ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ!

Τι απίστευτα μαγικά πράγματα μαθαίνει κανείς ξεφυλλίζοντας διαφημιστικά φυλλάδια! Από εκείνα ντε που μοιράζουν οι αλλοδαποί στα φώτα τροχαίας. Α! γεια σου!
Σε πληροφορούν λοιπόν από το πως θα κάνεις τις πληρωμές των λογαριασμών σου, χωρίς να κουνηθείς ρούπι, μέχρι ποιο κηροπήγειο να συνδυάσεις με το καρό σου τραπεζομάντιλο για ένα γεύμα τύπου Νάπολι.
Ακόμα σε κρατούν ενήμερο μη σε πιάσει κορόιδο ο μπακάλης της γειτονιάς. Πάμε λοιπόν: Προσφορά από σήμερα μέχρι και την Τετάρτη: Λάδι τηγανίσματος ένα συν ένα δωρεάν.(ύστερα σου λενε πως τα τηγανιτά κάνουν κακό στην υγεία. Τι θα το κάνεις κυρά μου το ένα συν ένα όμως μου λες;)
Μήλα λόρδικα: 0,53σέντ το κιλό. Μήλα καθιστά:0,51σεντ το κιλό( ε, κοτζάμ λόρδικα είναι τα άλλα!) Μήλα ξαπλωτά...σόρυ, η ρύμη του λόγου...
Αγκινάρες χωραφιού(σάμπως υπάρχουν και άλλες) 1,95 το κιλό. Ντομάτες ομόκεντρες 0,65 το κιλό ( Αυτό με τις ντομάτες οφείλω να ομολογήσω πως με βοήθησε πολύ στην Γεωμετρία. Δεν υπήρχε περίπτωση να ξεχάσω τους ομοκεντρους κύκλους.Έφερνα απλά στο νου, μια ντομάτα. Ομόκεντρη, εννοείται)
Πως να κερδοσκοπήσει μου λες ο άμοιρος ο μπακάλης ύστερα από τέτοια ενημέρωση; Έργο! Επιτελούν έργο οι διαφημιστικές εταιρείες!

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΕΝΙΟ ΚΟΛΙΕ

Είναι μερικά πράγματα που πρέπει να μην τα ανασκαλίζουμε θαρρώ. Να τα αφήνουμε στη σφαίρα της μνήμης έτσι ακριβώς όπως τα θυμόμαστε. Γιατί πολλές φορές μπορεί να μας πληγώσει η επαναφορά τους στο προσκήνιο και να μας υπενθυμίσει πως " το γήρας ουκ έρχεται μόνον."

Θυμάμαι την πρώτη μου δασκάλα.
Στη πρώτη του δημοτικού.
Ήταν γλυκειά και ευγενική. Είχε κάτασπρο δέρμα και σπαστά καστανά μαλλιά που έφταναν ίσαμε τους ώμους. Ντυνόταν πάντοτε απλά και κομψά και στο λαιμό φορούσε μια σειρά από κατάλευκα μαργαριτάρια. Θυμάμαι τ' άρωμα της πως μοσχοβολούσε σαν περνούσε από δίπλα μου! Α! εκείνη η εξάσια μυρουδιά δροσιάς και καθαριότητας παραμένει ακόμα έντονη στη μνήμη μου.
Την θαύμαζα τόσο που από πολύ νωρίς το πήρα απόφαση: "Θα γίνω δασκάλα! " και θα φορώ πάντα στο λαιμό μια σειρά από λευκά μαργαριτάρια.

Ένα πρωί μπήκε στο γραφείο του καλού μου ο κύριος Σταυρινός και η γυναίκα του.
Η κυρία Αγνή...Η κυρία Αγνή! Η κυρία Αγνή! Η πρώτη μου δασκάλα. Στη πρώτη δημοτικού!
Αναπήδησα. " Κυρία Αγνή..." ξεστόμισα με έκπληξη. Εκείνη με κοίταξε με ύφος "μπλαζέ". Δεν έδιξε να με είχε αναγνωρίσει. " Κυρία Αγνή.." συνέχισα εγώ σαν παπαγάλος. " Εγώ είμαι. Δεν με αναγνωρίσατε;" Και την ακούμπησα στοργικά στον ώμο. Έριξε μια ματιά στον σύζηγο της, μισοφοβισμένη-μισοαπορημένη.
Εγώ ακάθεκτη, μέσα στον ενθουσιασμό, συνέχιζα: " Κυρία Αγνή, εγώ είμαι. Η Έφη...η Έφη Νικολάου...Που να θυμάστε, έχουν περάσει τόσα χρόνια...Ήμουν μαθήτρια σας...στη πρώτη δημοτικου...στο έβδομο...το 19..."
Στάματησα. Αναρωτήθηκα. Αλήθεια πότε ήταν αυτό; Καλά-καλά ούτε εγώ δεν θυμόμουν.

