ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΕΝΙΟ ΚΟΛΙΕ

Είναι μερικά πράγματα που πρέπει να μην τα ανασκαλίζουμε θαρρώ. Να τα αφήνουμε στη σφαίρα της μνήμης έτσι ακριβώς όπως τα θυμόμαστε. Γιατί πολλές φορές μπορεί να μας πληγώσει η επαναφορά τους στο προσκήνιο και να μας υπενθυμίσει πως " το γήρας ουκ έρχεται μόνον."

Θυμάμαι την πρώτη μου δασκάλα.
Στη πρώτη του δημοτικού.
Ήταν γλυκειά και ευγενική. Είχε κάτασπρο δέρμα και σπαστά καστανά μαλλιά που έφταναν ίσαμε τους ώμους. Ντυνόταν πάντοτε απλά και κομψά και στο λαιμό φορούσε μια σειρά από κατάλευκα μαργαριτάρια. Θυμάμαι τ' άρωμα της πως μοσχοβολούσε σαν περνούσε από δίπλα μου! Α! εκείνη η εξάσια μυρουδιά δροσιάς και καθαριότητας παραμένει ακόμα έντονη στη μνήμη μου.
Την θαύμαζα τόσο που από πολύ νωρίς το πήρα απόφαση: "Θα γίνω δασκάλα! " και θα φορώ πάντα στο λαιμό μια σειρά από λευκά μαργαριτάρια.

Ένα πρωί μπήκε στο γραφείο του καλού μου ο κύριος Σταυρινός και η γυναίκα του.
Η κυρία Αγνή...Η κυρία Αγνή! Η κυρία Αγνή! Η πρώτη μου δασκάλα. Στη πρώτη δημοτικού!
Αναπήδησα. " Κυρία Αγνή..." ξεστόμισα με έκπληξη. Εκείνη με κοίταξε με ύφος "μπλαζέ". Δεν έδιξε να με είχε αναγνωρίσει. " Κυρία Αγνή.." συνέχισα εγώ σαν παπαγάλος. " Εγώ είμαι. Δεν με αναγνωρίσατε;" Και την ακούμπησα στοργικά στον ώμο. Έριξε μια ματιά στον σύζηγο της, μισοφοβισμένη-μισοαπορημένη.
Εγώ ακάθεκτη, μέσα στον ενθουσιασμό, συνέχιζα: " Κυρία Αγνή, εγώ είμαι. Η Έφη...η Έφη Νικολάου...Που να θυμάστε, έχουν περάσει τόσα χρόνια...Ήμουν μαθήτρια σας...στη πρώτη δημοτικου...στο έβδομο...το 19..."
Στάματησα. Αναρωτήθηκα. Αλήθεια πότε ήταν αυτό; Καλά-καλά ούτε εγώ δεν θυμόμουν.

" Ξέρετε, έχει κάποιο πρόβλημα..." τραύλισε ο άνδρας της. " Με τη μνήμη της...δεν θυμάται πάντα. Μόνο κάποιες φορές..."

Τι κι αν δε με θυμόταν; Εγώ την θυμόμουνα. Κι έπρεπε οπωσδήποτε να τους καλέσω στο σπίτι για δείπνο ένα βράδυ. Και το έκανα. Στα σίγουρα με τη κουβεντούλα θα θυμόταν και θα ταξιδεύαμε μαζί στο παρελθόν. Και θα το χαιρόταν!

Η πρώτη μου δασκάλα! Το πρότυπο μου! ( Ναι έχει και η κορούλα μου τέτοιο. Πρότυπο καλέ.Την Παπαρίζου! Αμέ! κι όλο και χορεύει κι όλο και τραγουδάει μέσα στο σπίτι. Και όχι μόνο. Την Παπαρίζου κι ας μην έχει μια σειρά από λευκά μαργαριτάρια στο λαιμό της.)

Το μεγάλο βράδυ έφτασε και εγώ αφού σκοτώθηκα να φτιάξω ένα δείπνο που θα ευχαριστούσε τους καλεσμένους μου, πνίγηκα στο άγχος.
Τα μαργαριτάρια μου. Που είναι τα μαργαριτάρια μου; Τα κατάλευκα, εκείνα που μου χάρισε η μαμά για την αποφοίτηση μου! Εκείνα που απόψε έπρεπε οπωσδήποτε να κρεμάσω στο λαιμό;
"Ρε μπας και να τα 'χω χάσει στο χορό των τελειωφοίτων", σκέφτηκα. "Μπα! αποκλείεται."
Αφού θυμόμουνα πως τα είχα φορέσει και στο τελευταίο μας reunion. Ο καλός μου με καθησύχασε λέγοντας μου πως το πιθανότερο ήταν να μην το πρόσεχε η δασκάλα μου. Αλλά και να το πρόσεχε...γρήγορα θα το ξεχνούσε.
Ησύχασα! Όμως γιατί να μην θυμάμαι που τα έβαλα;Εμένα η μνήμη μου είναι μια χαρά!
Ακριβώς πριν κτυπήσει το κουδούνι της εισόδου, η κορούλα μου βρήκε το χαμένο κολιέ στο συρτάρι που φυλάω τα κοσμήματα μου. Μόλις που πρόλαβα να το φορέσω!

Η βραδιά κύλησε ήσυχα χωρίς εκπλήξεις και απρόσμενα. Αυτό μάλλον διότι η καλή μου η δασκάλα δεν σταμάτησε να κουβεντιάζει όλο το βράδυ με τον παππού μου. Εκείνον που πάσχει από απώλεια μνήμης.Τον είχε πάρει για γιατρό και ζητούσε την συμβουλή του για διάφορα μικροπράματα υγείας που την απασχολούσαν. Και εκείνος πρόθυμα το έκανε.

Μετά την πολυπόθυτη λοιπόν συνάντηση αναρωτήθηκα: Ίσως να ήταν καλύτερα αν δεν έβρισκα το χαμένο μαργαριταρένιο κολιέ; Ίσως! Μπορεί! Ποιος ξέρει; Κι αυτό γιατί όταν τέλειωσε το δείπνο, η καλή μου η δασκάλα, χαμένη μέσα στους κύκλους του μυαλού της, μας ξεπροβόδιζε στην πόρτα του σπιτιού μας αποκαλώντας τον καλό μου γιατρό. Και τον έλεγε Φώτο!

Να με συμπαθάς κυρία Αγνή μου. Ο καλός μου λέγετε Σώτος. Σώτος Με σίγμα. Με σίγμα κυρία Αγνή. Και...δεν είναι γιατρός. Αλλά αρχιτέκτονας!