Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

ΑΚΟΥ ΝΑ ΔΕΙΣ!


(μέρος πρώτο) Δε πάει άλλο! Πρέπει το δίχως άλλο να επισκεφτεί τον οφθαλμίατρο. Είναι καιρός τώρα που αντιμετωπίζει προβλήματα με την όραση της. Στο γραφείο όπου και εργάζεται, άρχισε να κουράζεται μπρος από την οθόνη του υπολογιστή. Τα μάτια της είναι εκείνα που κουράζονται δηλαδή. Ώρες-ώρες τα αισθάνεται να στεγνώνουν. Κι άλλες να καίνε. Άλλες φορές θαρρείς και η οθόνη θολώνει και τα γράμματα σμίγουν το ένα πλάι στο άλλο, ή και το ρίχνουν στο χορό...Εντάξει, αν μετακινήσει τη καρέκλα του γραφείου λιγάκι προς τα πίσω, όλα διορθώνονται ξαφνικά. Πρεσβυωπία; Λες;...Όχι δα! Γυαλιά πρεσβυωπίας φορά η θεία Αυγή. Η ηλικιωμένη θεία Αυγή. Και τα ‘χει περάσει μάλιστα σε μια αλυσιδούλα έτσι που σαν δε τα χρειάζεται να τα αμολάει στο στήθος της να κρέμονται σαν μενταγιόν. Ναι, τώρα που το σκέφτεται είναι αρκετά χρόνια που τα ’χει φορέσει τα γυαλιά η θεία Αυγή. Πόσα αλήθεια; Κάνει ένα σύντομο υπολογισμό...μα ναι! Από τότε που δε ξαναφόρεσε-ευτυχώς-εκείνα τα βαριά και άκομψα χαϊμαλιά, που μόνο η ίδια θεωρούσε μοδάτα. Από τότε. Πόσο να ήταν; ...ήντα; ήντα και κάτι; Μπα...είναι μικρή για τέτοια ακόμα. Είναι;...Όχι, όχι η κούραση φταίει και οι πολλές ώρες εργασίας στον υπολογιστή. Ναι! Αυτό είναι! Έτσι το παραμελεί. Μα τώρα το κακό παράγινε. Τα βραδάκια δε τη παίρνει ο ύπνος αν πρώτα δε διαβάσει ένα ή δυο κεφάλαια από το βιβλίο της- μόνιμα κάποιο βιβλίο είναι ακουμπισμένο στο κομοδίνο της. Είναι καιρός να το παραδεχτεί: δε μπορεί να ξεχωρίσει τα γράμματα, εκτός κι αν σουρώσει τα φρύδια, έτσι που τα βλέφαρα να κλείσουν ελαφρά και τα μάτια να μικρύνουν σχεδόν να κλείσουν. Μόνο τότε μπορεί να διαβάσει. Κι αυτό για λίγο μόνο. Περίεργο. Κανονικά θα ‘πρεπε σαν ανοίγει διάπλατα το όργανο της όρασης να έχεις καλύτερη οπτική επαφή. Μα...ακριβώς το αντίθετο; Όσο τα μισοκλείνεις τόσο ευκολότερα μπορείς να διαβάσεις! - Σου πάνε μούρλια! Θαύμασε η κόρη της μόλις την αντίκρισε με τα νεοαποκτηθέντα της γυαλιά πρεσβυωπίας. - Λες αλήθεια Μαρίζα; Ή απλά με ενθαρρύνεις; Απάντησε η Χριστίνα. - Έλα ρε μαμά; Με ξέρεις εμένα για ψεύτικα κομπλιμέντα; Είσαι...είσαι μια κομψότατη διανοούμενη! Ναι! Αυτό είσαι με τούτα τα γυαλιά! Τα πήρε στα χέρια και τα περιεργάστηκε. - Και τι όμορφο σχέδιο και χρώμα είναι αυτό!; Δε μου λες; Εσύ τα διάλεξες; Η Χριστίνα κούνησε καταφατικά το κεφάλι με μια λαχτάρα παιδική, σαν να την επιβράβευαν για το πρώτο της κατόρθωμα. Η Μαρίζα την αγκάλιασε από τους ώμους και τη φίλησε στα μαλλιά με μια πρωτόγνωρη τρυφερότητα. - Είσαι ακόμα και με τα γυαλιά, μια θεά! Αυτό είσαι μανούλα! Φώναξε χαρούμενα. - Δεν χρειάζεται να τα φοράω συνεχώς, ψέλλισε δειλά η Χριστίνα, που αισθάνθηκε προστατευμένη στην αγκαλιά του παιδιού της. Το κινητό της Μαρίζας διέκοψε την όμορφη οικογενειακή ατμόσφαιρα. Απομακρύνθηκε σχεδόν βίαια, έτσι που η Χριστίνα αισθάνθηκε ξαφνικά αόρατη. -Έλα, ναι ...καλά είμαι, η φωνή της είχε γίνει τόσο τρυφερά χαμηλή! Εσύ τι κάνεις; Απομακρύνθηκε στο δωμάτιο της. Έκλεισε πίσω της τη πόρτα και άφησε τη Χριστίνα και τα καινούργια γυαλιά της μετέωρες... Η Χριστίνα έκανε να τα βγάλει αλλά πλησίασε το καθρέφτη του σαλονιού. Στήθηκε απέναντι του. Ξεχώρισε μια διαφορετική φιγούρα από εκείνη που είχε συνηθίσει τόσα χρόνια τώρα. Ναι, της πήγαιναν τελικά. Είχε δίκαιο η κόρη της. Ευτυχώς που τα διάλεξε μαύρα με μια ελαφριά άσπρη γραμμή κατά μήκος. Έμοιαζαν έτσι ακόμη πιο κομψά. Χαμογέλασε με ικανοποίηση και πλησίασε ακόμα περισσότερε το πρόσωπο της στο καθρέφτη. Τι ήταν αυτό; Τι έβλεπε; Μεγάλες βαθιές ρυτίδες κατά μήκος του μετώπου της. Παράξενο! Δεν της είχε προσέξει άλλοτε. Και αυτές οι τριχούλες στη βάση του πηγουνιού της...; Και τα φρύδια της...πως ήταν έτσι τα φρύδια της; Μα...μα μόλις εχτές τα συγύρισε με το τσιμπιδάκι της...Τι στο καλό;...έβγαλε τα γυαλιά. Απομακρύνθηκε ελαφρά από το καθρέφτη. Τίποτα. Ούτε ρυτίδες, ούτε ενοχλητικές τριχούλες. Τίποτε...