" Ξέρετε, έχει κάποιο πρόβλημα..." τραύλισε ο άνδρας της. " Με τη μνήμη της...δεν θυμάται πάντα. Μόνο κάποιες φορές..."

Τι κι αν δε με θυμόταν; Εγώ την θυμόμουνα. Κι έπρεπε οπωσδήποτε να τους καλέσω στο σπίτι για δείπνο ένα βράδυ. Και το έκανα. Στα σίγουρα με τη κουβεντούλα θα θυμόταν και θα ταξιδεύαμε μαζί στο παρελθόν. Και θα το χαιρόταν!

Η πρώτη μου δασκάλα! Το πρότυπο μου! ( Ναι έχει και η κορούλα μου τέτοιο. Πρότυπο καλέ.Την Παπαρίζου! Αμέ! κι όλο και χορεύει κι όλο και τραγουδάει μέσα στο σπίτι. Και όχι μόνο. Την Παπαρίζου κι ας μην έχει μια σειρά από λευκά μαργαριτάρια στο λαιμό της.)

Το μεγάλο βράδυ έφτασε και εγώ αφού σκοτώθηκα να φτιάξω ένα δείπνο που θα ευχαριστούσε τους καλεσμένους μου, πνίγηκα στο άγχος.
Τα μαργαριτάρια μου. Που είναι τα μαργαριτάρια μου; Τα κατάλευκα, εκείνα που μου χάρισε η μαμά για την αποφοίτηση μου! Εκείνα που απόψε έπρεπε οπωσδήποτε να κρεμάσω στο λαιμό;
"Ρε μπας και να τα 'χω χάσει στο χορό των τελειωφοίτων", σκέφτηκα. "Μπα! αποκλείεται."
Αφού θυμόμουνα πως τα είχα φορέσει και στο τελευταίο μας reunion. Ο καλός μου με καθησύχασε λέγοντας μου πως το πιθανότερο ήταν να μην το πρόσεχε η δασκάλα μου. Αλλά και να το πρόσεχε...γρήγορα θα το ξεχνούσε.
Ησύχασα! Όμως γιατί να μην θυμάμαι που τα έβαλα;Εμένα η μνήμη μου είναι μια χαρά!
Ακριβώς πριν κτυπήσει το κουδούνι της εισόδου, η κορούλα μου βρήκε το χαμένο κολιέ στο συρτάρι που φυλάω τα κοσμήματα μου. Μόλις που πρόλαβα να το φορέσω!

Η βραδιά κύλησε ήσυχα χωρίς εκπλήξεις και απρόσμενα. Αυτό μάλλον διότι η καλή μου η δασκάλα δεν σταμάτησε να κουβεντιάζει όλο το βράδυ με τον παππού μου. Εκείνον που πάσχει από απώλεια μνήμης.Τον είχε πάρει για γιατρό και ζητούσε την συμβουλή του για διάφορα μικροπράματα υγείας που την απασχολούσαν. Και εκείνος πρόθυμα το έκανε.

Μετά την πολυπόθυτη λοιπόν συνάντηση αναρωτήθηκα: Ίσως να ήταν καλύτερα αν δεν έβρισκα το χαμένο μαργαριταρένιο κολιέ; Ίσως! Μπορεί! Ποιος ξέρει; Κι αυτό γιατί όταν τέλειωσε το δείπνο, η καλή μου η δασκάλα, χαμένη μέσα στους κύκλους του μυαλού της, μας ξεπροβόδιζε στην πόρτα του σπιτιού μας αποκαλώντας τον καλό μου γιατρό. Και τον έλεγε Φώτο!

Να με συμπαθάς κυρία Αγνή μου. Ο καλός μου λέγετε Σώτος. Σώτος Με σίγμα. Με σίγμα κυρία Αγνή. Και...δεν είναι γιατρός. Αλλά αρχιτέκτονας!

ΑΝΤΙΟ

Αντίο σ' ένα μεγάλο δάσκαλο. Ελαφρύ να είναι το χώμα που θα σε σκεπάσει Κωστή Κολώτα!

ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ Ο...ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ;

Εκτός από την καρέτα-καρέτα, ένα άλλο είδος απειλείται με εξαφάνιση από τον τόπο μας: Το είδος του υδραυλικού.Δεν πάει να είσαι αρχιτέκτονας; Δεν πάει να είσαι ο ίδιος ο πρόεδρος; Το είδος αυτό δεν εξευρίσκεται εύκολα.
Παρ' όλα αυτά, αν σταθείς τυχερός και το πετύχεις κάποτε, ίσως είναι φρόνιμο να χαλάς μόνος σου μέσα-μέσα τις βρύσες για να το κρατάς σε επιφυλακή πρίν σου φύγει, μπας και τύχει να το χρειαστείς για τα καλά.

Εγώ για παράδειγμα έχω σταθεί πολύ τυχερή: Έχω βρει τον μάστρε-Γιαννή. Τον υδραυλικό καλέ! Αυτόν που στην επαγγελματική του κάρτα ( ναι έχει και τέτοια) γράφει:" Για τη βρύση σας που στάζει, για το μπάνιο που λιμνάζει και για το αποχετευτικό, μιά είναι η λύση: ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ τον υδραυλικό!!"
Ποιητής ο άτιμος! Στη ζωή και στα έργα του. Μου έχει φτιάξει ένα αποχετευτικό, να γλείφεις και τα δάκτυλα (με το συμπάθειο).

Εκείνο όμως που φαίνεται να μας έχει δέσει περισσότερο είναι ο οίστρος του που δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί. Να αφού προχτές μου εξηγούσε πως: " Τα σπίτια τα καλύτερα μέσα στη Λεμεσό, φροντίζει τα καλύτερα ο Γιαννής ο υδραυλικός."
Αν λοιπόν ένας υδραυλικός είναι σπάνιο είδος για σκεφτείτε τι μπορεί να είναι ένας εμπνευσμένος υδραυλικός.
" Έχετε πρόβλημα με κρύα νερά; Διώξτε τη λύπη , κρατήστε τη χαρά! Ευτυχώς που είναι εδώ ο Γιαννής ο υδραυλικός!"

Την έχω σαφώς και γω τη βίδα μου για αυτό και τον ενθάρυνα να γράφει, γιατί του εξήγησα πως είναι κρίμα να παει άδικα το ταλέντο του. Οπότε έφτασε μια μέρα και άρχισε να μου απαγγέλει μέσα από κάτι τσαλακωμένα γραφτά:
"Εν που μιτσίης που ήθελα να γίνω ποιητάρης, μα ο τζίηρης μου εν μ΄αφηνε. Θαρρώ ήτουν γκρινιάρης. Να μάθεις τέγνη γιόκα μου να βκάλεις το ψουμί σου, γιατί με τα ποιήματα...τρύπαν εις το βρατζί σου. Χαϊριν εν θα δεις ποττέ, παρέτα ώσπου εν ώρα,τζι' η ποίση εν έσσιει ψουμί με άυριο με τώρα. Έτσι πάντα ελάλεν μου τζαι επαράτζιελλεν μου, μα τώρα που εγέρασα να φκει που τη κκελλέ μου, εν ημπορεί, φωνάζει μου, ντυμένη μέσ' τα λούσα. 'ρατώ την εφωνάζασιν την ποίησης η μούσα."

Έμεινα άφωνη!! Εκείνος με ρωτούσε συνέχεια να του πω την γνώμη μου. Τι.. να πω; να... συνεχίσει; Να... γράφει; Να γίνει ένας ποιητής;
...και η βρύση μου που στάζει; Το δε μπάνιο που λιμνάζει;...
Όχι. Όχι.
Έτσι του πρότεινα να μου απαγγείλει ακόμα κάποιες αράδες για να αποφασίσω. Και εκείνος με χαμόγελο μου είπε:
" Αρέσκει μου να κάθομαι να λέουμεν λοούθκια, μα σπίτι καρτερούν να μπώ τα πέντε κοπελλούθκια." Κι έφυγε!

Αργότερα όταν ο καλός μου μπήκε στο μπάνιο, έμεινε στα κρύα του λουτρού! Παγοκολώνα έγινε. Έτσι όπως ωρυόταν και έβριζε τον υδραυλικό εγώ τον συμβούλεψα:
" Εν άδικο νομίζω εγώ που θύμωσες αγάπη.Αν θες αλήθεια να σου πω εγώ αυτό το κάτι, άσε με τώρα να σου δείξω εγώ αυτό το λόγο. Νομίζω ο θεμοσίφωνας πως θέλει ηλεκτρολόγο!"
Ουπς, λέτε να είναι κολλητικό;