρά της ζωής. Κατακλύζονται όμως ψευδαισθήσεις, παραλήρημα, μανίες, η προσωπικότητά τους θρυμματίζεται σ' ένα εφιαλτικό πλήθος «υπο-εγώ». Πρέπει η δόση του φαρμάκου να μειωθεί; Πρέπει να σταματήσει; Αυτά τα διλήμματα αντιμετωπίζει ο Σακς.
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-68902210332694858252012-09-11T11:12:00.001+03:002012-09-11T11:12:23.111+03:00ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ
Ευτυχώς υπάρχουν τα θεωρήματα.
Ευτυχώς γεννηθήκαμε μετά
τη διατύπωση των.
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-47753547495470219802012-03-07T11:58:00.001+02:002012-11-06T11:15:04.981+02:00ΣυμπλέγματαΕυτυχώς που υπάρχει <br />το Οιδιπόδειο! <br />Ευτυχώς που γεννηθήκαμε<br />μετά τον Οιδίποδα...marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-59113797639560984462012-02-08T12:02:00.002+02:002012-02-08T12:09:50.884+02:00-Αλήθεια...με τι μοιάζει ένα γαλάζιο χρώμα; Ρώτησε κάποτε η μικρή.<br />- Α! Είναι υπέροχο! Απάντησε ο Άγγελος.<br />-Μπορείς να μου το περιγράψεις; Παρακάλεσε.<br />-Το γαλάζιο χρώμα ε;...θα προσπαθήσω, είπε. Άκου λοιπόν. Ένα γαλάζιο χρώμα μοιάζει σαν την αλμυρή οσμή της θάλασσας. Σαν την αύρα μιας Ανοιξιάτικης μέρας. Σαν το τρυφερό αγκάλιασμα της μάνας. Σαν την ασφάλεια της παρουσίας του πατέρα. Σαν τη δροσιά του καλοκαιριάτικου δειλινού...σαν το βλέμμα τούτου του μικρού παιδιού, και κοίταξε με αγάπη το παιδί στην αγκαλιά του. <br />-Σαν τούτα όλα μαζί; Ενθουσιάστηκε το μικρό κορίτσι.<br />-Μα ναι! Ναι! Σαν όλα τούτα μαζί! Αγαλλίασε ο Άγγελος που τον συνεπήρε ο ενθουσιασμός και συνέχισε. Ακόμη σκέψου πως υπάρχουν και ατέλειωτες αποχρώσεις του γαλάζιου.<br />-Αποχρώσεις;<br />-Ναι, αποχρώσεις...άλλες εκδοχές του ίδιου χρώματος. Βαθύ μπλε, ελαφρύ μπλε, κυανό, γαλάζιο, λευκογάλαζο...Αυτό είναι το χρώμα που καλύπτει από το διάστημα τούτο το πλανήτη μικρούλα μου. Αυτό. Ο πλανήτης τούτος είναι ο γαλάζιος πλανήτης. Κατάλαβες λοιπόν τι σημαίνει αυτό; <br />-...Τρυφερό αγκάλιασμα μιας μάνας...ασφάλεια της παρουσίας του πατέρα...επανέλαβε. Του δικού μου πατέρα! Της δικής μου μάνας! Είπε αποφασιστικά.<br />-Ναι! Του πατέρα και της μάνας όλων!! <br />Με την σκέψη ταξίδεψαν και πάλι πάνω από βουνά και θάλασσες, λίμνες, δάση και έρημους, ώσπου έφτασαν σε μια μεγάλη πόλη. Ένα γκρίζο πλαστό σύννεφο κάλυπτε τον ουρανό ακριβώς από πάνω της. Ψηλές, πανύψηλες καμινάδες έβηχαν και ξερνούσαν με μανία τούτο τον άσχημο καπνό. Τα αυτοκίνητα πηγαινοερχόντουσαν κουρδισμένα σαν τρελά. Δρόμοι κι άλλοι δρόμοι κι άλλοι πλέκονταν μεταξύ τους σαν κοτσίδα κοριτσιού. Κατέβηκαν πιο χαμηλά. Η βουή της πόλης ήταν πολύ ενοχλητική στα αυτιά τους.<br />-Θα μπούμε σε τούτο το σπίτι, είπε ο Άγγελος <br />- Μα πως; Αναρωτήθηκε η μικρή, δεν θα μας δουν;<br />-Μην φοβάσαι, την καθησύχασε εκείνος. Στις μεγάλες πόλεις μπορούν να μας δουν μόνο όσοι το θέλουν στ’ αλήθεια. Οι άλλοι είναι τόσο απασχολημένοι και τόσο πολύ βυθισμένοι στις σκέψεις τους και στα προβλήματα τους που καλά-καλά δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Έλα.<br />(απόσπασμα από ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ)marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-13502425051616047542011-10-27T11:42:00.001+03:002011-10-27T11:44:19.445+03:00Απόσπασμα από το ΣΕΠΙΑ...Τρέλα που είχαν κι οι άνθρωποι με τον πόλεμο! Δεν μπορούσε να το χωρέσει ο νους της. Πόλεμος! Τι θα πει πόλεμος; Ποιος επιτέλους σκαρφίστηκε τούτο το παράξενο κι αλλόκοτο τρόπο επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους; Να ‘ταν άραγε κάτι που έμπασε στα κλεφτά ο διάβολος μέσα στην λάσπη την ώρα που ο Θεός την ζύμωνε; Γιατί από ότι γνώριζε ο πόλεμος γεννήθηκε αρχή-αρχή σχεδόν μαζί με τον άνθρωπο. Ή και πριν ακόμα από αυτόν.<br />Πόλεμος. Μια λέξη που θα μπορούσε να είχε οποιαδήποτε άλλη σημασία από αυτήν που του έδωσαν. Την πρόφερε σιγανά τρεις φορές, κάθε φορά με διαφορετική εκφορά. Κι ύστερα ξανά άλλες τρεις δυνατά. Δεν έδωσε έμφαση στο ‘πο’, αλλά στο ‘λε’. Το πρόφερε με ένα πιο βαθύ λάμδα. Πιο ανάλαφρο ‘λε’, πιο έντονο. Κι ύστερα ένα ‘μος’ ίσα που να ακούγεται. Και της φάνηκε μια γλυκιά λέξη. Μια λέξη που διαμαρτυρόταν γλυκά μέσα στο λαρύγγι της Χαρίκλειας, για την έννοια της. <br />Αναστέναξε βαθιά. Σηκώθηκε. Έκανε μια βόλτα μέσα στο δωμάτιο.