ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ Ο...ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ;

Εκτός από την καρέτα-καρέτα, ένα άλλο είδος απειλείται με εξαφάνιση από τον τόπο μας: Το είδος του υδραυλικού.Δεν πάει να είσαι αρχιτέκτονας; Δεν πάει να είσαι ο ίδιος ο πρόεδρος; Το είδος αυτό δεν εξευρίσκεται εύκολα.
Παρ' όλα αυτά, αν σταθείς τυχερός και το πετύχεις κάποτε, ίσως είναι φρόνιμο να χαλάς μόνος σου μέσα-μέσα τις βρύσες για να το κρατάς σε επιφυλακή πρίν σου φύγει, μπας και τύχει να το χρειαστείς για τα καλά.

Εγώ για παράδειγμα έχω σταθεί πολύ τυχερή: Έχω βρει τον μάστρε-Γιαννή. Τον υδραυλικό καλέ! Αυτόν που στην επαγγελματική του κάρτα ( ναι έχει και τέτοια) γράφει:" Για τη βρύση σας που στάζει, για το μπάνιο που λιμνάζει και για το αποχετευτικό, μιά είναι η λύση: ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ τον υδραυλικό!!"
Ποιητής ο άτιμος! Στη ζωή και στα έργα του. Μου έχει φτιάξει ένα αποχετευτικό, να γλείφεις και τα δάκτυλα (με το συμπάθειο).

Εκείνο όμως που φαίνεται να μας έχει δέσει περισσότερο είναι ο οίστρος του που δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί. Να αφού προχτές μου εξηγούσε πως: " Τα σπίτια τα καλύτερα μέσα στη Λεμεσό, φροντίζει τα καλύτερα ο Γιαννής ο υδραυλικός."
Αν λοιπόν ένας υδραυλικός είναι σπάνιο είδος για σκεφτείτε τι μπορεί να είναι ένας εμπνευσμένος υδραυλικός.
" Έχετε πρόβλημα με κρύα νερά; Διώξτε τη λύπη , κρατήστε τη χαρά! Ευτυχώς που είναι εδώ ο Γιαννής ο υδραυλικός!"

Την έχω σαφώς και γω τη βίδα μου για αυτό και τον ενθάρυνα να γράφει, γιατί του εξήγησα πως είναι κρίμα να παει άδικα το ταλέντο του. Οπότε έφτασε μια μέρα και άρχισε να μου απαγγέλει μέσα από κάτι τσαλακωμένα γραφτά:
"Εν που μιτσίης που ήθελα να γίνω ποιητάρης, μα ο τζίηρης μου εν μ΄αφηνε. Θαρρώ ήτουν γκρινιάρης. Να μάθεις τέγνη γιόκα μου να βκάλεις το ψουμί σου, γιατί με τα ποιήματα...τρύπαν εις το βρατζί σου. Χαϊριν εν θα δεις ποττέ, παρέτα ώσπου εν ώρα,τζι' η ποίση εν έσσιει ψουμί με άυριο με τώρα. Έτσι πάντα ελάλεν μου τζαι επαράτζιελλεν μου, μα τώρα που εγέρασα να φκει που τη κκελλέ μου, εν ημπορεί, φωνάζει μου, ντυμένη μέσ' τα λούσα. 'ρατώ την εφωνάζασιν την ποίησης η μούσα."

Έμεινα άφωνη!! Εκείνος με ρωτούσε συνέχεια να του πω την γνώμη μου. Τι.. να πω; να... συνεχίσει; Να... γράφει; Να γίνει ένας ποιητής;
...και η βρύση μου που στάζει; Το δε μπάνιο που λιμνάζει;...
Όχι. Όχι.
Έτσι του πρότεινα να μου απαγγείλει ακόμα κάποιες αράδες για να αποφασίσω. Και εκείνος με χαμόγελο μου είπε:
" Αρέσκει μου να κάθομαι να λέουμεν λοούθκια, μα σπίτι καρτερούν να μπώ τα πέντε κοπελλούθκια." Κι έφυγε!

Αργότερα όταν ο καλός μου μπήκε στο μπάνιο, έμεινε στα κρύα του λουτρού! Παγοκολώνα έγινε. Έτσι όπως ωρυόταν και έβριζε τον υδραυλικό εγώ τον συμβούλεψα:
" Εν άδικο νομίζω εγώ που θύμωσες αγάπη.Αν θες αλήθεια να σου πω εγώ αυτό το κάτι, άσε με τώρα να σου δείξω εγώ αυτό το λόγο. Νομίζω ο θεμοσίφωνας πως θέλει ηλεκτρολόγο!"
Ουπς, λέτε να είναι κολλητικό;