ΕΤΣΙ!

...Με πήρε λοιπόν ένα πρωινό από το χέρι ο καλός μου και με οδήγησε στο γραφείο του.
" Να! εδώ θα είναι το γραφείο σου!" μου ανακοίνωσε με καμάρι. " Δεν θα κάνεις και τίποτα το σπουδαίο.Βασικά, (αυτό το βασικά δεν μπορούσα να φανταστώ τι εξέλιξη θα είχε αργότερα) θα απαντάς το τηλέφωνο και θα παίρνεις τα μηνύματα μου. Έτσι;"
Δεν είχα άλλη επιλογή για αυτό απάντησα "Έτσι!"

Το γραφείο μου ήταν ένα ξύλινο με μεταλλικά πόδια γραφείο με το τηλέφωνο του, με τον υπολογιστή του, με τον εκτυπωτή του....με τα όλα του! Μα εγώ...παρασύρθηκα από το παράθυρο! Ναι, ναι...το παράθυρο. Ένα τέλειο παράθυρο! Μεγάλο,ολόγυαλο! Με μια απίστευτη θέα! Η θάλασσα απλωνόταν ακριβώς απέναντι! Αφέθηκα να την χαζεύω ενώ ο καλός μου συνέχιζε να μιλά. Ξαφνικά εκείνος τράβηξε απότομα τα στόρια. Ξύπνησα. "Εδώ θα δουλέυεις, μου είπε, δεν θα αγναντέυεις τη θάλασσα! Έτσι;" (να το πάλι το "έτσι") Αυτή τη φορά το προσπέρασα και αντιστάθηκα. Άνοιξα και πάλι τα στόρια και τον διαβεβαίωσα με το πιο αθώο χαμόγελο που βρήκα πρόχειρο πως θα και βέβαια θα δουλεύω. Παιδιά είμαστε τώρα! Ύστερα προσπάθησα να τον παρασύρω δείχνοντας του τους γλάρους που πετούσαν αμέριμνοι πάνω από τον κυμματοθραύστη.
"Μην αγχώνεσαι, είπα. Για κοίτα καλέ μου, πως πετούν αμέριμνα τα πετεινά του ουρανού. Δεν μεριμνούν τι θα φάνε και τι θα πιούν κι όμως ο Θεός φροντίζει για αυτά."
Με έβαλε αμέσως στη θέση μου υπενθυμίζοντας με πως τα πετεινά -που στη προκείμενη ήταν οι γλάροι- δεν είχαν δόσεις να πληρώσουν, τελείωνοντας με το γνωστό: " Έτσι;" Εγώ, μη έχοντας άλλο επιχείρημα για την ώρα, έβαλα την ουρά στα σκέλια και απάντησα; " Έτσι!"
Όμως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Ήμουνα σίγουρη πως θα επανερχόμουν δριμήτερη.