<br />«Τι είναι αυτά που σκέφτομαι; ...Θα τρελαθώ!» Στήθηκε μπροστά στον καθρέφτη της και κοίταξε το είδωλο της ίσα στα μάτια. « Χαρίκλεια είσαι εκεί;»ρώτησε με την σιωπή της. Είδε την σπίθα μέσα στο βλέμμα της και πήρε την απάντηση που έψαχνε...marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-41861160037605794732011-05-03T10:52:00.002+03:002011-05-03T10:54:28.684+03:00Ο ΦΟΥΡΝΟΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΓΩ!Φτάνει πια! Το πήρα επιτέλους απόφαση: Θα χωρίσω από το φούρνο της γειτονιάς μου!<br /><br />Όχι δεν είναι τις θερμίδες που σκέφτομαι. Δεν είναι οι μυρωδιές που μου τρυπούν τη μύτη σαν συνταγή γιατρού: Τρις φορές την ημέρα. Πρωί-μεσημέρι και βράδυ. Αυτά...μπορώ να τα διαχειριστώ. Μα είναι που...ακούστε λοιπόν πως ξεκίνησαν όλα:<br /><br />Τούτη η σχέση γεννήθηκε σιγά-σιγά. Και μεγάλωσε και φούντωσε και θέριεψε. Όπως είμαι ντροπαλή από τη φύση μου, και δυσκολο-ξύπνητη το πρωί, στην αρχή έμπαινα κάθε πρωί δειλά-δειλά διάλεγα το ζεστό μου, πλήρωνα και έφευγα λέγοντας ένα σιγανό και ταπεινό ευχαριστώ. Αυτό κράτησε αρκετό καιρό. Κάθε πρωί στις οκτώ ακριβώς, χωρίς καμία απολύτως αλλαγή. Με τον καιρό στις οκτώ και ένα λεπτό(τόσο μου έπαιρνε να διαλέξω το ζεστό μου) έσκαγα και κανένα ευγενικό χαμογελάκι, πληρώνοντας. Ώσπου μια μέρα η υπάλληλος- για να κάνει μια ανθρώπινη κουβέντα η άμοιρη -έκανε το πρώτο σχόλιο για τον καιρό. Ανταποκρίθηκα λακωνικά. Πάντα ευγενικά. Ε! αυτή ήταν και η αρχή του τέλους σε τούτη τη σχέση φούρνου και εμού. Αλλά τότε δεν μπορούσα να το φανταστώ...<br /><br />Τι στο καλό, μην μας πούνε και ακοινώνητους. Σιγά- σιγά η κουβέντα για το καιρό πήρε άλλη μορφή. Ένα πρωί μου δήλωσε με άνεση πως είναι τρίτη εξαδέλφη της πρώτης μου εξαδέλφης, από τη πλευρά της μάνας της. Καλώς! Αυτό σαν να της έδωσε θάρρος να γίνει άλλο λίγο διαχυτική. Άρχισαν λοιπόν οι πρώτες ερωτήσεις- αθώες στην αρχή- του τύπου «τι κάνει η εξαδέλφη; Καιρό έχω να τη ΄δω!» Και εγώ μη μπορώντας να κάνω αλλιώς απαντούσα. Ευγενικά. Με χαμόγελο.<br /><br />Με τον καιρό φαίνεται πως το πήρε το κολάι και οι ερωτήσεις της έγιναν σχεδόν αδιάκριτες. “Που πήγατε χθες το βράδυ; Άυπνη μου φαίνεσαι! Α! Τέτοια έκανε και η τάδε και είδες τις ρυτίδες της; Έκανε και τράβηγμα ακόμα....άσε που δεν το λεει. Μα είναι φανερό παιδάκι μου. Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο....”<br /><br />Στα αυτιά μου ήχησαν τα πρώτα τύμπανα του πολέμου...Στη σχέση φούρνου και εμού άρχισαν οι πρώτοι τριγμοί. Μα δεν το κατάλαβα ακόμα.<br /><br />Η πρωινή καλημέρα έγινε σιγά-σιγά δελτίο τύπου επί πάντως επιστητού. Τι έκανε η τάδε, με ποιον βγήκε η δείνα, ποιος γέννησε στη γειτονιά, ποιος πέθανε, ποιος παντρεύεται και με ποια...ολόκληρο δελτίο ειδήσεων σου λεω!<br /><br />Και εγώ σαν χαζό είχα τόσο πολύ πιαστεί στα δίχτυα της κοινωνικής κουβέντας, που απαντούσα και έδινα και συνέχεια φορές-φορές....Ντρέπομαι! Μα αυτή είναι η αλήθεια. Δυστυχώς!<br /><br />Σε τούτη τη σχέση είχα χάσει τον εαυτό μου. Είχα μπλεχτεί σε μια ρουτίνα καθημερινή και όλο και βούλιαζα...με τη καλημέρα. Αν είναι ποτέ δυνατόν! Με τη καλημέρα!;<br /><br />Κάτι έπρεπε να κάνω. Άρχισα να το καταλαβαίνω πια πως κάτι έπρεπε να κάνω. Όμως τι; Όλοι πια γνώριζαν πως αυτός ήταν ο φούρνος μου. Και πως ήμουν ένα ευγενικό πλάσμα, καλοσυνάτο, και γλυκό. Και πως πάντοτε ήμουνα σταθερή στις σχέσεις μου...τι να έκανα; Άσε που το ζεστό ήταν ένας ακόμα πρωινός πειρασμός. Να το έχανα; Με τίποτε!!!<br /><br />Σιγά-σιγά η πρωινή καλημέρα γινόταν μέσα μου εφιάλτης...Τόσο που τα βράδια δεν μπορούσα πια να κοιμηθώ εύκολα. Όλο και σκεφτόμουν το πρωί στο φούρνο. Βρε, πως μπλέχτηκα έτσι; Έμαθα πράματα που δεν ήθελα και που στο κάτω-κάτω δεν με αφορούσαν κιόλας. Όμως γνώριζα! Γνώριζα πολλά! Για την τάδε και για την δείνα...Και ενίοτε είχα εκφέρει και άποψη ...Δεν ήμουν εγώ ...Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου...Κάτι έπρεπε να κάνω...χωρίς να σκεφτώ τα λόγια του κόσμου...