Τρίτη 27 Απριλίου 2010

ΑΓΓΕΛΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ...

"Η αρχή είναι το ήμυσι του παντός!" Η κίνηση δίνει την ώθηση για δημιουργία.Η στασιμότητα είναι στείρα. Ούτε γεννά, ούτε γενιέται. Ούτως ή άλλως ολάκερο το σύμπαν έτσι δεν δημιουργήθηκε; Μέσα από μια ξαφνική κίνηση που έδωσε τέλος στην αβάστακτη στασιμότητα του "είναι".
Κι άρχισαν να γίνονται πράγματα. Απλά και λιτά στην αρχή, πολύπλοκα και σύνθετα στη συνέχεια. Και φτιάχτηκαν κόσμοι και πολλαπλασιάστηκαν αλυσιδωτά και στολίστηκαν και κόσμησαν το σύμπαν! Και γέμισε ο ουρανός μ' αστέρια, με ομάδες αστεριών, που καθορίζουν την ζωή μας σε τούτο τον πλανήτη.
Οι αστερισμοί! Τα ζώδια! Που μαζεύουν την ενέργεια του σύμπαντος κόσμου και την διαχέουν σε όλα τα κτίσματα, έτσι που να συνεχίζεται η θετική ενέργεια.
...Άλλο που στον πλανήτη τούτο κάποιοι αρνούνται να βάλουν μια αγγελία εργασίας βασισμένη...στα ζώδια. Κακό του κεφαΛιού τους. Εμένα ουδόλως με αφορά!

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ Ή ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ;

Η ρομαντική διάθεση μπορεί να γεννηθεί ξαφνικά από μια καλημέρα. Από ένα φιλικό χαμόγελο, από ένα ηλιοβασίλεμα ή από ένα απλό πέταγμα γλάρου. Και για να μην ξεχνιόμαστε εγώ τον προτιμώ τον ρομαντισμό στη ζωή. Είναι το Άλφα και το Ωμέγα μου. Δεν λεω και λίγος ρεαλισμός δεν βλάφτει, μα σε μεγάλες ποσότητες μου πέφτει βαρύς. Δύσπεπτος.
Αχώνευτος.

Για σκεφτείτε λίγο. Τα πράματα είναι απλά, λογικά και ρεαλιστικά: Ο ρεαλισμός σε προσγειώνει, που θα πει σε βαραίνει. Ο ρομαντισμός σε απογειώνει, που θα πει σε ξαλαφρώνει. Απλά πράματα!
Ρεαλιστικά λοιπόν μιλώντας ο ρομαντισμός είναι αυτός που μας κρατά σε επαφή με την πραγματικότητα γύρω μας και μας κάνει ρεαλιστές. Έγινα σαφής;...Όχι;

Τι να σου κάνει όμως κι ένας γλάρος που ξέμεινε στα βράχια να κοιτά τον ορίζοντα μόνος του; Πολύ ρομαντική εικόνα, δεν λεω. Μα χρειάζεται κάποιον να την δει. Μόνο τότε θα αποκτήσει την ρομαντικότητα που της αρμόζει. Αλλιώς;

Ουφ Θεέ μου! Πόση ξηρασία υπάρχει γύρω μας. Απελπιστικά ρεαλιστική.
Ακόμα και η ίδια η θάλασσα κοντεύει να αποξηρανθεί από μοναξιά. Ναι, ναι. Μοναξιά. Μην σας ξεγελούν οι αποτρελλαμένες τουρίστριες που την πιτσιλούν με μαγιώ ή χωρίς. Η θάλασσα μας πάσχει από κατάθλιψη.
Που της την έφερε η μοναξιά.
Που...προήλθε από την απομάκρυνση της από τον πραγματικό προορισμό της. Που...βάραινε την φυσική σύσταση της από τα απόβλητα.
Που...εξαφάνισαν την θαλάσσια ζωή από ασφυξία.
Που...μόλυναν τα κοράλια και τα μαλάκια της.
Που...γέμισαν τις παραλίες της με ψόφιες φάλαινες.
Που...έφεραν κοντά της τα κοράκια.
Που...έδιωξαν τους γλάρους.
Που...τα 'παιξε και άρχισε να εξατμίζεται σε ψηλές θερμοκρασίες.
Που...ντίλι-ντίλι τ' ολόχρυσο μαντήλι.
Και που ρεαλιστικά μιλώντας το κατάλαβε πια πως δεν υπάρχει σωτηρία.
Που είναι ξοφλημένη.

...Κι ο γλάρος; Τι κάνει εκεί ο γλάρος; Κάθεται ατάραχος και μόνος στα βράχια. Τι να περιμένει άραγε; ...Κάποιον να τον δει.
Να τον δει με ρομαντική διάθεση.