Απόσπασμα από το ΣΕΠΙΑ

...Τρέλα που είχαν κι οι άνθρωποι με τον πόλεμο! Δεν μπορούσε να το χωρέσει ο νους της. Πόλεμος! Τι θα πει πόλεμος; Ποιος επιτέλους σκαρφίστηκε τούτο το παράξενο κι αλλόκοτο τρόπο επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους; Να ‘ταν άραγε κάτι που έμπασε στα κλεφτά ο διάβολος μέσα στην λάσπη την ώρα που ο Θεός την ζύμωνε; Γιατί από ότι γνώριζε ο πόλεμος γεννήθηκε αρχή-αρχή σχεδόν μαζί με τον άνθρωπο. Ή και πριν ακόμα από αυτόν.
Πόλεμος. Μια λέξη που θα μπορούσε να είχε οποιαδήποτε άλλη σημασία από αυτήν που του έδωσαν. Την πρόφερε σιγανά τρεις φορές, κάθε φορά με διαφορετική εκφορά. Κι ύστερα ξανά άλλες τρεις δυνατά. Δεν έδωσε έμφαση στο ‘πο’, αλλά στο ‘λε’. Το πρόφερε με ένα πιο βαθύ λάμδα. Πιο ανάλαφρο ‘λε’, πιο έντονο. Κι ύστερα ένα ‘μος’ ίσα που να ακούγεται. Και της φάνηκε μια γλυκιά λέξη. Μια λέξη που διαμαρτυρόταν γλυκά μέσα στο λαρύγγι της Χαρίκλειας, για την έννοια της.
Αναστέναξε βαθιά. Σηκώθηκε. Έκανε μια βόλτα μέσα στο δωμάτιο.
«Τι είναι αυτά που σκέφτομαι; ...Θα τρελαθώ!» Στήθηκε μπροστά στον καθρέφτη της και κοίταξε το είδωλο της ίσα στα μάτια. « Χαρίκλεια είσαι εκεί;»ρώτησε με την σιωπή της. Είδε την σπίθα μέσα στο βλέμμα της και πήρε την απάντηση που έψαχνε...