κάτι έπρεπε να κάνω...να ηρεμήσω...να ξαναβρώ τον εαυτό μου...να γίνω και πάλι εγώ και όχι η τρίτη εξαδέλφη της πρώτης μου εξαδέλφης –από τη πλευρά της μάνας της....<br /><br />Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Και το πρωί ΔΕΝ πήγα στο φούρνο. Ούτε και το άλλο πρωί, ούτε και το άλλο...Δεν ξαναπάτησα το πόδι μου. Το πήρα απόφαση και το ‘κανα. Ας πούνε ότι θέλουν. Πολύ που με νοιάζει...Ηρέμησα. Βρήκα τον εαυτό μου και πάλι, την ηρεμία μου και τον ύπνο μου.<br /><br />Και το ζεστό μου;...Άλλαξα τακτική: Κάθε μέρα σε ένα διαφορετικό φούρνο, με μια τυπική καλημέρα κι ένα αχνό χαμογελάκι...marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-89133506246513559822011-03-30T10:36:00.003+03:002011-03-30T10:41:08.463+03:00ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥΗ συγγραφέας Μάρλεν Λόντου Διονυσίου και το Συνεργατικό Ταμιευτήριο Λευκωσίας σε συνεργασία με τις Εκδόσεις ΑΦΗ σας προσκαλούν στην παρουσίαση της νουβέλας ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ, την Πέμπτη 7 Απριλίου 2011 στις 8.00μμ στο καφέ Οκτάνα στην Παλιά Λευλωσία. Για το βιβλίο θα μιλήσει ο πανεπιστημιακός και εκδότης κ. Μίμης Σοφοκλέους. Δραματοποίηση κειμένων από το παιδικό εργαστήρι ΠΑΙΞΕ-ΓΕΛΑΣΕ. Κείμενα θα διαβάσει η Ειρήνη Κακογιάννη. Μουσική συνοδεία Άννα Αριστείδου και Σοφία Διονυσίου.marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-90275939712672332442010-12-06T12:15:00.001+02:002010-12-06T12:16:17.836+02:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnyyzfM9dKia3mC1Ru3g2IovjehF2x0JWm6g8HuYydXaPMcpxCsU_pwrQtuaFA3ryx49z-nV-8Vb8Yv3rzG_kwn2JA-RkJlmFHBa8z_RdZAm1iJYLtsupGIFMoIOUsyGOZxNpC-DyGLw/s1600/AGGELOS"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 186px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnyyzfM9dKia3mC1Ru3g2IovjehF2x0JWm6g8HuYydXaPMcpxCsU_pwrQtuaFA3ryx49z-nV-8Vb8Yv3rzG_kwn2JA-RkJlmFHBa8z_RdZAm1iJYLtsupGIFMoIOUsyGOZxNpC-DyGLw/s200/AGGELOS" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5547510992887620402" /></a>marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-57487013064813494882010-12-06T12:11:00.000+02:002010-12-06T12:14:05.294+02:00Εφηβική νουβέλα από τις εκδόσεις ΑΦΗ. Κυκλοφορεί πριν από τα Χριστούγεννα.marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-31686802171388097992010-11-15T09:37:00.002+02:002010-11-15T09:39:06.659+02:00Μέσα Δεκεμβρίου κυκλοφορεί το νέο μου παιδικό: "Το όνειρο του ΑΓΓΕΛΟΥ- Το χρώμα της θάλασσας"marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-38072886203645198242010-10-22T10:52:00.001+03:002010-10-22T10:54:42.850+03:00ΕΝΑ ΑΝΤΡΙΚΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.(Από το παιδικό: Μανώλης ο ατσίδας)Την περασμένη βδομάδα έγινα κιόλας έξι χρονών! Ψήλωσα τρεις πόντους, όπως λεει ο μπαμπάς που κάθε χρόνο μετράει το ύψος μας, εμένα και της αδελφής μου της Κορίνας. <br />Στο πίσω μέρος της πόρτας του δωματίου μας, σημειώνει το ύψος μας έτσι που να μπορούμε να δούμε πόσο πολύ μεγαλώσαμε. Η πόρτα έχει γεμίσει γραμμούλες ροζ που δείχνουν το ύψος της Κορίνας και γραμμούλες γαλάζιες που δείχνουν το δικό μου ύψος. Η δική μου γαλάζια γραμμούλα φέτος βρίσκεται τρεις πόντους ψηλότερα από εκείνη που ο μπαμπάς σημείωσε πέρσι. Φυσικά-μεταξύ μας- εγώ κορδώθηκα και τεντώθηκα όσο πιο πολύ μπορούσα για να φτάσει η γαλάζια γραμμούλα τόσο ψηλά. <br /><br />- Μανώλη, έγινες σωστό παλικάρι, θαύμασε ο μπαμπάς.<br />- Είμαι ψηλότερος από τη Κορίνα τώρα; Ρώτησα ανυπόμονα.<br />- Μπα! δε νομίζω, είπε ο μπαμπάς και σαν είδε πως κατσούφιασα συνέχισε:<br />Να σου πω όμως ένα αντρικό μυστικό;<br /><br />Τα μάτια μου έλαμψαν. Μυστικό; Και μάλιστα αντρικό; Πρώτη φορά θα μοιραζόμουν ένα αντρικό μυστικό με το μπαμπά. Ίσως να ήταν που έγινα έξι.<br />- Ακούω, είπα γεμάτος λαχτάρα.<br />Εκείνος με έβαλε στην αγκαλιά του και μου ψιθύρισε στο αυτί συνωμοτικά: <br />-Παρ’ όλη τη διαφορά ηλικίας που έχετε με την αδελφή σου, κάποια μέρα εσύ θα γίνεις στα σίγουρα ψηλότερος από εκείνη. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι υπομονή.<br />Γύρισα το κεφάλι και τον κοίταξα ίσια στα μάτια με λαχτάρα.