ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ 'ΑΛΙΚΗ'

Απλοί και αθώοι άνθρωποι μας περιτριγυρίζουν καθημερινά χωρίς να το υποψιαζόμαστε. Άνθρωποι που η απάντηση τους στη ζωή, μοιάζει μικρού παιδιού. Κι όμως...είναι τόσο υπέροχοι.Άνθρωποι που βρίσκουν την ευτυχία σε άλλες και όχι στις συνηθισμένες μυρωδιές. Σ' ένα όμορφο πρωινό! Σ' ένα πέταγμα γλάρου! Σ' ένα τραγουδι! Σ' ενα τίναγμα ξανθού μαλλιού.Σ' ένα ψάθινο καπέλο! Σ' ένα σύνδρομο!

"...Μια βάρκα ήταν μόνη σε μια θάλασσα γαλάζιααα κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτεράαα...¨" Εκείνο το πρωινό είχα τα κέφια μου. Και γιατί όχι παρακαλώ; Δεν ξέρετε που λένε "Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται;" Ε, λοιπόν είχα το προαίσθημα πως εκείνη η μέρα θα ήταν υπέροχη! Εξ άλλου μου το 'παν κι οι γλάροι! Όχι, όχι δεν μου μιλάνε οι γλάροι. Μου το ΄παν με το πέταγμα τους. Πετούσαν γλυκά, ήρεμα, αμέριμνα!

Τίποτε δεν ζήλεψα ποτέ και από κανένα από τη ζωή μου. Τίποτε. Εκτός από την θάλασσα, το πέταγμα των γλάρων, και ...αν ναι! Κάποτε ζήλευα και την Αλίκη. Την Βουγιουκλάκη ντε!

Α! Η Αλίκη μεγάλωσε όλες τις γυναίκες στην οικογένεια! Την είχαμε και την έχουμε ακόμα πρότυπο. Αφού ακόμα και η μικρή μου η κόρη δεν χάνει ταινία της στην τηλεόραση. Τρελλαίνεται. Και όλες έχουμε από ένα ψάθινο καπέλο!!Έτσι για κάθε ενδεχόμενο.
Για αυτό σας λεω τίποτε και κανένα δεν ζηλέυω εκτός από την θάλασσα με τους γλάρους της και την Αλίκη με το ξανθό της το μαλλί. Να σκεφτείς πως όταν ήμουν ακόμα μικρούλα πίστευα πως ήμουν ξανθή κι ας είχα κατάμαυρα τα μαλλιά. Και κάθε τόσο τα τίναζα με νάζι.

Ευτυχώς του καλού μου δεν του αρέσουν οι ξανθές. Τι...; Όλοι οι άντρες πεθαίνουν για ξανθές; Απα πα πα ...αυτό είναι κάτι που δεν αγγίζει τον καλό μου και που δεν μπορώ να το καταλάβω. Εμένα μου μοιάζουν άχρωμες.

Τις σκέψεις μου διέκοψε με την είσοδο της μια...άχρωμη που μπήκε στο γραφείο. Ο καλός μου αποτρελλάθηκε μόλις την είδε. Δεν άργησα να καταλάβω πως ήταν παλιά φίλη του. Του καλού μου. Του δικού μου. Του αρχιτέκτονα μου!
Κι όλο ματς και μουτς κι όλο " Πωλίνα μου και Πωλίνα μου", ο...καλός μου.
Μπήκα στη μέση: " Χαίρω πολύ, είμαι η μελαχρινή...η σύζηγος" ψέλλισα. Μου έριξε μια απαξιωτική ματιά.

Με εκείνα και με τούτα την κάλεσα για δείπνο το βράδυ στο σπίτι. Περιττόν να σας πω πως ο έφηβος γιος μου αποβλακώθηκε μόλις την είδε. Η δεκάχρονη κόρη μου την θαύμαζε με ανοικτό το στόμα κι όλο χάιδευε τα ξανθά μαλλιά της. Κι ο καλός μου κρεμμόταν απ' τα χείλη της.
Θα έσκαγα!!! Εγώ η μελαχρινούλα ήταν σαν να είχα εξαφανισθεί.

Ξαφνικά εμφανήσθηκε ο...από μηχανής Θεός! Ο μικρός μου γιός! Εκείνος που έχει μανία με τα ανέκδοτα. Και ιδιαίτερα με τα ανέκδοτα με ξανθιές.
Άρχησε λοιπόν σαν καταρράκτης και δεν σταματούσε. Κι όλο κι έσκαγε στα γέλια. Οι άλλοι δαγκωναν τα χείλια μην γελάσουν και φέρουν σε δύσκολη θέσα την ξανθή θεά που άρχισε να 'σκοτεινιάζει'!

Αχ! η ζωή χωρίς χιούμορ θα 'ταν φαί χωρίς αλάτι. Η ξανθούλα- μου φάνηκε πιο κοντή τώρα- σηκώθηκε και έφυγε άρων-άρων.
Εγώ πήγα στην αποθηκούλα που φύλαγα το ψάθινο μου, το βρήκα και το πέταξα στον κάλαθο μαζί με το επιδόρπιο που δεν πρόλαβε να...καταβροχθήσει.
Βγήκα στο σαλόνι. Αισθάνθηκα απελευθερωμένη, χωρίς κανένα σύνδρομο! Έπεσα στην αγκαλιά του καλού μου και του σιγοτραγούδησα:
"θαλασσοπούλια μου, θαλασσοπούλια μου..."
Εκείνος με πήρα αγκαλιά και ψυθίρησε:
" Άμα σε καταλάβω να μου τρυπήσεις τη μύτη!...τρελλοκόριτσο!!"

Με είπε τρελλοκόριτσο! Κάτι που είχα χρόνια να ακούσω από το στόμα του!
Το ξερα εγώ πως τούτη η μέρα θα ήταν υπέροχη! Εξ άλλου μου το παν οι γλάροι!!!