ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ

Τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια ένας ακόμα όρος ήρθε να προστεθεί δίπλα στον μακρύ κατάλογο για την μάνα: Η μάνα του αγνοούμενου.
Που κρατά για τριάντα έξι χρόνια το δάκρυ στην άκρη των βλεφάρων της και δεν του επιτρέπει να κυλήσει.
Απλά περιμένει.
Που κρατά τον θρήνο για τον χαμό του παιδιού της δέσμιο της ψυχής της. Και δεν του επιτρέπει να ξεχυθεί.
Απλά υπομένει.
Που κρατά την ελπίδα ζωντανή και δεν της επιτρέπει να χαθεί.
Απλά επιμένει.

Η μάνα του αγνοούμενου δεν βάζει όρια υπομονής. Δεν βάζει όρια επιμονής. Δεν βάζει όρια αντοχής. Απλά υπομένει, απλά επιμένει και απλά αντέχει!
Η μάνα του αγνοούμενου έπαψε να μετρά το χρόνο.
Μέτρησε τον πρώτο, τον δεύτερο.
Ύστερα την πρώτη πενταετία, την δεύτερη.
Μέτρησε ακόμα τις πρώτες δεκαετίες.
Ύστερα...κατάλαβε! Και έγινε ένα με την αιωνιότητα.
Ύστερα κατάλαβε πως η ελπίδα δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος. Η ελπίδα βρίσκεται εκτός αριθμητικών μεγεθών.

Η μάνα του αγνοούμενου.
Μια φιγούρα σιωπηλή. Διακριτικά επιβλητική. Σκουρόχρωμη. Χωρίς φανφάρες και επιδεικτικά λόγια. Μια φιγούρα πόνου, θύμησης και επιμονής μαζί, να δίνει το δικό της μοναχικό αγώνα.
Άφωνα. Βουβά. Άλαλα.
Μια φιγούρα με φυλακτό την φωτογραφία του χαμένου παιδιού. Ένα φυλακτό ασπρόμαυρο, πολύ ενοχλητικό στην έγχρωμη ζωή μας. Ένα φυλακτό ασπρόμαυρο που έχει γίνει ένα με το σώμα της.
Η μάνα του αγνοούμενου. Μια φιγούρα λύτρωσης για όλους. Ένα βουβό χαστούκι στα καλοθρεμμένα μάγουλα της σύγχρονης πραγματικότητας
Η μάνα του αγνοούμενου. Δίνει καθημερινά, για τριάντα έξι συνεχόμενα χρόνια εξετάσεις ηρωισμού και περνά με άριστα!