<br />-Στα σίγουρα; Ρώτησα.<br />-Όπως σε βλέπω και με βλέπεις, απάντησε κλείνοντας μου το μάτι ο μπαμπάς. <br /><br />Το «αντρικό μυστικό» μου άλλαξε τη διάθεση, έτσι όταν η Κορίνα γύρισε από το σχολείο ήμουν όλο γλύκες μαζί της. Πήρα τη τσάντα της και τη τοποθέτησα στο δωμάτιο μας για να τη ξαλαφρώσω. Ύστερα τη ρώτησα πως πέρασε στο σχολείο και δεν έκανα καθόλου φασαρία όση ώρα εκείνη μελετούσε. Η Κορίνα λες και κατάλαβε την αλλαγή μου φρόντισε να την εκμεταλλευτεί όσο πιο καλά μπορούσε. <br />- Μανώλη μου, φώναξε, μου φέρνεις ένα ποτήρι νερό σε παρακαλώ; Διψάω. <br />-Ευχαρίστως Κορίνα απάντησα εγώ.<br />- Μανώλη να...φαω λίγο από το σάντουιτς σου; Πεινάω, με δοκίμασε.<br />- Φυσικά, συνέχισα εγώ, παρόλο που πρόσεξα πως δεν με είπε «Μανώλη μου» αυτή τη φορά. <br />- Μανώλη, να...παίξω με το κάστρο σου;<br />-Και δεν παίζεις; Πέταξα μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου. Είχα αρχίσει να νευριάζω μα θυμήθηκα πως έπρεπε να κάνω υπομονή.<br />Εκείνη λες και το έκανε επίτηδες, συνέχιζε να μου ζητά πράγματα. <br />-Μανώλη στο ψυγείο έχει μόνο ένα παγωτό. Λεω να το φαω. Σε πειράζει; δε σε πειράζει, ρώτησε και απάντησε από μόνη της. <br /><br />Μανώλη το ένα, Μανώλη το άλλο η ιστορία αυτή δεν έλεγε να τελειώσει. Εκεί που φουρκιζόμουν και ήμουν έτοιμος να αφήσω τις ευγένειες και να διαμαρτυρηθώ, θυμόμουν πως θα ερχόταν σύντομα μια μέρα που εγώ θα ήμουν πια ψηλότερος από τη Κορίνα και...ηρεμούσα. Τότε, ε! τότε θα έτρωγα όλα τα παγωτά του κόσμου από μόνος μου. Και εκείνη θα έσκαγε από το κακό της. <br /><br />Θα ψήλωνα λοιπόν οπωσδήποτε. Ένα το κρατούμενο. Τώρα απόμενε να δω πως θα αποκτούσα καλογυμνασμένο και δυνατό σώμα. Γιατί δεν μου αρκούσε να γίνω πιο ψηλός από τη Κορίνα. Έπρεπε να γίνω σαφώς και πιο δυνατός.<br />Κάθισα και ξεφύλλισα κάτι διαφημιστικά που είχε φέρει ο μπαμπάς από το γυμναστήριο. Καμάρωσα και θαύμασα τα μπράτσα των αθλητών για κάμποση ώρα και ύστερα βρέθηκα μπροστά στο καθρέφτη να ονειρεύομαι το πόσο δυνατός θα γινόμουνα σαν θα μεγάλωνα. Έβγαλα το φανελάκι και έτσι γυμνός από τη μέση και πάνω, προσπαθούσα να μιμηθώ τις πόζες που είχαν στις φωτογραφίες οι αθλητές. Με φόβισαν για λίγο τα παραπανίσια κιλάκια μου-δεν είμαι δα και κανένα ξυλάκι- μα αμέσως θυμήθηκα τα λόγια της μαμάς:<br />« Θα το πάρει σε ύψος»συνηθίζει να λεει, και ησύχασα. <br /><br />Κατάστρωσα αμέσως το σχέδιο μου για να δυναμώσω: Πήρα ότι βαρύτερο μπόρεσα να βρω το έδεσα σε νάιλον σακουλάκια- από κείνα που η μαμά χρησιμοποιεί για τα σάντουιτς της Κορίνας- και άρχισα να κάνω ασκήσεις για να δυναμώσω τα μπράτσα μου. Πάνω –κάτω, πάνω-κάτω, πέντε φορές στο κάθε χέρι. Ε! δεν είναι και λίγες!<br />Η γυμναστική συνεχίστηκε για δυο μέρες χωρίς να με πάρει κανένας μυρωδιά. <br /><br />Τη τρίτη μέρα ακούστηκε η Κορίνα να δηλώνει με αγωνία: <br />- Μαμά, χάνονται διάφορα πράγματα από το δωμάτιο μου τις τελευταίες μέρες <br />Η μαμά ρώτησε:<br />- Σαν τι πράγματα μωρό μου;<br />- Ε! Να, έκανε η αδελφή μου, προχθές έφαγα το σπίτι να βρω τη βούρτσα των μαλλιών μου, μα στάθηκε αδύνατο. Δεν το ανέφερα γιατί νόμιζα πως θα την έβρισκα, μα μάταια. Ύστερα χάθηκε το κυπελλάκι που κέρδισα στους αγώνες στο κολυμβητήριο. Τώρα χάθηκε η κορνίζα με τη φωτογραφία μου που είχα στο κομοδίνο. <br />Η μαμά απόμεινε να την κοιτά σκεφτική. Ύστερα ρώτησε:<br />- Στην αποθηκούλα έψαξες; Εκεί που στοιβάζει τα παπούτσια μας ο Μινώταυρος. <br />- Έψαξα, έκανε η Κορίνα. <br />-Ξανάψαξε, είπε η μαμά αφού δεν είχε φαίνεται τίποτε άλλο να εισηγηθεί. <br /><br />Εγώ παρακολουθούσα τη συνομιλία χωρίς να δίνω προσοχή σε ότι έλεγαν. Απλά περνούσα από μπροστά τους κορδωτός-καμαρωτός και περίμενα να προσέξουν το πόσο γυμνασμένα μπράτσα απόκτησα. Του κάκου όμως. Εκείνες δε φαινόντουσαν να με προσέχουν. Για τούτο και εγώ για να τραβήξω την προσοχή τους προς το μέρος μου, πήγα και έφερα τα ‘βαρίδια’ μου και άρχισα να γυμνάζομαι μπροστά τους. Πάνω-κάτω, πάνω –κάτω και ξανά από την αρχή. <br /><br />Ξαφνικά, σταμάτησαν την κουβέντα τους γύρισαν και με κοίταξαν. Μετά είπαν με έκπληξη και οι δυο μαζί:<br />- Μανώλη τι κάνεις εκεί;<br />-Γυμνάζομαι, απάντησα δήθεν αδιάφορα.<br />-Γυμνάζεσαι; διερωτήθηκε η Κορίνα, υψώνοντας το τόνο της φωνής της. Με τα πράγματα μου γυμνάζεσαι Λούλη; <br />Εγώ συνέχισα να ανεβοκατεβάζω τα μπράτσα μου κρατώντας σφικτά το τυλιγμένο κυπελλάκι στο ένα χέρι και τη κορνίζα στο άλλο. <br />- Λούλη, φώναξε επιβλητικά η Κορίνα και μου άρπαξε από τα χέρια τα βαρίδια, Λούλη δεν θα ξανα-γυμναστείς με τα δικά μου αντικείμενα. Και Πρόσθεσε: « Τελεία και παύλα.»<br /><br />Θα μπορούσα να τα πάρω πίσω. Τόσο δυνατός και θαρραλέος αισθανόμουνα. Θα μπορούσα να τη βάλω στη θέση της για κείνο το «Λούλη» που μου πέταξε. Θα μπορούσα να καθαρίσω επί τέλους σαν άντρας. Μα διάλεξα να το αφήσω για αργότερα όταν θα ψήλωνα, μιας και γνώριζα πια το «αντρικό μυστικό». <br /> <br />Εκείνη γύρισε τη πλάτη να φύγει, αναστέναξε βαθιά και αρκέστηκε να πει:<br />« Άντρες. Δεν μεγαλώνουν ποτέ! » <br />Εγώ πήρα το Μινώταυρο στην αγκαλιά μου και του ψιθύρισα στο αυτί:<br /> « Υπομονή Μινώταυρε. Υπομονή. Αυτό είναι που χρειάζεται να έχει ένας σωστός άντρας .» Και συμπλήρωσα: « Εκτός βέβαια από τα καλογυμνασμένα μπράτσα.»marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-44717979449157770772010-09-29T10:27:00.000+03:002010-09-29T10:31:15.524+03:00ΜΕΡΕΣ ΧΑΡΑΣΔιάτρητες μέρες <br />Ανύποπτες.<br />Σαν ηλιαχτίδες<br />τρελαίνουν τα ηλιοτρόπια.<br />Στη ποδιά σου χαραγμένα <br />τα ίχνη της ζωής σου.<br />Ήλιος της Άνοιξης<br />Σε μέρες του Χειμώνα.<br />Το κλειδί της χαράς.marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-66390221840368625842010-09-28T09:48:00.003+03:002010-09-28T10:00:32.624+03:00ΔΗΛΩΣΗΈζησα ειρηνικά με τους άλλους<br />Και ξέχασα ποια στ’ αλήθεια είμαιmarlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-58078461297049126292010-07-27T10:17:00.003+03:002010-07-27T10:29:45.387+03:00ΠΟΥ ΄ΝΑΙ ΚΡΥΜΕΝΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ;Το παζλ που συνθέτει τη ζωή μας. Μικρές καθημερινές στιγμές που μεγεθύνονται στο μικρόκοσμο μας και καταφέρνουν να γίνουν η πραγματικότητα μας. Που μας ανοίγουν ορίζοντες απασχόλησης και καριέρας και που καταφέρνουν να μας γεμίζουν τη σκέψη,και τη νόηση μας,έτσι που κρατούν τα μάτια μας κλειστά σε άλλους ορίζοντες...Ίσως...ίσως πιο ουσιαστικούς. Τους ορίζοντες της πραγματικής αλήθειας. <br /><br />Που να ‘ναι κρυμμένη άραγε η αλήθεια; Στο χτες; Στο σήμερα; Στο αύριο; <br /><br />Είναι πολύ όμορφο να ψάχνεται κανείς. Από που ήρθαμε; Που πάμε; Ποιος είναι τάχα ο σκοπός της ύπαρξης μας στο μάταιο τούτο κόσμο;<br />Πολύ συχνά με πιάνουν οι μεταφυσικές ανησυχίες μου. Θυμάστε τότε που λέγαμε για τις συμπτώσεις;Τελικά φαίνεται πως η Ανατολική φιλοσοφία ασκεί κάποια γοητεία επάνω μου! Που η Δυτικές μου επιρροές αναιρούν. Αυτό όμως δεν συμβαίνει νομίζω μόνο σε μένα. Ένα αλαλούμ παρόμοιο επιδρά και στις μουσικές ανησυχίες των μουσουργών μας καθώς και των ακροατών τους. <br />Τι να σου κάνει και ο έρημος τούτος τόπος; Εδώ που βρέθηκε, αυτή είναι η μοίρα του: Να ζει στη συνεχή σύγχυση. Φιλοσοφιών, ιδεών, μουσικών, αρχιτεκτονικών επιρροών, ηθών και εθίμων...Α! Και μην ξεχάσω και πνευματικών αναζητήσεων.<br /><br />Η σημερινή σύγχυση ξεκινά με τον Σάκη μας και την ξαφνική επίσκεψη του στο γραφείο εν ώρα σχολείου: <br />- Σάκη μου...τι έγινε; Γιατί εν είσαι σχολείο; Έπαθες τίποτε; <br />- Μεν μου πεις πως έκαμες κοπάνα! <br />- Όι παπά. Ούλλο στο κακό πάει ο νους σου. Εζαλίζουμουν λλίο...τζαι εζήτησα άδεια να φυω. <br />- Εζαλίσεσουν αγάπη μου; τι έσιεις; <br />-Τίποτε...επέρασε μου τωρά. <br />- Σώτο να πεταχτώ να πάρω το μωρό στο γιατρό.<br /><br />Που να φανταστούμε τον πραγματικό λόγο της απουσίας του Σάκη μας από το σχολείο! Εκείνη την μέρα είμαστε απασχολημένοι με πιο...πνευματικού ύψους θέματα. Τι; Θα δείτε. Κάντε λίγο υπομονή.<br /><br />- Είσαι καλά ρε; Που να πω έτσι πράμα του παπά μου; Όι...είπα τους πως ήμουν λλίον άρρωστος για αυτό εσχόλασα. <br />- Α! Εγώ είπα την αλήθκεια φίλε μου. Σαν την αλήθκεια εν έσιει όπως λεει ο παππούς μου..<br />-... μα τι να πω; ...πως με αποβάλαν από το σχολέιο; ...αποκλείεται! Ούτε να το σκεφτείς...<br /><br />Η σύγχυση συνεχίζει με τον αγαπημένο μου αδελφό. Σας έχω μιλήσει για αυτόν; Όχι; Απαράδεκτο! Είναι πιλότος και συχνά πετά στα σύννεφα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. <br /><br />- Ξέρετε εν σας είπα την τελευταία φορά που επήα Ινδία επισκέφτηκα κάποιον που κάνει αναδρομές. <br />- Αλήθεια; Α εν πολλά ενδιαφέρον! Για πες!<br />- Αναδρομές; Τι αναδρομές; <br />-Στο παρελθόν.<br /><br />Αφού λοιπόν μας ανάλυσε πως ο άνθρωπος έρχεται σε τούτο κόσμο ξανά και ξανά αλλάζοντας σώμα- ή περίβλημα κατά το πιο επιστημονικό,ο Σώτος μου που περιγελά τις Ανατολίτικες φιλοσοφίες, τον πλάκωσε στις απορίες έτσι για να του την σπάσει<br /><br />- Ο.Κ! έχω όμως μιαν απορία. Πως μπορεί να είσαι εσύ τζαι να μεν είσαι; Διότι αν εν άλλο σώμα .... εν σαν να μεν είσαι εσύ! Εγώ τον εαυτό μου έτσι τον αντιλαμβάνομαι. Με το σώμα του. <br />- Εν το περιεχόμενο Σώτο μου που εσιει σημασία. Όι το περίβλημα...<br />-Εν τζαι το περίβλημα! Άγγελε μου!<br />- Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω τούτο! Δηλαδή έχουμε και μόνιμη και περιστασιακή ύπαρξη; Τέλος πάντων. Πε μου όμως, με το σώμα της Έφης τι θα γίνει; <br />- Το περίβλημα εννοείς.<br />- Ναι...το περίβλημα.<br />- Έφη, έτσι τζαι έντζισε άλλος πάνω στο...στο...στο... περίβλημα σου, έσσισα τον! ...τζαι για να έχουμε καλό ρώτημα...είδες τζαι κανένα Ιωνάθαν τζει που επήες; <br /><br />Κι όταν η πνευματικού επιπέδου συζήτηση άναψε για τα καλά μπήκε ο Νικόλας μας με τις δικές του απορίες:<br />-Τον Σάκη <span style="font-weight:bold;">αποβάλαν</span> τον σήμερα που το σχολείο...άκουσα που εμιλούσε στο τηλέφωνο με το Μάκη...Εννά έχει άλλο σώμα τωρά; <br />- Ένα λεπτό! Τι είπες; <span style="font-weight:bold;">Αποβάλαν τον που το σχολείο;</span> Ψάχνεις για εμπειρίες σε άλλες σου ζωές κουνιάδε έτσι; Με τούτες τι θα γίνει; Με τούτες! Τώρα να δείτε τι θα γίνει. Σε τούτη την ενσάρκωση εννοείται! <br /><br />Ποιου να βρίσκεται τελικά η αλήθεια που με τόσο ζήλο τη ψάχνουμε; Που να είναι κρυμμένη; Στο μακρινό παρελθόν; Στο άμεσο μέλλον; Στο παρών; Ή κάτω από τη μύτη μας;marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-90891921005038109212010-06-24T16:51:00.005+03:002010-06-24T16:55:31.973+03:00ΕΚ...ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ!Εισβάλλουν στη σκέψη μας διάφορες επιβολές από το περιβάλλον μας.<br />Άλλες μας καταβάλλουν.<br />Άλλες μας προσβάλλουν<br />Άλλες μας διαβάλλουν.<br />Και άλλες μας προβάλλουν!<br />Αν και αμφιβάλλουμε ενίοτε για κάποιες από αυτές, συχνά τις αφήνουμε να μεταβάλλουν τον τρόπο της σκέψης μας. Αναβάλουμε πολύ συχνά να σκεφτούμε ελεύθερα, να διαλογιστούμε και να αποβάλουμε στο κάτω-κάτω ότι δεν μας εκφράζει, προβάλλοντας έτσι θέσεις που στην ουσία δεν μας αντιπροσωπεύουν.Συμβάλουμε έτσι χωρίς να το καταλάβουμε σε μια αποδεκτή στασιμότητα. Ας υπερβάλουμε λοιπόν εαυτούς, και ας αφήσουμε καθαρές τις εκβολές του χείμαρου των αναζητήσεων μας, σκεφτόμενοι με το μυαλό μας ανοικτό. <br /><br />Ευπειθώς λοιπόν σας αναφέρω, πως...αφού δεν διαφέρω, ψάχνω κάτι να προσφέρω (αν σαφώς τα καταφέρω). Προσπαθώ να μεταφέρω, με τον λόγο που προφέρω, κάτι εγώ να... συνεισφέρω. Να εισφέρω , να επιφέρω κι ίσως... πάψω να υποφέρω....<br /><br />Ανατρέχω σε όλες εκείνες τις παλαιότερες τοποθτήσεις και απόψεις μου σχετικά με τη ζωή...Σήμερα θέλω να συντρέχω και κοιτώ να μην προτρέχω των γεγονότων...Δεν παύουν όμως να με κατατρέχουν σαν αμφιβολίες εκείνες οι παλιές απόψεις μου, έτσι που διατρέχω τον κίνδυνο να παραμείνω...προσγειωμένη και να μην ...προστρέξω στην αγαλιά της αλήθειας του σύμπαντος κόσμου!<br /><br />Χωρίς να θέλω να...εμμένω, το καλό πάντα προσμένω. Το γλυκό κι ισορροπημένο! Έτσι πάντα περιμένω. Και για τούτο αναμένω-στον πλανήτη που...διαμένω- και ακόμα επιμένω κι όλα τούτα υπομένω. Κι εύχομαι απ' την καρδιά μου, μόνη να μην... "απομένω".marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-46881293032125535542010-06-16T11:57:00.001+03:002010-06-16T12:00:21.949+03:00Ο ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΜΙΑΣ ΝΟΤΑΣΆρπαξε την χαρά της πλάσης μέσα από τα ανθισμένα δέντρα.<br />Αποτύπωσε την μελωδία του γάργαρου νερού σαν πέφτει από ψηλά και ρέει και κυλά και μεταμορφώνεται σε ρυάκι.<br />Πρόσθεσε χρώμα από τα ξαναμμένα μάγουλα των παιδιών στις αλάνες.<br />Πήρε το μοναδικό άρωμα του εκατόφυλλου ρόδου κάτω απ’ την πανσέληνο και τα βάφτισε στο πορτοκαλί αντιφέγγισμα του νερού, μέσα στην νυχτερινή του νηνεμία.<br />Μετέφρασε σε ήχο την κυματώδη ανάλαφρη κίνηση της θάλασσας...και τραγούδησε χαρμόσυνα το λα.<br />"Λα,λα,λα,λαααα."<br /><br />Ακριβώς δίπλα από το σολ. Κι η ψυχή αναδιπλώθηκε!marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-16051607966180710532010-06-08T09:12:00.002+03:002010-06-08T09:15:54.503+03:00ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΙΑΣ ΝΟΤΑΣ!Έξω από την έννοια του χρόνου, μες την αγκαλιά του σύμπαντος κόσμου, έμαθε την αρμονία, την γαλήνη και την πλήρη ισορροπία. Το πήρε πια απόφαση: Θα ξεκινούσε το ταξίδι της εμπειρίας της μέσα στον χρόνο. Πέρασε μέσα από αστέρια αστερισμούς, κομήτες και πλανήτες και διάλεξε να κατέλθει στη γη!<br />Άφησε την ατμόσφαιρα να την βαρύνει.<br />Τον ήλιο να την ζεστάνει,<br />τον βοριά να την παγώσει,<br />τις μέλισσες να την κεντήσουν,<br />τα λουλούδια να την ντύσουν μ’ άρωμα,<br />τις θάλασσες να την πλανέψουν,<br />το χώμα να την σκονίσει<br />και την κραυγή των άγριων θηρίων να την ξεφωνίσουν.<br />Αφού χόρεψε τον τρελό χορό της φύσης, τρύπωσε να ξαποστάσει στην ψυχή του ανθρώπου. Εκείνος την ντάντεψε.<br />Την νανούρισε.<br />Την μουρμούρισε.<br />Κι ύστερα του επέτρεψε να την ονομάσει.<br />Την είπε: Σολ. Σαν την ψυχή!<br />Κι ύστερα την αμόλησε σ΄ένα πεντάγραμμο.<br />Και αυξήθηκε.<br />Κι έγινε μελωδία,<br />κι έγινε ρυθμός,<br />Και ξαναμπήκε στην ψυχή του!<br />Και τον εκτίναξε στο σύμπαν!marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-80609096689567834642010-05-27T09:57:00.005+03:002010-05-27T10:47:04.296+03:00ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ 'ΑΛΙΚΗ'Απλοί και αθώοι άνθρωποι μας περιτριγυρίζουν καθημερινά χωρίς να το υποψιαζόμαστε. Άνθρωποι που η απάντηση τους στη ζωή, μοιάζει μικρού παιδιού. Κι όμως...είναι τόσο υπέροχοι.Άνθρωποι που βρίσκουν την ευτυχία σε άλλες και όχι στις συνηθισμένες μυρωδιές. Σ' ένα όμορφο πρωινό! Σ' ένα πέταγμα γλάρου! Σ' ένα τραγουδι! Σ' ενα τίναγμα ξανθού μαλλιού.Σ' ένα ψάθινο καπέλο! Σ' ένα σύνδρομο!<br /><br />"...Μια βάρκα ήταν μόνη σε μια θάλασσα γαλάζιααα κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτεράαα...¨" Εκείνο το πρωινό είχα τα κέφια μου. Και γιατί όχι παρακαλώ; Δεν ξέρετε που λένε "Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται;" Ε, λοιπόν είχα το προαίσθημα πως εκείνη η μέρα θα ήταν υπέροχη! Εξ άλλου μου το 'παν κι οι γλάροι! Όχι, όχι δεν μου μιλάνε οι γλάροι. Μου το ΄παν με το πέταγμα τους. Πετούσαν γλυκά, ήρεμα, αμέριμνα! <br /><br />Τίποτε δεν ζήλεψα ποτέ και από κανένα από τη ζωή μου. Τίποτε. Εκτός από την θάλασσα, το πέταγμα των γλάρων, και ...αν ναι! Κάποτε ζήλευα και την Αλίκη. Την Βουγιουκλάκη ντε!<br /><br />Α! Η Αλίκη μεγάλωσε όλες τις γυναίκες στην οικογένεια! Την είχαμε και την έχουμε ακόμα πρότυπο. Αφού ακόμα και η μικρή μου η κόρη δεν χάνει ταινία της στην τηλεόραση. Τρελλαίνεται. Και όλες έχουμε από ένα ψάθινο καπέλο!!Έτσι για κάθε ενδεχόμενο. <br />Για αυτό σας λεω τίποτε και κανένα δεν ζηλέυω εκτός από την θάλασσα με τους γλάρους της και την Αλίκη με το ξανθό της το μαλλί. Να σκεφτείς πως όταν ήμουν ακόμα μικρούλα πίστευα πως ήμουν ξανθή κι ας είχα κατάμαυρα τα μαλλιά. Και κάθε τόσο τα τίναζα με νάζι. <br /><br />Ευτυχώς του καλού μου δεν του αρέσουν οι ξανθές. Τι...; Όλοι οι άντρες πεθαίνουν για ξανθές; Απα πα πα ...αυτό είναι κάτι που δεν αγγίζει τον καλό μου και που δεν μπορώ να το καταλάβω. Εμένα μου μοιάζουν άχρωμες. <br /><br />Τις σκέψεις μου διέκοψε με την είσοδο της μια...άχρωμη που μπήκε στο γραφείο. Ο καλός μου αποτρελλάθηκε μόλις την είδε. Δεν άργησα να καταλάβω πως ήταν παλιά φίλη του. Του καλού μου. Του δικού μου. Του αρχιτέκτονα μου!<br />Κι όλο ματς και μουτς κι όλο " Πωλίνα μου και Πωλίνα μου", ο...καλός μου. <br />Μπήκα στη μέση: " Χαίρω πολύ, είμαι η μελαχρινή...η σύζηγος" ψέλλισα. Μου έριξε μια απαξιωτική ματιά. <br /><br />Με εκείνα και με τούτα την κάλεσα για δείπνο το βράδυ στο σπίτι. Περιττόν να σας πω πως ο έφηβος γιος μου αποβλακώθηκε μόλις την είδε. Η δεκάχρονη κόρη μου την θαύμαζε με ανοικτό το στόμα κι όλο χάιδευε τα ξανθά μαλλιά της. Κι ο καλός μου κρεμμόταν απ' τα χείλη της.<br />Θα έσκαγα!!! Εγώ η μελαχρινούλα ήταν σαν να είχα εξαφανισθεί.<br /><br />Ξαφνικά εμφανήσθηκε ο...από μηχανής Θεός! Ο μικρός μου γιός! Εκείνος που έχει μανία με τα ανέκδοτα. Και ιδιαίτερα με τα ανέκδοτα με ξανθιές. <br />Άρχησε λοιπόν σαν καταρράκτης και δεν σταματούσε. Κι όλο κι έσκαγε στα γέλια. Οι άλλοι δαγκωναν τα χείλια μην γελάσουν και φέρουν σε δύσκολη θέσα την ξανθή θεά που άρχισε να 'σκοτεινιάζει'!<br /><br />Αχ! η ζωή χωρίς χιούμορ θα 'ταν φαί χωρίς αλάτι. Η ξανθούλα- μου φάνηκε πιο κοντή τώρα- σηκώθηκε και έφυγε άρων-άρων. <br />Εγώ πήγα στην αποθηκούλα που φύλαγα το ψάθινο μου, το βρήκα και το πέταξα στον κάλαθο μαζί με το επιδόρπιο που δεν πρόλαβε να...καταβροχθήσει.<br />Βγήκα στο σαλόνι. Αισθάνθηκα απελευθερωμένη, χωρίς κανένα σύνδρομο! Έπεσα στην αγκαλιά του καλού μου και του σιγοτραγούδησα:<br />"θαλασσοπούλια μου, θαλασσοπούλια μου..."<br />Εκείνος με πήρα αγκαλιά και ψυθίρησε:<br />" Άμα σε καταλάβω να μου τρυπήσεις τη μύτη!...τρελλοκόριτσο!!"<br /><br />Με είπε τρελλοκόριτσο! Κάτι που είχα χρόνια να ακούσω από το στόμα του!<br />Το ξερα εγώ πως τούτη η μέρα θα ήταν υπέροχη! Εξ άλλου μου το παν οι γλάροι!!!marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2421415508202424343.post-65641689516554435272010-05-10T11:50:00.007+03:002010-05-10T12:18:21.132+03:00ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh58txUeSabHhD735k3lN_icRQYI6ps43fp7y3syBe54CBHrvediFGICEGsfC6jVIuhYfj2Rj6Gqb8xA3JX60LPHF70XSeviR-RiJIU1C_nBffVzL-WjsmexymR1EjXoZwCrdG_JSBjAg/s1600/agnooumenoi.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 134px; height: 93px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh58txUeSabHhD735k3lN_icRQYI6ps43fp7y3syBe54CBHrvediFGICEGsfC6jVIuhYfj2Rj6Gqb8xA3JX60LPHF70XSeviR-RiJIU1C_nBffVzL-WjsmexymR1EjXoZwCrdG_JSBjAg/s200/agnooumenoi.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5469567892708243906" /></a><br />Τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια ένας ακόμα όρος ήρθε να προστεθεί δίπλα στον μακρύ κατάλογο για την μάνα: Η μάνα του αγνοούμενου.<br />Που κρατά για τριάντα έξι χρόνια το δάκρυ στην άκρη των βλεφάρων της και δεν του επιτρέπει να κυλήσει.<br />Απλά περιμένει.<br />Που κρατά τον θρήνο για τον χαμό του παιδιού της δέσμιο της ψυχής της. Και δεν του επιτρέπει να ξεχυθεί.<br />Απλά υπομένει.<br />Που κρατά την ελπίδα ζωντανή και δεν της επιτρέπει να χαθεί.<br />Απλά επιμένει. <br /><br />Η μάνα του αγνοούμενου δεν βάζει όρια υπομονής. Δεν βάζει όρια επιμονής. Δεν βάζει όρια αντοχής. Απλά υπομένει, απλά επιμένει και απλά αντέχει!<br />Η μάνα του αγνοούμενου έπαψε να μετρά το χρόνο.<br />Μέτρησε τον πρώτο, τον δεύτερο.<br />Ύστερα την πρώτη πενταετία, την δεύτερη.<br />Μέτρησε ακόμα τις πρώτες δεκαετίες.<br />Ύστερα...κατάλαβε! Και έγινε ένα με την αιωνιότητα.<br />Ύστερα κατάλαβε πως η ελπίδα δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος. Η ελπίδα βρίσκεται εκτός αριθμητικών μεγεθών.<br /><br />Η μάνα του αγνοούμενου.<br />Μια φιγούρα σιωπηλή. Διακριτικά επιβλητική. Σκουρόχρωμη. Χωρίς φανφάρες και επιδεικτικά λόγια. Μια φιγούρα πόνου, θύμησης και επιμονής μαζί, να δίνει το δικό της μοναχικό αγώνα.<br />Άφωνα. Βουβά. Άλαλα.<br />Μια φιγούρα με φυλακτό την φωτογραφία του χαμένου παιδιού. Ένα φυλακτό ασπρόμαυρο, πολύ ενοχλητικό στην έγχρωμη ζωή μας. Ένα φυλακτό ασπρόμαυρο που έχει γίνει ένα με το σώμα της.<br />Η μάνα του αγνοούμενου. Μια φιγούρα λύτρωσης για όλους. Ένα βουβό χαστούκι στα καλοθρεμμένα μάγουλα της σύγχρονης πραγματικότητας<br />Η μάνα του αγνοούμενου. Δίνει καθημερινά, για τριάντα έξι συνεχόμενα χρόνια εξετάσεις ηρωισμού και περνά με άριστα!marlendionisiouhttp://www.blogger.com/profile/03231258679748819069noreply@blogger.com0